Wat zie je er leuk uit vandaag!

Het is september, dus de perrons en bushaltes kreunen weer onder het gewicht van grote aantallen forensen. In de tunnel die naar de perrons op Utrecht centraal loopt klinkt het geluid van honderden voetstappen als een slecht gecoördineerde militaire parade. Sinds ik daar een keer bewust naar luisterde valt mij iets steeds meer op: op het geluid van die voetstappen na is het doodstil.

Goedgeklede mensen snellen van vervoersmiddel naar vervoersmiddel als mieren in een grote kolonie. Maar als je goed naar een mierensnelweg kijkt zie je dat de stroom beestjes continu lijkt, maar dat niet is. Elke mier stopt vaak even als hij een ander tegenkomt voordat hij zijn weg vervolgt. Zelfs een mierenspits is socialer dan de gemiddelde werkdagochtend in Utrecht.

Wij Nederlanders zijn slecht in spontane interacties. Als wij iemand niet kennen moet er een verdraaid goede reden zijn voordat wij een woord met die persoon wisselen. Op een vol perron sluiten we ons liever op in een bubbel van gecontroleerde sociale interacties op een online platform, dan dat we degene naast ons aanspreken. Dat kost moeite, zeggen we dan, en we steken die moeite liever in mensen die we al kennen. Die mensen op dat perron zien we waarschijnlijk toch niet meer. Maar wat nou als we allemaal juist gelukkiger zouden worden door met die onbekenden te praten?

Het lijkt er namelijk sterk op dat onze overtuiging dat we ons beter voelen in onze bubbel, niet klopt. Verschillende studies laten zien dat mensen die vaker met onbekenden spreken zich gelukkiger voelen dan mensen die zich tot hun eigen kringen beperken. Eén van de redenen hiervoor zou erin kunnen zitten dat we geneigd zijn vrolijk en positief over te willen komen op vreemdelingen. En dat werkt door op je eigen gemoed, want als wij ons best doen zo over te komen worden we daadwerkelijk vrolijker en positiever. Maar zelfs door echt naar onbekenden te kijken, te erkennen dat het meer dan figuranten in jouw leven zijn kan al uitmaken. Voel jij je ook niet beter als iemand je opmerkt, dan wanneer je als lucht wordt behandeld?

Dus! Waarde lezer, ik heb een voorstel. Laten wij komende week elke dag minstens één keer zo’n spontane interactie aangaan. Kijk eens echt om je heen, en realiseer je dat al die mensen op dat perron net zulke complexe en hartstochtelijke levens leiden als jijzelf. Vraag die vrouw eens welk boek ze leest, complimenteer die jongen met zijn kapsel en zeg tegen dat meisje dat die schoenen haar heel goed staan. De Engelstalige wereld heeft het heerlijke woord ‘small talk’ voor deze interacties. Conversatie zonder bijbedoeling, met als doel het gesprek zelf. Volgende keer als ik door die tunnel loop wil ik de voetstappen niet meer kunnen horen door al die complimenten.

Deze column werd geschreven door Daniël van schrijverscollectief Kaf.