Tongs eerste en enige vakantie in het buitenland

Eén keer naar Lloret de Mar op vakantie geweest. Ik was nog jong, onbedorven en op ontdekkingsreis in de voor de jonge Herman nog open liggende, woelige baren en onontgonnen wereld. Dus vergeef me. Het ergste waren de Britse toeristen. Terwijl het al een, ondanks m'n geweldige Bommelse vrienden Johan en Kees, geen echte Frits Bommelse vakantieman vakantie was. Voelde me ontheemd tussen de Tokkies uit allerlei Europese culturen. Daar spanden de Britse eilanders nog eens de kroon bovenop.

Later op Terschelling gelukkig andere eilanders leren kennen. De woelige baren waren naar dat waddeneiland beter te bevaren. Natuurlijk ook met Kees en Johan. Andere schavuiten uit Bommel meerden ook aan. Dat zat wel snor, zou Chiel Montagne hebben gezegd. Eenmaal op volle toeren, met losse groeven in het gezicht door het stappen de dag ervoor, 's avonds met Johan en Kees een pilsje halen in de hotellobby. Werd ik aan de bar, als donker gebruinde adonis, met golvende, gekrulde lokken, gedrapeerd over de breedste schouders en in het bezit van betoverend mooie, diepblauwe ogen, aangesproken. Of ik slachtvee keurend jurylid wilde zijn, bij een internationale miss-verkiezing die avond in de feestzaal van het hotel. Met klapbordjes en cijfertjes op m'n schoot, kwamen de bakvissen één voor één, wiebelend op hoge hakjes langs geparadeerd. Ze kibbelingden onderling alsof het een lieve lust voor lustobjecten was. Het schoot niet echt op, het klappen bleef dan ook achterwege. Redelijk lekkere meiden, zat geen graatmagere tussen. Dat dan weer wel. Op twee na. Die waren aangeschoten. Zeg maar ladderzat. Spierwit bovendien. Ze leken wel opgetuigd door Majoor Boszhard van het Leger des Heils, op weg naar een kledinginzameling in de Sint Maartens kerk van Zaltbommel. De ladders in de zwarte kousen waren duidelijk niet voor het zingen uit de kerk gekomen. Aangeschoten wild op het kerstdiner van Bonny St. Claire zou zich er voor hebben geschaamd.

Ik keek naar m'n Duitse collega-jurylid. Ik was op de hoogte van het Duitse beoordelingssysteem. In ons buurland is een 1 uitmuntend en een 5 zeer onvoldoende. Ik wist ook dat de gemiddelde Duitser een gebrek aan humor niet kan camoufleren. Al komen er tien Duitse Majoor Boszhards, met naald en draad, plankgas door de haarspeldbocht gescheurd. Lachgas zal er nodig blijven.

Even genoeg gas gebruikt nu. Zand over het verleden. Het heden is op het strand van Zandvoort al zwaar genoeg. Met al die toeristen die de geschiedenis blijven opgraven. Ik gaf de lelijkste en meest dronken Engelse van het stel een dikke 10. Mijn jurygenoot uit Duitsland keek goedkeurend naar m'n bordje, en hield in de veronderstelling dat ie de zwaarste onvoldoende gaf, ook het bordje met nummer 10 omhoog. Het overwinningskroontje zal haar vast goed hebben gestaan. Daar heb ik die avond en nacht echter niks meer van meegekregen. Ik was te druk om deelneemster nummer 4, ik meen uit Bilthoven, het hof te maken. Kees en Johan waren kroongetuigen.

Majoor opa Kees ligt tegenwoordig met zijn schip aangemeerd in de Waalhaven van Zaltbommel. Ik kijk vanuit m'n hofje uit het raam, en zie de schitterende Sint Maartens kerk. En Johan? Johan kijkt goedkeurend toe. Als de Vliegende Hollander. Redding brengend op het Sint Maartens eiland.