Laura Dekker verzopen
Even met het Waterlandziekenhuis gebeld: “Goedemorgen, Oplopers hier. De heer Jansen in de buurt?” De secretaresse van de voorzitter van de Raad van Bestuur vertelde mij, dat de heer Jansen weliswaar in de buurt was, maar dat een telefoongesprek met hem er niet in zat. De heer Jansen had in zijn eigen ziekenhuis zijn oren laten uitspuiten, en had daarbij een dubbelzijdig gehoorverlies van 100 procent opgelopen. Maar ik was uiteraard niet voor één gat te vangen. Het vak van columnist vereist immers een zeker doorzettingsvermogen: “O, hij is doof. Kunt u dan misschien mijn vraag even op een papiertje schrijven, en dat voor zijn neus houden?” Helaas. De heer Jansen had in zijn eigen ziekenhuis zijn ogen laten laseren. Ten gevolge daarvan was hij nu blind. De enige manier waarop hem nog iets kon worden medegedeeld was door het gebruik van een brailleprinter. Zo gezegd, zo gedaan. Maar een antwoord bleef uit. “Ja, hallo, ik zit hier te wachten tot ik een ons weeg, maar ik hoor geen enkele reactie. Kom op zeg, ik heb geen uren de tijd!” Gedienstig vertelde de secretaresse dat er ook geen antwoord uit mijn telefoonhoorn zou komen. De heer Jansen was in zijn eigen ziekenhuis aan een knobbeltje op zijn stembanden geholpen, en was daarbij op jammerlijke wijze zijn spraakvermogen kwijtgeraakt.
Ben ik verbaasd over de medische rampspoed die Jack Jansen is overkomen in zijn eigen ziekenhuis? Nee. Eigenlijk niet. Een ziekenhuis waar een orthopedisch chirurg jarenlang ongestraft maar wat mag doormodderen, tsja, daar moet wel wat mis mee zijn. Dokter De Bruijn hield er een wijze van opereren op na, die in Slagerij De Kiloknaller niet zou misstaan. Mensen kwamen binnen met een hernia en verlieten het ziekenhuis met hun geamputeerde been in een plastic tasje. Als aandenken aan een prettig verblijf. Na dik 50 klachten en een stapel veroordelingen door het tuchtcollege heeft het ziekenhuis zich eindelijk van De Bruijn ontdaan. Veel en veel te laat. Man, man, man, wat heeft die vent een wervelkolommen gesloopt. Maar de patiënten hadden het eigenlijk wel kunnen weten, dat er iets niet goed zat met de Purmerender wervelchirurg. Het logo van het Waterlandziekenhuis laat een esculaap zien. Met een gebroken rug!
Nu is het begrip “Ruggen” sowieso erg in trek bij de dames en heren doktoren. Kijk maar eens naar het Amsterdamse OLVG-ziekenhuis. Daar verdienen vijftien artsen per jaar vierhonderd ruggen. Kun je nog eens een schadeclaimpje van betalen, als je een keertje uitschiet met je fileermes. En CDA-minister Ab Klink maar roepen dat een beetje marktwerking in de zorg leidt tot betere kwaliteit voor minder geld…
Nou is Klink niet de enige CDA’er die totaal de weg kwijt is. Ernst Hirsch Ballin. Nog zo’n mafkees. Onder zijn verantwoording blijken allerlei opsporingsdiensten hun reet af te vegen aan de privacyregels. Allerlei types die daartoe totaal niet bevoegd zijn, lenen even een password twee deuren verderop, en hebben vrij toegang tot alle belgegevens van heel Nederland. Want fatsoenlijk omgaan met de privacy van burgers heeft geen enkele prioriteit bij Ernst. Netzomin als dat de burgers conform de wet worden ingelicht als ze zijn afgeluisterd. Nee, daar heeft Ernst het te druk voor. Want hij heeft zijn handen vol aan een wet die het stiekem opnemen van gesprekken moet verbieden. Voor zijn eigen ambtenaren? Nee, voor burgers die zich willen indekken tegen louche huisjesmelkers en liegende winkeliers. Nee, de burger mag niets, zijn ambtenaren achter alles. En als het aan Ernst ligt, staat ook de rechter buitenspel: het OM kan dan zelfstandig websites uit de lucht halen. Het Nederlandse Ministerie van Justitie verwordt tot de Gestapo van de eenentwintigste eeuw. Onder auspiciën van Ernst. Mooi, zo’n Duitse voornaam. Past goed bij achternamen als Göring of Goebbels. Moet ik opeens weer denken aan de Telegraaf. Ook hartstikke fout in en na de oorlog. Telegraaf-columnist Smalhout werd een paar maanden geleden betrapt. Illegaal wapenbezit. Vuurwapens. Altijd handig om andersdenkenden mee om te leggen. Maar door Ernsts Openbaar Ministerie werd fluks een briefje aan Smalhout geschreven. Dat ‘ie niet wordt vervolgd. Kijk: voor wat hoort wat. De oude Telegraaf hielp de oude Nazi’s een handje, de nieuwe Nazi’s helpen de nieuwe Telegraaf een handje.
Nou is niet alleen het OM knettergek: ook nogal wat rechters zijn niet goed wijs. Zoals die rechter die een poosje terug zonder slag of stoot beslag liet leggen op de gelden van een journalist die een boek over Nina Brink/Storms/Vleeschdrager had geschreven. Nina vond dat, nog voordat een rechter zich over de inhoud van het boek had gebogen, alvast het geld van die journalist in beslag moest worden genomen. Maar zelfs als Nina de rechtszaak uiteindelijk zou verliezen, zou ze er geen hap minder om hoeven eten. Ze bulkt toch al van de poen. Dus zo’n beslaglegging is pure intimidatie, en een rechter die daaraan meewerkt, legt de bijl aan de wortel van onze rechtsstaat. Want schuldig ben je ná de uitspraak van de rechter, en niet alvast vooraf. Of die magistraat in Middelburg. Die bepaalde dat Laura Dekker aan haar wereldreis mag beginnen. Ik schat de overlevingskansen van Laura zeer laag in. Want wat is nóg levensbedreigender dan een avondwandeling in Amsterdams Westelijke Tuinsteden? Wat is nog linker dan een ommetje in de Utrechtse wijken Ondiep, Kanaleneiland of Zuilen? Waar is het nog gevaarlijker dan in de Goudse wijk Oosterwei? Juist. De zee. Een meisje van 14, moederziel alleen in een zeilbootje de wereld rond. Je kunt er op wachten dat ze ergens voor de kust van Oost-Afrika door piraten van haar bezittingen wordt beroofd en overboord wordt gesodemieterd. Want dat piratentuig kiest niet graag voor een vrachtschip dat wordt bewaakt door een zwaarbewapend fregat. Nee, zo'n weerloos meisje in een zeilboot zonder geschut, dat is gewoon een lekker makkelijke prooi voor dat gewetenlozen tuig. Triest dat Laura dus letterlijk haar dood tegemoet vaart.
Nee, dan zijn er veiliger routes om met je bootje af te leggen. Volgende week zaterdag in Amsterdam. De Gay Pride. Ik nam kennis van een nieuwsbericht met als kop “Hoogbegaafden varen mee met Gay Pride”. Maar ergens anders las “Roel Driesvink in gele zwembroek van de partij op 7 augustus”. Glazig zit ik voor mij uit te kijken. Heel glazig. Echt enorm glazig. Want zeg nou zelf: vindt u het vreemd, dat ik deze zaken als nogal tegenstrijdig ervaar?
