Mark Rutte: fout na de oorlog
In de rubriek Plat Haags nemen FOK!-columnisten en submitters het Nederlandse politieke en maatschappelijke landschap onder de loep.
Een heel puik staaltje journalistiek vakwerk van Volkskrant-journalisten Jan Hoedeman en Remco Meijer. Met hulp van een aantal openhartige toendertijdse bewindspersonen en op basis van de dagboekaantekeningen van Gerd Leers reconstrueerden zij de mores van het eerste Kabinet-Rutte, dat zich vooral bezig hield met het op kruiperige wijze dansen naar de pijpen van Geert Wilders. Echt. Ren naar de stationskiosk, naar de zondagswinkel of anderszins en scoor een exemplaar van de Volkskrant van dit weekend.
Ontluisterend. Ieder bozig SMS’je van hystericus Geert Wilders leidde tot grote paniek in het kabinet. Driftkop Mark Rutte die keer op keer Gerd Leers door het stof liet gaan als Geertje het weer eens ergens niet mee eens was. Ook mooi om te zien hoe de ernstige karakterstoornissen van Mark Rutte pijnlijk werden blootgelegd. Een opportunistische angsthaas, wiens totaal onredelijke driftbuien door een ieder werden gevreesd. Da’s toch wel even wat anders dan een grinnikende corpsbal op een fiets bij het Catshuis. Een Gerd Leers, die zich na zijn Maastrichtse burgemeestersfiasco tegen beter weten politiek wil revancheren als Minister van Deportatie: een minister die steeds opnieuw zijn vege lijf tracht te redden met ronduit kruiperige SMS’jes aan Geertje.
Maxime Verhagen, die blijkens het artikel zijn bijnaam ‘De Rat’ beslist eer aandoet, die van voren niet weet dat hij van achteren leeft, en tegenover Geert zijn partijgenoten keer op keer te kakken zet. Als Geert blaft, zit het CDA onder tafel.
Mark Rutte, die als premier toch voor zijn ministersploeg hoort te staan, maar dat in de praktijk nooit doet. Want Geerts wil is wet.
Het voornemen om 250 gewonde Libanezen op te nemen. Als Uri Rosenthal met Geert belt, ontploft de PVV-dictator. Koortsachtig getelefoneer tussen Rosenthal, Verhagen en Rutte. En Rosenthal gaat voor een rondje handjeklap terug naar Wilders. Ze komen uit op 52 toe te laten gewonden. Tot zover het humanitaire gezicht van ons land.
En Maxime Verhagen babbelt even met staatssecretaris Ben Knapen of er nog wat ontwikkelingshulp af kan. Knapen geeft een boekhoudkundig antwoord en vervolgens belooft Verhagen op eigen houtje een miljardenbezuiniging aan Wilders. Volkomen terecht dreigt Knapen zijn portefeuille ter beschikking te stellen, hetgeen het begin van het einde van het kabinet zou betekenen. Dus de miljardenbezuinigingen gaan niet door, uiteindelijk staat Wilders met lege handen en de onderhandelingen op het Catshuis over verdere bezuinigingen klappen. Daarmee komt een einde aan het Kabinet-Rutte 1.
Maar goed, de Volkskrant heeft het allemaal wat uitvoeriger en mooier opgeschreven.
Het is duidelijk. Rutte-1 was een beschamende vertoning van een stel vazallen dat keer op keer boog voor de wil van Wilders. Totdat het CDA vond dat het welletjes was, en in de persoon van Ben Knapen een einde aan die poppenkast maakte. Inderdaad, Ben Knapen, en niet de ruggengraatloze opportunist Gerd Leers of de rat Verhagen.
Maar de kwalijkste rol is gespeeld door Mark Rutte. De wijze waarop niet het landsbelang, niet een behoorlijke omgang met zijn ministersploeg, maar het tevredenstellen van Geert Wilders voor de volle 100% zijn politieke agenda heeft bepaald, is nu perfect blootgelegd. Mark Rutte die steeds maar weer benadrukte en liet benadrukken dat Geert Wilders en zijn PVV geen deel uitmaakten van het kabinet, heeft zichzelf levenslang gediskwalificeerd om ooit nog serieus te worden genomen door wie dan ook. En geen smoesjes over de onontkoombaarheid van regeringsdeelname of gedoogsteun door de PVV. Een brede coalitie van VVD, CDA en PvdA was een prima optie geweest. Maar Mark ging liever in zee met een horde rechtsstatelijke idioten, die qua kwaliteit van volksvertegenwoordigers en gedachtegoed nauwelijks verschilde van de Centrumpartij of de NSB.
Mark Rutte: fout na de oorlog.
