Slecht uitgevoerd perfectionisme
Er is zoveel wat ik zou willen opschrijven; verhaaltjes, gedachtes, ideeën en waanbeelden. En dan ga je zitten, begin je te typen en na vijf regels begin je te huilen van de ranzige kwaliteit tekst die uit je vingers is gekomen. Gefrustreerd laat je het liggen, om op een later tijdstip verder te schrijven.
Drie maanden later. Het ligt er nog steeds. Niet meer alleen, maar samen het een verzameling van tien tot vijftien stukjes van twee alinea's. Gewoon alles samenvoegen en het meest onsamenhangende verhaal ooit plaatsen, kan ook, is ook leuk. Perfectionisme zit alleen in de weg, als een blokkade die overal voor staat. Erom heen lopen is niet te doen, er overheen ook niet, erdoor is onbegonnen werk, alleen het deurtje openen wat in het midden van het perfectionisme staat is een optie. Alleen ik ben die verdomde sleutel kwijt!
Hier zit ik dan, met een stapel onafgemaakt werk. Een hoofd dat overloopt van de ideeën, maar waar ik de woorden niet voor kan vinden. Terwijl ik door mijn hoofd ren op zoek naar woorden, zinnen, verhalen, rennen mijn vingers over het toetsenbord. Zonder te kijken, zonder te denken, verschijnen er woorden op mijn scherm. Bind blijf ik doorgaan, maar durf het resultaat niet onder ogen te komen. De muur van perfectie blokkeert mijn visie en de energie om er tegenop te rennen heb ik niet.
Ik heb gekeken, gelezen en besloten dat het slecht is. Wat baal ik hier van! Ik mag schrijven, krijg een plek om te schrijven, webloggen nog wel, top elite, tech-elite, en nu is mijn ontmaagdings stukje niet perfect. Ik kan nu wel alvast aan een excuus stuk beginnen, verwoorden hoe het me spijt, hoe dit mij nog nachten lang zal achtervolgen, hoe ik jullie beloof het beter te doen de volgende keer. Zou kunnen ...
Naast mij een stapel pogingen tot een verhaal, voor mij een inleiding naar wat komen gaat.
Bij deze, mijn entree op de weblog, een eerste kennismaking en voor de toekomst, veel veel meer in petto.
Yours truly,
On-Air.
