Ik ben echt niet zo vreemd

Benjamin (Dagobert)
Je rijdt een McDrive in, achter het raampje zit een man van een jaar of vijfendertig. Hij lijkt wel erg geintresseerd in je. Het begint met het weer, koetjes en kalfjes. Tussendoor gooit hij was vragen over filmsterren. "Wie speelde ookal weer dat kleine jongetje in Star Wars: Episode 1?" "Wie speelde de hoofdrol in ET?", zo gaat het door tot er vijf vragen zijn gesteld en plots zegt de man: "Welcome to Oblivious, the gameshow, you don't know you're in it." en hij geeft je veertig dollar. 'You had four out of five right."
En....dus....Wat moeten wij hier nou weer mee? Zeker weer die Canadezen zeker?
Nope Dit keer zijn het de Amerikanen. Maar daar gaat het niet om, het gaat om het gevoel.

Ik zat gisteren lekker te zitten, beetje mensjes kijken op de buitentrap van CAC (Campus Activity Centre). Na een paar minuten komt er een redelijk Jan Doorsnee naast me zitten. Er was plek genoeg en hij moest natuurlijk weer naast mij gaan zitten.
Hij zag er niet eng uit, dus ik bleef maar zitten. Ik laat me niet zomaar wegjagen! Hij was een soort filosofieboek aan het lezen, voor zover ik het kon zien vanuit mijn ooghoeken. Gewoon een studieboek dus, niks bijzonders, medestudent.
Ik at vrolijk mijn lunch en toen ik op wilde stappen, sprak hij me aan. "You were just part of sociology project." Gelukkig maar, niks engs, gewoon een scholier die vreemd doet. Hij moest een norm doorbreken, dat was hem in ieder geval gelukt. We praatten wat, hij bleek een eerste jaars, net als ik. En natuurlijk dacht hij dat Nederland het land van Windmolens en Tulpen was Dat is ze waarschijnlijk niet meer af te leren, ik moet er maar mee leven. Ik denk bij Canada ook aan "the rocks and the tree and the water" maar dat klopt tenminste ook nog. Even later gingen we ieder onze eigen weg. Ik besefte me plots hoe die mensen tegen mij aan keken toen ik foto's aan het maken was.