CD: The Flight of Sleipnir - V
Sleipnir is, volgens de Noorse mythologie, het achtbenige paard van Odin. In deze tijden zijn haar berijders Clayton Cushman en David Csicsely uit Arvada, Colorado, USA. Ze noemen zichzelf, The Flight of Sleipnir, en het moge duidelijk zijn dat zij inspiratie putten uit met name de oude Noorse folklore, en daarnaast ook uit de Germaanse. Meer dan in de muziek vinden we die invloed terug in de teksten en het artwork. De muzikale basis bestaat vooral uit loodzware doom metal, aangevuld met stoner rock. Afgelopen maand kwam hun vijfde studioalbum uit, simpelweg V getiteld. Klim op het paard, en ga mee op deze bombastische droomvlucht.
Cushman en Csicsely richtten The Flight Of Sleipnir in 2007 op en besloten alles zelf in de studio in te spelen. Beide doen zang, terwijl Cushman gitaar en bas hanteert en Csicsely gitaar en drums voor zijn rekening neemt. Op het podium worden zij bijgestaan door Peter Slivkanch (van o.a. Wolves of Hate) op gitaar en achtergrondzang, Dave Borrusch (Stoic Dissention) op bas en Justin Siegler (Acheronian Dirge) op gitaar. Csiscely is overigens ook de illustrator van de band. Hij is verder bekend van werk voor o.a. Solitude Aeturnus.
Het grote verschil met de vorige albums en EP’s is dat we met langere en meer uitgesponnen composities te maken hebben. De heren hebben hun creativiteit flink de vrije loop gelaten en dat is de songs ten goede gekomen. Je zou zelfs van zeer progressieve doom kunnen spreken. Veel ambient en psychedelica komen om de hoek kijken, en ook wordt de voorliefde voor Pink Floyd duidelijk niet onder stoelen of banken gestoken (Op hun eerste demo uit 2008, staat overigens een cover van 'Echoes'). Het lange intro van opener ‘Headwinds’ maakt dit al meteen duidelijk, maar het daaropvolgende ‘Sidereal Course’ had echt nooit gemaakt kunnen zijn zonder het bestaan van de legendarische band uit Londen. Het dromerige gitaarspel brengt je absoluut in een trance, en de meeslepende riffs nemen je mee op een ware ruimtereis. Het nummer wordt naar een prima climax gebracht door het optrekken van een enorme muur van geluid. Dit heerlijke recept wordt verder gehanteerd op ‘Nothing stands obscured’, nadat je tussendoor naar ‘The Casting’ hebt kunnen luisteren; een nummer waarop de duidelijke rauwe mix van stoner en doom is te horen, zoals we het van het oude werk kennen. Alleen is ook hier de compositie meer uitgewerkt, waardoor het nummer in zijn geheel meer ‘body’ heeft.
Intenser en mystieker wordt het met het adembenemende ‘Gullveig’. Hierop zijn ook meer folk-invloeden te horen zoals tijdens de break en het opvolgende tweede gedeelte van het nummer dat over het algemeen lekker van tempo wisselt. ‘Archaic Rites’ tapt uit hetzelfde vaatje met eveneens prima harmonieuze zang (o.a. met zangeres) en sterke gitaarpartijen. Wanneer ook nog eens een fluitpartij wordt ingezet, kom je helemaal in hogere ‘Hobbit’ sferen. Qua epische songs doet het wel eens denken aan een band als Opeth, hoewel het in de breedte muzikaal wel verschilt, en er bij The Flight of Sleipnir gebruikt wordt gemaakt van de hoge black metal grunt, ofwel de 'shriek'. De afsluiter ‘Beacon in Black Horizon’ is wellicht het meest epische nummer van allemaal. De melancholie druipt werkelijk van de gitaren af. Ook in dit nummer is er plaats voor de nodige zweverige uitstapjes, om vervolgens weer in alle bombast los te breken. Met haast gotische samenzang sterft het nummer weg in een stilte van een minuut, en is de cd ten einde.
Op V weet The Flight of Sleipnir meer dan ervoor te overtuigen. Op dit sterke album gaan uiterst sfeervolle folk/black metal samen met al even zweverige doom metal en stoner rock. Het is een heerlijke melodieuze mix, die tevens zwaar en melancholisch klinkt. Hoewel de nummers langer zijn dan voorheen blijven ze van begin tot eind boeien, wat het duo tot serieuze songwriters maakt. Deze cd komt als geroepen voor de donkere dagen voor Kerst. Het zal de zwaarmoedige zielen onder ons een flink hart onder de riem steken. Kortom, een aanrader!
