Tomodachi Life

In Tomodachi Life ben je de almachtige heerser van een eiland bevolkt door Mii-personages. Al sinds de Tamagotchi ben ik dol op games waarin je andermans leven bestiert. Planten verzorgen in mijn eigen tuin? Geen tijd, ik wied onkruid in Animal Crossing. Carrière maken in het echte leven? Eerst mijn Sim een boek laten schrijven. Tomodachi Life is dus kaasje voor mij. Ik noem mijn eiland Curiocity Island.

Ik maak meteen een Mii aan die sprekend op mijzelf lijkt. En dan eentje die wat weg heeft van mijn man. Ook bouw ik nog wat historische figuren, plus mijn favoriete personages uit Breaking Bad. Sommige Mii’s maak ik helemaal zelf, andere importeer ik via QR-codes. Allemaal krijgen ze een kamer in het grote flatgebouw midden op het eiland.

Daarna komt de boel pas écht tot leven. De Mii's worden gelukkiger als je ze spulletjes cadeau doet. Vers eten, bijvoorbeeld, dat je koopt bij de supermarkt op de hoek. Of kleren: mijn Walter White wil per se iets voor op zijn hoofd. Hij oogt intens tevreden als ik een zwarte hoge hoed op zijn kale kop zet. De Mii’s wandelen gezellig over het eiland. Een Mii die ik een vlieger gaf, is daarmee aan het kutten op het strand. Twee Mii’s die ik een gitaar cadeau deed, hebben elkaar gevonden en staan te jammen bij de fontein.

Je Mii's hebben allemaal hun eigen smaak die ze nogal duidelijk laten blijken. Ze zijn letterlijk over the moon als je ze hun lievelingseten voorzet. Zijn ze het ergens niet mee eens? Dan verdampen ze tot een hoopje ellende. Als je de Mii’s maar genoeg paait door ze te overladen met cadeautjes of door met ze te spelen, belanden ze als vanzelf in een hoger level. Daar worden ze niet slimmer van, of handiger, maar het zorgt er wel voor dat er weer wat itempjes en contanten over en weer gaan.

Soms heb ik het idee dat ik minder almachtig ben dan ik denk. Terwijl alle personages gelukkige setjes vormen en gaan hokken in een appartementje even verderop, blijft mijn dubbelganger voor altijd alleen. Talloze ontmoetingen arrangeer ik tussen haar en de Mii-versie van mijn echtgenoot. Maar meneer weigert, wijst haar keer op keer resoluut af. Gaat er binnen de kortste keren zelfs vandoor met Mata Hari. Een dag of wat later: de eerste baby op het eiland.

Er zijn meer dingen in het spel die me te vlug gaan. Je moet de winkels en andere locaties op het eiland vrijspelen. Soms ploppen er wel drie gebouwen tegelijk uit de grond, zonder dat ik ook maar een idee heb van wat voor moeite ik hiervoor gedaan heb. Gewoonlijk ben ik gek op spellen waarin je inventarissen opbouwt, maar de verzameldwang maakt zich dit keer totaal niet van mij meester. Alles gaat te gemakkelijk. De supermarkt, de meubelboulevard en de kledingwinkels: iedere ochtend zijn ze weer tot de nok toe gevuld met stapels nieuwe producten, die allemaal veel te gemakkelijk te betalen zijn.

Op het eiland kun je van 's ochtends vroeg tot 's avonds laat meedoen aan allerlei evenementen. Assisteer bijvoorbeeld bij een goochelshow. Geef véél te veel geld uit bij diverse marktkraampjes. Of ga de Tomodachi Quest aan: een heuse RPG waarin 8-bit versies van je Mii's de held uithangen. De eerste grote boze vijand die ze in de pan proberen te hakken? Een döner kebab. Ik vind het hilarisch. Dan nog wel. De tweede dag is het een parelketting. De derde dag een pizza. Daarna is de lol eraf en speel ik het niet meer.

Zo gaat het met veel dingen op het eiland. De eerste keer dat je iets meemaakt, is het lachen, gieren, brullen. Absurde nieuwsberichten over het wel en wee van de eilandbewoners. Ongemakkelijke huwelijksaanzoeken. Hilarische karaoke-acts (je kunt hiervoor zelf de lyrics schrijven). Photobombs in de fotostudio. Er zitten gigantisch veel absurditeiten in het spel. Maar op een gegeven moment wordt het, hoe bizar het allemaal ook is, toch veel van hetzelfde. Nee, niet wéér een Mii die memory wil spelen! En: deze Mii droomt hetzelfde als die van net.

De Mii's in Tomodachi Life zijn eigenlijk verder geëvolueerde Tamagotchi's, met iets meer karakter en wat eigentijdsere hobby's. En ze gaan meer hun eigen gang. Maar in de basis is er niet veel veranderd. Ze willen eten en vermaak. Bij de tamagotchi werd ik daar al saai van. Maar je deed álles voor dat beestje, anders stierf ie binnen de kortste keren een vervelende dood.

Ik kijk wat er gebeurt als ik de Jesse Pinkman-Mii een week lang geen eten geef en hem compleet negeer. Hij negeert mij ook en chilt zelf wat op het eiland. Ik vergeet het spel voor een week. Als ik mijn 3DS opnieuw openklap, blijkt de baby van mijn echtgenoot en Mata al groot genoeg om uit te vliegen. Nou, dát is eenvoudig. Teleurgesteld sluit ik het spel af. In de statistieken zie ik dat ik het 14 uur gespeeld heb. Daar blijft het denk ik bij. Nogal schraal vergeleken met de 200+ uur die ik in Animal Crossing heb zitten.

Exclusief voor Nintendo 3DS.

Zie hier de FOK!games beoordelingsrichtlijnen.