Rain
Het is ondertussen al wel bekend dat games steeds meer naar de filmische kant aanleunen. Niet alleen de gameplay moet consumenten over de streep trekken, ook de sfeer het verhaal zijn tegenwoordig van groot belang. Maar wat als de gameplay hierdoor op de achtergrond geraakt? Dat ontdek je in Rain.
Met een impressionistisch introductiefilmpje zet Rain meteen een artistieke toon weer. In dit filmpje ontdek je ook dat de protagonist uit Rain met een probleem te kampen heeft. Wanneer hij door de regen wandelt, zijn de contouren van zijn lichaam zichtbaar, maar als hij zich in droge gebieden begeeft, wordt hij onzichtbaar. Niet alleen voor zichzelf, maar ook voor iedereen rondom hem. Een veelbelovend concept.
Het jongetje dat door jou bestuurd wordt, gaat al snel op zoek naar een meisje dat hij steeds ziet wegrennen. Merkwaardig is dat de personages nooit spreken, maar dat de game alle tekst gewoon in de omgeving laat verschijnen. Zo kan het spel een verhaal vertellen zonder je ooit door lappen tekst te laten scrollen en blijft het artistieke toch behouden.
Klassieke sfeer
Dat artistieke vind je overal doorheen de game terug. De muziek krijgt hiervoor een speciale vermelding. Normaal gezien is de toevoeging van klassieke muziek in een game niet echt een pluspunt voor mij, maar Rain weet dit genre perfect naar zijn hand te zetten. De sfeer die hierdoor gecreëerd wordt, is er eentje die je zelden tegenkomt. Dat je uiteindelijk niet precies weet hoe het verhaal loopt en wat er net allemaal is gebeurd, maakt eigenlijk niet eens uit. De game geeft je enorm veel ruimte voor interpretatie en in dit geval is dat zeker positief.
Déjà-vu
De sfeer maakt van Rain een unieke ervaring. Spijtig genoeg kan niet hetzelfde over de gameplay gezegd worden. Hoewel het een interessant idee is om de game rond (on)zichtbaarheid in de regen te maken, wordt deze gimmick nooit echt uitgediept. In het begin van de game zal je voorwerpen moeten duwen, aan het einde van de game ook. Bij de start van het spel zal je monsters moeten afleiden, aan het einde ook. De game houdt het de hele tijd bij dezelfde gameplay, en dat begin je na een tijdje wel te voelen.
Het is dan ook een goed gegeven dat Rain slechts enkele uurtjes duurt. Niet omdat ik wilde dat de game zo snel mogelijk gedaan was, maar omdat het verhaal tot dan kan blijven boeien en omdat de gameplay zich zo niet de hele tijd blijft herhalen.
Een beroemd kunstwerk
Je zou Rain kunnen bestempelen als een beroemd kunstwerk. Het is artisitek en hoewel je er door geïntrigeerd bent, weet je niet precies wat de kunstenaar ermee bedoelt. Zodra je het echter in huis valt, ben je er niet veel mee. Het blijft aangenaam om naar te kijken, maar de interactie is miniem.
