Lost Planet 3

Blijkbaar is Europa niet de enige die onder de crisis te lijden heeft. Lost Planet is in hetzelfde bedje ziek. Waar onze landen echter economische problemen doormaken, heeft Lost Planet eerder last van een identiteitscrisis.

Nadat Lost Planet: Extreme Condition de nadruk legde op overleven op een ijsplaneet en diens opvolger ons vooral kennis liet maken met multiplayer, gaat Lost Planet 3 weer een geheel andere richting uit. Weg survival-elementen, weg co-op, deze game is een verhaalgedreven third-person shooter geworden, inclusief open wereld en mechs. Variatie troef dus. Maar zorgt dat ook voor een interessant spel?

Geen 9 to 5 job

De game speelt zich ettelijke jaren voor de originele Lost Planet af. Wanneer Jim Peyton van energiebedrijf NEVEC de kans krijgt om een fortuin te verdienen door af te reizen naar de ijsplaneet E.D.N. III, hoeft hij geen twee keer na te denken. Grace, zijn vrouw, is immers pas van hun eerste zoontje bevallen en het gezin zit krap bij kas. Jim krijgt de opdracht om zo veel mogelijk thermal energy op de planeet te oogsten om deze aan NEVEC te overhandigen. Zo zorgen zij ervoor dat de aarde niet bezwijkt onder de energiecrisis. Enige probleempje: de felbegeerde thermal energy is tevens het bloed van de Akrid, de monsters die de ijsplaneet bewonen. Geen typische 9 to 5-job welteverstaan.

Het verhaal mag dan wel vrij cliché klinken – en dat is het ook – maar de game doet er goed aan om de focus op de plot te leggen. Op deze manier ga je enigszins van de stereotiepe personages houden en bieden ze een houvast wanneer je weer de zoveelste fetch quest moet uitvoeren. Want hoewel Lost Planet 3 zeker geen RPG is, doet het wel zijn best om je met zo veel mogelijk nutteloze opdrachten op te zadelen.

Akrid vs mechs

De gameplay kun je grofweg indelen in twee stukken: de third-person actie en de Rig – je eigen mech -combat. In de third-person segmenten kom je al snel in aanvaring met de fetch quests van Lost Planet 3: schakel deze pomp in, open die deur, vermoord dit type Akrid; de lijst gaat zo nog wel even door en na een tijdje kan het je helemaal niet meer schelen dat er een mechanisme gerepareerd moet worden of dat er een grot onderzocht moet worden. Op bepaalde momenten schotelt de game je ook Dead Space-achtige levels voor waarin je een verlaten basis moet onderzoeken. Spijtig genoeg ligt de fear factor nog lager dan in deeltje drie uit die ruimteserie. De gebrekkige cover strooit bovendien nog een beetje extra roet in het eten.

Dan maar hopen op interessante Rig combat. Jammer maar helaas: veel meer dan counteren en zelf een paar slagen toedienen moet je niet verwachten. Vaak zal je zelfs een grote Akrid eerst te voet moeten verslaan om daarna zijn tweelingbroer tegen te komen en hem met je Rig te moeten bewerken. Dat er in totaal maar zo’n kleine twintig types Akrid zijn helpt ook niet echt. Wel leuk is dat je je Rig sterker kunt maken en zelfs met bepaalde attributen kunt uitrusten om zo voordien onbereikbare plaatsen te overbruggen, maar ook dit blijft zeer beperkt.

Don't move!

Halverwege de game was de motivatie om verder te spelen echt ver te zoeken. Gelukkig komt het verhaal op dat moment echt op gang. En hoewel het nooit hoge toppen scheert of de moeite doet om zijn eigen ding te doen – we kregen zelfs een heuse Avatar déjà vu – , is het toch voldoende om verder te blijven spelen. Het verhaal op zich welteverstaan, want de manier waarop de personages het overbrengen is lachwekkend.

De graphics in Lost Planet 3 zijn namelijk niet van de beste. Emoties lijken wel op het gelaat van de personages geplakt en de spelwereld is ook allesbehalve indrukwekkend. Maar het ergst van alles zijn de animaties. Wanneer Jim zijn grapple hook gebruikt, heeft hij blijkbaar extra veel last van de koude omgeving, want hij weigert op deze momenten om ook maar één lichaamsdeel te bewegen. Ook tijdens conversaties durft hij zijn gezicht al eens op onnatuurlijke manieren te draaien. Je zou het dan ook als een pluspunt kunnen bekijken dat omgevingen vaak onderbelicht zijn. Zo hoef je je tenminste niet te vaak te ergeren aan de graphics.

Liever niet

Als je op één of andere manier na het spelen van de game zin hebt in meer, vind je waarschijnlijk wel je gading in de multiplayer van Lost Planet 3. Deze is namelijk niet zo gek verschillend van de singleplayer: standaard en saai. Maar dan wel zonder een verhaal dat je erdoorheen moet sleuren. Deze modus met amper zes maps laat je dus beter onaangeroerd.

Conclusie

Als een stereotiep verhaal de enige reden is om een game uit te spelen, weet je al hoever het gekomen is. Lost Planet 3 probeert veel dingen, maar voert geen enkele van deze zaken naar behoren uit. Niet één, maar veel gemiste kansen.