Need for Speed: Most Wanted

Vijf maanden nadat Need for Speed: Most Wanted uitkwam op PlayStation 3, Xbox 360 en pc, brengt uitgever Electronic Arts het spel ook uit op Wii U. Ontwikkelaar Criterion Games heeft zich er niet gemakkelijk vanaf gemaakt, maar niet alles komt goed uit de verf.

Criterion Games is trots op Need for Speed: Most Wanted. Deze remake van de remake uit 2005, met de gelijknamige titel, bevat zo veel indrukwekkende en zorgvuldig gemaakte filmpjes van auto’s en omgevingen, dat je niet anders kunt doen dan te concluderen dat er al veel tijd in het uiterlijk van het spel is gestoken. De Wii U-versie profiteert hier nog het meeste van. Omdat Nintendo’s nieuwste een werkgeheugen van één gigabyte heeft, ten opzichte van 512 megabyte in de PlayStation 3 en Xbox 360, tovert het net zulke mooie beelden op je HD-televisie als de pc-versie vorig jaar deed.

Niet alleen de video’s zien er goed uit; het geldt voor heel de speelwereld. Wanneer je net uit een tunnel komt en de zon achter de gebouwen omhoog komt, bladeren die heen en weer zweven, auto’s waar Forza Horizon nog jaloers op zou zijn – je ziet aan alles dat Criterion zichzelf heeft overtroffen. Opvallend is wel dat alles veel rauwer oogt dan Criterions vorige racespellen. Het fleurige van Burnout Paradise en de felle kleuren van remake Need for Speed: Hot Pursuit zijn dus jammer genoeg ingeruild. Desondanks ziet de stad met al zijn wegen er voortreffelijk uit.

De stad moet er ook wel aantrekkelijk uitzien, aangezien het de kern van Most Wanteds gameplay omhult. Die kern bestaat uit kernelementen van Criterions vorige spellen, die hierboven zijn genoemd: de spannende politieachtervolgingen uit Hot Pursuit en de open wereld van Burnout Paradise. Achtervolgingen vinden op willekeurige momenten plaats. Eigenlijk heb je dat altijd aan jezelf te danken: je rijdt harder dan de snelheidslimiet, je botst tegen een (politie)auto aan of doet mee aan een illegale straatrace. Bereid je in elk geval voor op een lastig te ontwijken roofdier.

De politie zal namelijk alles op alles zetten om je te pakken te krijgen. Soms komt het voor dat je hen al meteen in het begin te snel af bent omdat je via een zijweggetje een heuvel ontdekt en zodoende op treinrails terechtkomt en rustig door kunt rijden. Heb je geen zijwegen tot je beschikking, dan bevind je je al snel in zo’n typisch Amerikaanse gevaar-op-de-weg-televisieserie. Enkele tot tientallen auto’s kleven ontzettend hard aan je bumper en als je niet oppast dan rijd je zomaar over een spijkermat. Maak je het helemaal bont, dan komt zelfs het SWAT-team achter je aan.

Al die achtervolgingen garanderen veel spanning wat de gameplay alleen maar ten goede komt. Om je te weren tegen al dat politiegeweld, kun je al je auto’s voorzien van upgrades. Betere banden voor offroad-sessies bijvoorbeeld, of een sterker chassis zodat je je door die SWAT-blokkade heen kunt beuken. Die upgrades verdien je door deel te nemen aan allerlei races die door de grote stad gehouden worden. Hoe beter je daarin presteert, hoe groter de beloning. Dat houdt in: meer upgrades en meer punten voor de ranglijst van de Most Wanted-rijder in de stad.

Need for Speed: Most Wanted heeft slechts één doel en dat is de Most Wanted-rijder worden. Dat doe je door zo veel mogelijk punten te verzamelen, zodat je het kunt opnemen tegen de gevestigde orde. Dat is een prima structuur die spelers veel meer vrijheid geeft om de omgeving te verkennen. Ook biedt het genoeg motivatie om deel te nemen aan die tientallen evenementen. Maar het kan eveneens de reden zijn om dit spel links te laten liggen: het gevoel van vrijheid is soms uitzichtloos, en vooral in het begin moet je daar even doorheen. Je wordt niet aan het handje genomen.

Dat is echt een gigantisch verschil met Burnout Paradise en Forza Horizon, waarvan de laatste vorig jaar als blauwdruk voor de open wereld-racegame bestempeld werd. Die twee spellen bevatten veel meer structuur qua progressie en bieden spelers veel meer om door te spelen: auto’s en evenementen zijn niet direct beschikbaar. In Most Wanted wel: alle races zijn direct te bezoeken vanuit het ontzettend overzichtelijk menu en je kunt tevens meteen in alle auto’s stappen (maar die moet je nog wel eerst vinden). Je hoeft, op upgrades na, dus niets vrij te spelen.

De open opzet en dat alles eigenlijk meteen beschikbaar is, maakt van Most Wanted een heel pure race-ervaring. Het grijpt ook een beetje terug naar Need for Speed Underground, waar dezelfde gedachte al de oppervlakte raakte. Je bent dus enkel bezig met races en upgrades toepassen waar nodig en wordt constant uitgedaagd door de in-game Most Wanted-rijders. Andere uitdagingen worden gemaakt door EA’s Autolog. Snelheden bij snelheidscamera’s worden gespiegeld aan die van je vrienden en hun profielplaatje wordt getoond op al omver gereden reclameborden, bijvoorbeeld.

Hoewel de Wii U-versie grafisch de beste consolevariant is, heeft het ook zo zijn nadelen. Autolog, waar het spel stevig op leunt, komt niet helemaal uit de verf vanwege het gebrek aan Wii U-eigenaren en ook de digitale triggers gooien roet in het eten. Daarnaast lijkt de dead zone, het gebied waarin analoge knuppels op controllers nog niet reageert, groter te zijn dan op de andere consoles. Bij elkaar opgeteld levert dat veel minder controle op, maar het is niet iets wat niet went. Vervelend is het wel en het zou zomaar de reden kunnen zijn om voor een andere versie te gaan.

De Wii U-specifieke features tonen aan dat Criterion Games niet zomaar een waardeloze en gemakzuchtige port van het origineel heeft gemaakt. De ontwikkelaar heeft een nieuwe mode toegevoegd, waarin je in co-op samen kunt racen. De bijrijder kan bijvoorbeeld de politie dwarsbomen, verkeer uitschakelen en wisselen tussen dag en nacht, terwijl de rijder z’n auto bestuurt met de Wii Remote of Pro Controller. Ook krijg je wat extra content toegeschoven, maar dat mag niet echt een naam hebben. En je kunt heel het spel op je GamePad spelen, maar het spel levert grafisch dan wel in.

Cnnclusie
Need for Speed: Most Wanted laat zien waar ontwikkelaar Criterion Games het beste in is: spannende politieachtervolgingen en een overweldigende open wereld. Dat laatste kan spelers in het begin tegenwerken, maar wanneer je je ervoor openstelt dan ontdek je de ware aard van deze geweldige racegame. Grafisch gezien is het minder opbeurend dan Criterions vorige projecten, maar het ziet er extreem goed uit op Wii U. En die speciale onderdelen die voor Wii U gemaakt zijn, zijn leuk, maar rechtvaardigen het mindere gevoel van controle niet. Ook al went dat na verloop van tijd.

Gespeeld op Wii U. Ook beschikbaar voor PS3, Windows, PS Vita, iOS, Android en Xbox 360.

Zie hier de FOK!games beoordelingsrichtlijnen.