The Possession
Bij de tekst 'gebaseerd op waargebeurde feiten' gaan vaak de nekharen al overeind staan. Niet zozeer omdat het zo eng is of kan zijn, maar omdat veel films die die claimen vaak tegenvallen. Recente voorbeelden zijn The Rite, Extremely Loud & Incredibly Close en The Devil’s Double. Uitzonderingen zijn er natuurlijk ook zoals 127 Hours en The Kings Speech. Goed, genoeg gepraat over andere films. In hoeverre is The Possession trouw aan de oorspronkelijke horrormythe?
De onlangs gescheiden Clyde (Jeffrey Dean Morgan) merkt dat zijn jongste dochter zich steeds vreemder begint te gedragen na de aanschaf van een antiek houten kistje op een rommelmarkt. Wanneer het gedrag van zijn dochter Emily (Natasha Calis) steeds zorgelijker begint te worden, besluit Clyde op onderzoek uit te gaan. Hij ontdekt dat het kistje is gebouwd om 'een dibbuk' in te bewaren, een kwade geest die bij het openen bezit neemt van zijn eigenaar. Samen met zijn ex-vrouw (Kyra Sedgwick) raakt hij verwikkeld in een donkere en levensbedreigende situatie. Een race tegen de klok volgt om het leven van Emily te redden.
Doos vol verhalen
Als we Jason Haxton, de huidige eigenaar van de doos, in zijn interview mogen geloven zijn alle gebeurtenissen die in de film te zien zijn echt gebeurd. Natuurlijk zijn alle vreemde activiteiten gericht op een enkel gezin in plaats van meerdere personen, maar wat er plaatsvindt is echt. Toch is het lastig om hierin te geloven. Een kamer met tweeduizend motten vanuit het niets lijkt bijna onvoorstelbaar. Ook de film kan de motten niet fijn in beeld brengen; de grafische effecten zijn in meerdere gevallen benedenmaats. Vreemd genoeg is dit alleen in het eerste deel van de film op te merken, de effecten lijken aanzienlijk beter in de tweede helft.
Het verhaal heeft een zeer trage opbouw en heeft een tijdje nodig voordat er echt lekker vaart in zit. In het begin gelooft vader Clyde helemaal niets van de vreemde karaktertrekjes van zijn dochter. Hij zet er zelfs geen vraagtekens bij als zij hem met een vork steekt of zoals eerder gezegd haar kamer onder de motten zit. De moeder zal het ook volledig aan haar reet roesten, ze doet de gebeurtenissen af als 'eng', meer niet. Fijn, zulke bezorgde ouders.
Pas halverwege de film begint de vader meer in de vreemde doos te geloven en begint de film ook aangrijpender te worden. Het verhaal over de carrière van Clyde wordt (eindelijk) niet meer in de spotlight gezet, vanaf hier draait de film enkel en alleen om de bezeten Emily en de dibbuk-doos. Emily, die door actrice Natasha Calis voortreffelijk wordt gespeeld, begint steeds vreemder en duisterder te worden. Jeffrey Dean Morgen die erg sterk de vader speelt zet echt alles op alles voor zijn gezin. Deze twee acteurs dragen de film, de moeder en haar nieuwe vriend zijn beiden nagenoeg te missen en de tweede dochter is een vijfde wiel van jewelste.
Hoe spannend de laatste helft ook is, het einde is heel erg spijtig. Of er wel een goede manier was om het verhaal rond te krijgen is misschien lastig, maar hoe The Possession eindigt is erg clichématig en bijna hilarisch. Wat hiernaast aardig storend is, is de montage. Handelingen in scènes worden niet volledig afgerond of dermate ruw afgekapt dat het behoorlijk warrig en slordig wegkijkt. Je schrikt meer van deze behoorlijke missers dan van de daadwerkelijke schrikmomenten in de film. De ervaren horrorkijker kan negentig procent van de schrikmomenten aanvoelen. 'Zou er iemand achter die deur staan? Valt zij hem echt aan?' Ja. Toch is de spanning zeker in het tweede deel beklemmend genoeg om te blijven kijken.
Conclusie
De film is zeer middelmatig. Hoewel Calis en Morgan een geweldig sterke acteerprestatie neerzetten is The Possession niet van begin tot eind even goed. Toch zijn enkele gebeurtenissen die je gaat zien goed genoeg om je de rillingen te geven…en om je toch nog goed doen nadenken over dat ene oude erfstuk bij jou in huis.
