A Late Quartet
Philip Seymour Hoffman, Christopher Walken, Catherine Keener en Mark Ivanir. Deze vier namen zijn eigenlijk al de enige reden die je nodig hebt om de film A Late Quartet te zien. Maar hoe groot de namen ook zijn, een film moet ook onder andere een goed verhaal hebben.
Wanneer bij een van de leden van een wereldwijd erkend strijkkwartet de ziekte van Parkinson wordt geconstateerd, is de toekomst voor de groep ineens onzeker. Onderdrukte emoties, concurrerende ego's en oncontroleerbare passies weten daarbij de druk op de jarenlange samenwerking nog eens op te voeren. In de aanloop naar hun 25-jarig jubileumconcert lopen de gemoederen hoog op. Is hun liefde voor muziek genoeg om de groep bij elkaar houden?
Emotionele noot
De film van bijna een uur en drie kwartier draait volledig om de strijd binnen de groep. Hoewel het een lange tijd lijkt om in te gaan op klassieke muziek, met het ingaan op de groep en het gevecht om de eerste viool vliegt de film voorbij. Voor je het weet ben je bij het einde, zo prettig en fijn kijkt A Late Quartet weg. Niet alleen door het spel van het muzikale viertal maar ook vanwege de muziek. Klassieke en soms bekende stukken van onder meer Korngold, Bach en Dagan geven je in combinatie met de beelden kippenvel. Hierdoor kijk je steeds meer uit naar het optreden waar de hele film naar opbouwt, namelijk het prachtige String Quartet No.14 in C# minor (Opus 131). Het uitdagende stuk van Beethoven is voor alle vier de groepsleden reden genoeg om te strijden voor en tegen elkaar.
A Late Quartet is een film over de strijd binnen een muzikaal gezelschap. Niet alleen de muziek van de film is rustig en netjes, maar ook de gevechten die plaatsvinden zijn op die manier opgezet. Van de seks tot harde woordenwisselingen, alles is op een brave manier
De vier hoofdrolspelers spelen in meerdere opzichten de sterren van de hemel. De meest opvallende van het viertal is Christopher Walken. Hij brengt de zeer rustige, soms emotionele noot in het geheel. Zijn karakteristieke stem van hem komt in combinatie met een emotioneel geladen scène zo sterk uit de hoek dat je er een brok van in de keel krijgt. Het gevecht dat hij aan probeert te gaan tegen de Parkinson neemt je als kijker mee in zijn hoofd, waar maar één enkele gedachte maalt: dit wil ik niet. Hoe hij zich ook probeert te verzetten, vroeg of laat moet hij toegeven. Het is alleen een kwestie van wanneer.
Toch is niet alles perfect aan A Late Quartet. Afgezien van Walken is het verre van geloofwaardig hoe Hoffman, Keener en Ivanir hun instrumenten bespelen. Natuurlijk weet je wel dat ze het faken en er wordt met shots wel rekening mee gehouden, maar het daadwerkelijke spelen lijkt niet veel soeps. Hiernaast dit is ook de cinematografie niet denderend bijzonder. Regisseur Yaron Zilberman maakte voor deze film enkel natuurdocumentaires, iets dat in vele shots duidelijk is. De beelden zijn veelal wel mooi, alleen niet ondersteunend aan het geheel. Hier heeft Zilberman een steek laten vallen in een verder interessante en nette film.
Conclusie
A Late Quartet is een kalme en braaf opgezette film over het gevecht binnen een muzikale groep. Mocht je niets hebben met klassieke muziek en tamelijk trage cinema, laat deze film dan links liggen. Als je een zeer ontroerend optreden van Christopher Walken wilt zien en mooie stukken muziek wilt beluisteren, grijp dan je kans.
