Spider-Man Edge of Time

Gespeeld op Xbox 360,
ook verkrijgbaar voor Wii, PlayStation 3, 3DS, DS

Het is alweer lang geleden dat ik een game heb gespeeld met onze ‘Friendly Neighbourhood Spider-Man'. Een elf jaar geleden kwam NeverSoft namelijk met het, voor die tijd geniale, Spider-Man op de PSX. Het web-aan-web rondzweven tussen de gebouwen gaf een gevoel van vrijheid wat voor die tijd ongeëvenaard was én, nog belangrijker, gaf me het gevoel dat ik Spider-Man was! Mijn verwachtingen van de nieuwste Spider-Man waren dus hoog en ik hoopte dat Spider-Man Edge of Time een stukje sentiment kon leveren in het gamesgeweld dat Q4 2011 heet.

Time Travel
Spider-Man Edge of Time begint met het inluiden van de dood van onze Amazing Spider-Man in het jaar 1970. Niet het meest vrolijke begin, maar een toepasselijke start van deze review zondermeer. In 2099 heeft 'evil scientist' Walker Sloan namelijk een manier gevonden om terug te reizen in de tijd en zodoende zijn 'evil' bedrijf Alchemax op te starten in de jaren 70. Al doende creëert Sloan (met de stem van Val Kilmer) een alternatief universum waarbij de originele Peter Parker het loodje legt tegenover Anti-Venom. Gelukkig is daar Miquel o' Hara als Spider-Man 2099 die vanuit deze alternatieve tijdlijn contact zoekt met de originele Peter Parker om hem zodoende te beschutten van zijn wisse dood en samen met Peter op zoek gaat naar een mogelijkheid om Sloan te stoppen. Snappen we het nog?

Het verhaal, geschreven door niemand minder dan Peter David, biedt, ondanks de vele plot-holes en paradoxen (waar zelfst de twee Spider-Men op komische wijze discussie over voeren), genoeg potentie voor iets unieks. Wat blijkt: de acties die Spider-Man in zijn eigen tijdlijn uitvoert hebben invloed op de tijdlijn van Spider-Man 2099. Dit principe, omgedoopt tot Quantum Causality, zorgt ervoor dat een kleine ingreep in het jaar 1970 invloed kan hebben in het jaar 2099 van de andere realiteit. Het concept klinkt veelbelovend maar is uitgewerkt tot een triviale gimmick.

Zo blijven de acties van Spider-Man uit het jaar 1970 beperkt tot 'sloop robot X' of 'sloop generator Y' om zodoende ook exact dezelfde robot X of generator Y stuk te maken in 2099. De triviale connectie en het niet doordachte geheel (alsof Alchemax in 129 jaar geen nieuwe robot kan bouwen) strookt niet met de belofte die het Quantum Causality-principe maakt met de speler. Bij de eerste kennismaking met het QC-concept waan je je als speler in een dynamische wereld waar je beslissingen grote impact hebben op de parallelle realiteit van je game. In de praktijk is het niks minder dan een excuus om nog meer repetitieve nonsens opdrachten in de game te proppen.

Your 'Average Generic Brawler-Man'
En repetitie is het sleutelwoord in Spider-Man Edge of Time. De game is een aaneenschakeling van het uitvoeren van dezelfde opdrachten in dezelfde omgevingen tegen dezelfde oninteressante vijanden met dezelfde beperkte moves en komt bovendien op al deze aspecten nog behoorlijk tekort. Of je nu met Spider-Man 2099 speelt of met de Amazing Spider-Man uit 1970, alles is identiek aan elkaar.

Zo verlaat je nooit de Alchemax-fabriek, een van de meest grauwe, saaie en generieke ‘evil mastermind' omgevingen ooit (ik weet nog steeds niet wat ze maken trouwens). Zijn de vijanden anno 2099 identiek aan die van 1970 alleen zijn het nu robots (want het is immers de toekomst enzo), zien we vrijwel geen boss-battles en is het kroonstuk van het level design het verslaan van een X-aantal tegenstanders om zodoende gesloten deur nummer zoveel + 1 open te maken. Niks geen epische luchtachtervolgingen tussen de wolkenkrabbers van New York of memorabele showdowns met bekenden binnen het Spidey-universum. Nee, gevangen in een saaie grijze doos met beperkte bewegingsvrijheid, dát is wat we willen!

Naast het feit dat er, op wat extreem slecht geïmplementeerde God of War III-esque free-fall secties na, geen variatie zit in de versla-baddies-krijg-sleutel-open-deur-gameplay, is het vechten an sich ook nog eens ver onder de maat. De move-set van zowel Amazing Spider-Man als Spider-Man 2099 zijn vrijwel identiek en gaat niet verder dan light attack, heavy attack, grab, wat aerial attacks en een special. Zo is er bijvoorbeeld geen counter/parry move wat ervoor zorgt dat je de controle over de toch al warrige vechtscènes snel kwijt bent. Voeg daar een handjevol tegenstanders aan toe die een onaangekondigde plasma/shock-attack doen op afstand (ergo uit het zicht van de speler) en de chaos is compleet.

Variatie is ver te zoeken, onvindbaar zelfs, tot op het punt dat Spider-Man zichzelf letterlijk afvraagt waar hij mee bezig is. En voor mij had Spider-Man gelijk. "Waar de fuck ben ik mee bezig?". Een snelle blik op de backlog die ik had liggen (Battlefield 3, Uncharted 3, Dark Souls, Batman: Arkham City) en een korte blik in de toekomst (Skyrim, Assassin's Creed Revelations, Modern Warfare 3, Saint's Row 3) deden me er van overtuigen dat deze game beter verder onaangeraakt bleef. Na een kleine vijf uur spelen (van de geschatte acht) gooi ik de handoek in de Spidey-ring. Het is mooi geweest en ik ben bang dat, hoe meer ik van de game ga zien, hoe lager de score wordt.

Conclusie
Het moge duidelijk zijn dat Spider-Man Edge of Time geen aanrader is. De kleine lichtpuntjes zoals de goede voice-acting en de soms leuk uit de hoek komende conversaties tussen de twee Spidey's wegen niet op tegen de waterval aan ontwerpfouten en saaie gameplay die de game rijk is. Het beperkt aantal uren die ik er vrijwillig in wilde stoppen opgeteld bij het gigantische geweld aan AAA-titles deze periode zorgt ervoor dat deze game waarschijnlijk snel uit mijn geheugen zal verdwijnen en dat is wellicht maar goed ook. "Arme Spiderman", dat is eigenlijk de enige gedachte die in mijn hoofd zal blijven zitten. Een concept wat je ongekende vrijheid kan geven als speler wordt gevangen in een scala aan grijze dozen met gesloten deuren en generieke baddies. De onverdraaglijke repetitie in deze game draait al het redelijke de nek om en daarmee schrijft het slotstuk zich eigenlijk vanzelf. Laten we er niet meer woorden aan vuil maken.