Shadows of the Damned
Gespeeld op Xbox 360, ook verkrijgbaar op PlayStation 3
Gecreëerd als liefdesbaby van drie grote namen binnen de industrie is Shadows of the Damned een game geworden die niet weggelegd is voor iedereen. Zwakke magen, tere zieltjes en demonen opgelet, Garcia Fucking Hotspur is in town. En ja dat is zijn echte doopnaam.
The bullet train is here, hell monkey!
Shadows of the Damned vertelt het eeuwenoude verhaal van getatoeëerde Mexicaan ontmoet meisje, meisje wordt ontvoerd door de eindbaas van de onderwereld (Fleming), getatoeëerde Mexicaan besluit tezamen met zijn welbespraakte, zwevende, in brand staande doodshoofd (Johnson) achter de onderwereld-demon aan de hel in te duiken om daar vervolgens voor minstens 10 decennia aan demonen over de kling te jagen. Waarom? Waarom niet?
En dat is een beetje de strekking van Shadows of the Damned. De ‘why not' punkesque-attitude van designer Goichi Suda (killer7, No More Heroes) straalt namelijk van de game af. Zo is de hel een rare plaats en eenmaal daar aangekomen vinden we een plek gevuld met sushilampen en levende geitenhoofden. Zijn de sloten van deuren vervangen door de gezichten van demonenbaby's die blijkbaar aardbeien eten en de checkpoints, in de vorm van verse uitwerpselen, worden geleverd door een vliegende eenogige demon genaamd Willy.
Maar de hel is niet alleen een plek voor guts, gore en absurde taferelen. We pikken er ook een glimp op van de demon-cultuur middels posters en billboards, bezoeken een bibliotheek, ontmoeten een half demon/half mens genaamd Christopher die witte kristallen eet in ruil voor goodies en ontdekken dat onze Johnson niet alleen een spreekwoordelijke flauwe grap is. Nee, hel is zeker niet alleen een plek voor guts, gore en absurde taferelen.
Too many chefs in the kitchen.
Zoals gezegd is de game het resultaat van de samenwerking tussen Goichi Suda en Shinji Mikami (Resident Evil 4, Devil May Cry) en dit is duidelijk zichtbaar in de manier waarop de gameplay is uitgewerkt. De actie wordt vanuit het bekende over the shoulder-perspectief beleefd en is duidelijk beïnvloed door Mikami's werk aan Resident Evil 4. Het schietgebeuren is vertrouwd maar erg generiek en biedt voor de core gamer geen echte uitdaging. Verder zit de game gevuld met de gebruikelijke action-elementen als het verzamelen van sleutels, het oprapen van power-ups, het oplossen van puzzels en de gebruikelijke chase scene.
Een groot onderdeel van de game is het darkness/light-thema. Zo zorgen bepaalde elementen in de hel voor duisternis: een pikzwarte drab vult de omgeving en belemmert Garcia in beweging en zicht. Het is aan Garcia de taak om er voor te zorgen dat deze darkness zo snel mogelijk verdwijnt middels het beschieten van geitenhoofden, het aansteken van vuurwerk of het slopen van de darkness-bron.
Deze puzzels zorgen voor de gebruikelijke chaos, daar monsters niet dood kunnen in het duister en Garcia scahde ondervindt als hij te lang in deze smurrie blijft hangen. Maar de darkness werkt niet alleen tegen je: zo zijn sommige vijanden alleen kwetsbaar als Garcia zich in de darkness bevindt en zijn sommige schakelaars alleen te gebruiken als ze omringd zijn door het donkere goedje. Gelukkig is er een mogelijkheid om menselijke harten te eten om het negatieve effect van de darkness tegen te gaan en daardoor langer in het donkere spul te blijven. Je verzint het niet.
Uiteindelijk bieden de puzzels een leuke afwisseling van het gun-slingen. De mechanics van de darkness zijn goed uitgewerkt maar uiteindelijk blijft het op het gameplay-vlak allemaal erg voor de hand liggend. Sleutels liggen vaak in het zicht van de gesloten deur en ook de iets complexere puzzels zijn na een poging of twee makkelijk op te lossen. De grote namen laten hier een steek vallen en het lijkt er op dat het beste van twee werelden heeft geleid tot een gulden middenweg qua core gameplay. Het gameplay-geheel voelt te voorzichtig in vergelijking met de rest van de absurde game setting.
Fill those cracks with your explosive hot boner!
Ook het beschikbare wapenarsenaal voelt ietwat beperkt. Van een over de top shooter zou je anno 2011 toch wel verwachten dat hij meer dan drie wapens huishoudt, maar helaas moet Garcia zijn zware taak volbrengen met de keuze uit een beperkt aantal loden bonen-dispensers: een handgun genaamd ‘the Boner', een tandenschietende machinegun getiteld ‘the Teether' en een grenade launcher die als ‘the Scullcussioner' door het leven gaat.
De wapens zijn gelukkig uit te breiden middels het verzamelen van blauwe en rode gems. De rode gems zorgen voor betere specificaties (clip size, reload time etc.) en de blauwe gems, meestal verkregen na het verslaan van een eindbaas, zorgen er voor dat de wapens meer mogelijkheden krijgen. Zo krijgt het machinegeweer een hele handige auto lock functie, wordt ‘the Scullcussioner' uiteindelijk een manier om levensgroot Pachinko mee te spelen en krijgt, na het bellen van een demon sex hotline, ‘the Boner' een wel heel voor de hand liggende upgrade. The trailer says it all.
