CD: Feist - Metals

Dat haar laatste album alweer van vier jaar geleden dateert wil niet zeggen dat het stil rond Leslie Feist is geweest. Het in 2007 uitgebrachte The Reminder sleepte tijdens de Grammy Awards vier nominaties in de wacht en haar hitsingle '1234' was niet al te onverdienstelijk voor de Ipod Nano verkoop. Vergeet ook niet dat de dub/soul-revelatie van dit jaar, James Blake, zijn eigen invulling aan haar nummer 'The Limit To Your Love' heeft gegeven. De afgelopen zomer heeft zij de fans lekker gemaakt met korte muziekvideo's en teasers die zij deelde op haar website en Youtube. Dit zoethoudertje was uiteraard bedoeld om de fans klaar te stomen voor Metals, welke 7 oktober officieel gereleased zal worden.

 

Metals is opgenomen in Big Sur (gelegen in Californië) en Toronto. Zij heeft de handen, zoals zij al vaker heeft gedaan, ineengeslagen met Chilly Gonzales en Mocky. Een nieuwe naam binnen haar productieteam is Valgeir Sigurðsson. Hij is onder andere bekend van Björk en Bonnie "Prince" Billy.

Het commerciële succes heeft Feist in ieder geval niet gemakzuchtig gemaakt. Om te beginnen klinkt de productie verfrissend. Het is te horen dat zij haar tijd heeft genomen om na te denken over de plaatsing van instrumenten en verdere details. Over het geheel genomen is Metals een arty popplaat vol, door gospel beïnvloede, samenzang. Sommige pianoriedeltjes zweven wat rond op de achtergrond, maar leveren wel een bijdrage aan het geheel. Verdwaalde Aziatische invloeden ('Caught A Long Wind') of een uitgekleed akoestisch liedje ('Cicadas And Gulls'), het lijkt allemaal aan bod te komen. Stoffige gitaren en blaasinstrumenten geven hun verdere invulling aan de plaat. Verschillende vormen percussie komen aan bod, van handgeklap tot doffe trommels. Daarnaast zijn er ook een aantal mannen opgetrommeld voor additionele achtergrondvocalen. Haar kraakheldere stem schiet soms subtiel uit, neemt loopjes maar blijft altijd ingetogen.

Elk nummer op de plaat is een miniconcept op zich. 'Graveyard' is een trage ballade met een meerstemmige afsluiter. Dit nummer brengt de meest pakkende hook met een poppy "whoahh, bring them all back to life". Het langste nummer 'Anti-Pionieer' begint als donkere kamerpop. Een zeurend bluesgitaartje en lage bas bieden ondersteuning voor haar stem. Violen trekken zich uiteindelijk los van het nummer en bieden een spanning die samenkomt in een intens stukje harmonie. 'The Undiscovered First' laat Feist horen op een akoestisch gitaar. Ook hier verschijnen de blaasinstrumentjes weer ten tonele, gepaard met druk rinkelende tamboerijnen. 'Comfort Me' heeft niet veel goeds over voor degene aan wie zij haar boodschap brengt: "When you comfort me, it doesn't bring me comfort, actually". Afsluiter 'Get It Wrong Get It Right' is een stuk melancholischer. Tijdens deze ballade wordt je verbeelding geprikkeld door het willekeurige gerinkel en geritsel van belletjes op de achtergrond.

Metals is een warme en vooral doordachte plaat geworden die de verwachtingen na The Reminder waar heeft kunnen maken. Haar muziek heeft wel een alternatiever randje gekregen waardoor ze het commerciële succes van laatsgenoemde waarschijnlijk niet zal evenaren. Als je geen fan was van het vorige album, dan zal je van deze echter ook niet wild worden. Toch zal iedere muziekliefhebber wel iets uit deze cd kunnen halen aangezien vocaal, instrumentaal en tekstueel het album intelligent en met gevoel in elkaar is gezet.