review

CD: Audioslave - Revelations

Joost Melis (Pink_Floyd)
De productiesnelheid van Audioslave is vrij behoorlijk, Revelations is hun derde studio-album sinds de release van hun 'self-titled' in 2002. En zoals altijd bij 'super-bands' ligt de verwachting nogal hoog. Het 'self-titled' was een heerlijke rauwe binnenkomer die de twee werelden van Chris Cornell en Rage Against The Machine samensmolt. Een van de beste stemmen ter wereld gemengd met de funky rockgitaren van Tom Morello. Deze twee heren bepaalden ook op Out Of Exile uit 2005 het geluid van Audioslave en dat is op het derde album niet anders.


Jammer is wel dat de band niet vooruit gaat ten opzichte van de vorige platen. Audioslave blijft hangen in hun eigen patroon en de plaat klinkt na de eerste luisterbeurten al bekend. Geen verrassingen of echte uitschieters. Het blijft diezelfde mix van uptempo versus midtempo tracks, schreeuwzang afgestemd op de snaredrums versus rustige zang over de ingehouden gitaarlijnen van Morello. De breaks voel je van tevoren al aankomen, even als het aanzetten van volume in de zang van Cornell als de muziek opzwelt. Het gitaarspel van Morello is zoals altijd lekker, maar het klinkt zo bekend in de oren. De Whammy-effecten samen met het funky ritme. Zelf zei hij dat de 'funky grooves' te vergelijken zijn met Led Zeppelin en Earth, Wind and Fire. Dat klopt ten dele, maar veelal zijn ze ook gewoon te vergelijken met de vorige twee Audioslave-platen. Alleen de solo's zijn origineel en brengen meer kleur aan het eentonige palet, zoals op One and the Same bijvoorbeeld. Een nummer dat niet echt loskomt totdat Morello de goddelijke solo inzet.


Het is een terugkerend fenomeen, standaard Audioslave-werk met enkele heerlijke uitschieters. Die uitschieters zijn dan enkel en alleen Morello's gitaarsolo's of de vocale uitspattingen van Cornell, en deze dragen dan ook het niveau van de plaat. Nu is dit niveau mijns inziens te laag voor de kwaliteit die de band in zich heeft. De band heeft muzikale topstukken in de gelederen die in staat zouden moeten zijn een originelere opname af te leveren. Het is dan ook niet vreemd dat twee nummers op de soundtrack van Miami Vice prijken en het titelnummer op een Sportsgame wordt gebruikt. Weinig originaliteit in te vinden, maar gewoon knallen, dat past wel zo goed bij de plaat. The Shape of Thing to Come is het best opgebouwde nummer van de plaat en de moeite waard. De single Original Fire is inclusief videoclip al sinds half juli uit en doet het vooral goed bij MTV-publiek. Weer een referentie voor de matige originaliteit.

Deze schijf zal de rockliefhebber wel kunnen voorzien van een weekje of drie plezier, maar dit is typisch een CD die blijft liggen in de kast omdat het eerste album gewoon het lekkerst blijft. En als het dan toch op elkaar lijkt, kun je maar beter het beste album blijven draaien.


Label: Epic Releasedatum: 4 september 2006
Waardering:

Must See/Buy/Do
Aanrader
Redelijk
Tsjaa...
STAY AWAY!!!!