Medal Of Honor

Gespeeld op de PS3
Ook verkrijgbaar op PC en Xbox 360 

Medal of Honor was een van de succesvolste series van Electronic Arts. Medal of Honor stond garant voor realisme en een sterke multiplayer. Voor de komst van Call of Duty was het de shooter van het moment. Tot het moment dat het ontwikkelteam dat achter Medal of Honor zat besloot te stoppen en verder te gaan bij Activision. Daar kent elke zichzelf respecterende gamer het gevolg van: Call of Duty. EA zet dit jaar alles op alles om Call of Duty voor te zijn. Is het een waardige concurrent? Kan EA scoren met deze Medal of Honor of is het gewoon weer een middelmatige shooter?

Scalpel, sledgehammer.

De verschillende missies in MoH bestaan uit twee verschillende elementen, EA noemt ze zelf de scalpel en de sledgehammer. De scalpel zijn de meest elite troepen van het Amerikaanse  leger, Tier 1. Er bestaat geen accurate schatting van het aantal Tier 1- operators, zoals ze  genoemd worden. Waarschijnlijk zijn ze met een man of 500, en alleen  de beste van de beste  van de beste van de beste komen in aanmerking voor een  plekje  bij deze elite groep soldaten.

De werkwijze van deze Tier 1 is heel erg precies. In tegenstelling tot de de Sledgehammer.  Dat  zijn de normale mariniers en soldaten van het Amerikaanse leger, ze blazen alles op  wat er op  hun pad komt. Moet er één Osama helemaal verstopt in de bergen, met een  ondoordringbare  beveiliging, omgelegd worden: dan kies je de Tier 1. Moeten er  honderden Osama's dood, dan  kies je voor de Sledgehammer. Dat verschil in speelstijlen  zie je duidelijk terug in de missies.  Tier 1-missies zijn 's nachts, met geluiddempers en precisie aanvallen. De missies met de  Sledgehammer zijn dan ook heel anders, je wordt ergens gedropt en je moet een bepaald doel veroveren, bijvoorbeeld een machinegeweer boven op een berg die al je maten overhoop schiet.

Het verhaal is verwaarloosbaar, af en toe krijg je een tussenfilmpje voorgeschoteld waarin je een overijverige bureau-generaal hoort schreeuwen tegen een kolonel die het beste voor heeft met de troepen op de grond. Het creëert wel een conflict-verhaal, maar daar zie je (vreemd genoeg) niks meer van terug in het spel zelf. Het verhaal beperkt zich dus ontzettend tot de tussenfilmpjes. Ook is er totaal geen motivatie tot je daden. Je voelt je niet als een klein radertje, als onderdeel van een groot systeem. Dat is jammer want zo heb je totaal geen binding met je eigen maten.

Wat ook heel vreemd is, is dat je de karakters, waarmee je speelt niet leert kennen, ze hebben totaal geen karakter, ze hebben zelfs geen tekst. Nul komma niks karakterontwikkeling, dat is jammer. Nu voelt het alleen maar alsof je een hersenloze robot bent die doet wat hem opgedragen wordt. Je motivatie om iets te doen komt niet verder dan je haat voor de taliban lijkt het wel. Dat is jammer.

Contact! Got two more on your right!

Je zou dan ook verwachten dat er genoeg afwisseling is in MoH. Dat is er ook, alleen maar  tot  op zekere hoogte. Het ene moment lig je wel doodstil in de sneeuw te wachten op dat  ene  perfecte schot en op andere moment word je samen met 500 andere soldaten uit een  Chinook  gedropt. Die afwisseling valt in de praktijk alleen tegen. Het begin van de  verschillende missies  is zeer afwisselend. Alleen tegen de helft van de missies loopt het  altijd op hetzelfde uit,  vermoord zo veel mogelijk vijanden om je doel te bereiken. Zo was  er een missie waar je op  een gegeven moment al je wapens kwijtraakt, binnen tien  minuten zie je je wapens terug en  begint het 'schiet alles wat op je pad komt' weer. Dat is  heel erg jammer, want het haalt weer  een stuk van de variatie er uit.

 De actie is op sommige momenten heel erg hectisch, spannend en uitdagend, zo moest ik  tijdens een missie een ontvoerde Afghaan zoeken. Van huisje naar huisje, zo min mogelijk  geluid maken en rustig het moment van actie uitzoeken. Dan verandert de missie binnen twee seconden, nadat ik de Afghaan had gevonden in 'vermoord iedereen'. Op dat soort momenten wordt het spel simpelweg saai. Gang in, iedereen dood, gang uit, iedereen dood. Dan is de schiet-actie ook nog eens frustrerend op dat moment, voornamelijk door het gebrek vaan overzicht en gebrek aan een fatsoenlijke HUD.

Het gebrek aan een fatsoenlijke HUD merk je bij de verschillende missies, vaak zijn je doelen totaal niet duidelijk aangegeven. Het enige wat je krijgt is een vage checkpoint waar  je naartoe moet lopen. Dat komt het realisme in de game wel ten goede, je krijgt een doel  en daar moet je naar toe. Je zoekt zelf maar uit hoe. Alleen jammer dat het spel dan  volledig lineair is, er is dan maar een weg te volgen. Zelfs met een missie waar je met  quads rijdt.

Ook heb je nog Tier 1 mode, dat is een meer een extraatje, wel een extraatje dat een  hoop waarde heeft. In Tier 1 mode is het de bedoeling dat je missies zo snel mogelijk  volbrengt zonder checkpoints, dood is dus ook echt opnieuw beginnen. Je kan je eigen  tijden uploaden en zo je vrienden de ogen uitsteken of jezelf heel hard schamen. Het geeft het net een stukje extra competitie, leuk gedaan.

Lay suppressing fire!

 De AI in het spel verdient geen prijzen in het spel, zo als bij bijna elke shooter, zijn ze  praktisch waardeloos. Ongeveer 75% van de tijd moet je op ze wachten tot ze eindelijk bij  het doel zijn, ze schieten praktisch geen vijanden neer, en ze lopen regelmatig in de weg.  De vijand is dan weer iets beter, ze zoeken met enige regelmaat goed cover en ze maken  je het soms best lastig. Alleen vergeten ze regelmatig op de juiste plek cover te zoeken.  Ze gaan voor muurtjes zitten in plaats van er achter, soms blijven ze in en uit cover gaan  en soms maken ze onmogelijke schoten.

 Het controllerschema is rechtstreeks van Call of Duty over genomen, dat heeft zijn  voordelen. Het is een ontzettend fijn controllerschema, maar het beperkt het spel wel. Zo  voelt het spel al snel aan als Call of Duty op sommige momenten, vooral momenten waar  helikopters neerstorten. Wat schijnbaar vrij regelmatig gebeurt als je in Afghanistan zit. Je  kan in MoH ook met een druk op de knop naar cover glijden, dat werkt meestal wel. Soms heeft het systeem alleen moeite met bepalen welke cover je nou moest hebben, dan kom je vaak in een lastig en dodelijk parket.

See that tango over there? 

Het geluid in MoH is ontzettend goed gedaan, misschien wel het beste gedaan in het heel het spel. Wapens klinken ontzettend realistisch en elk wapen heeft een ander geluid. Zo klinkt een zwaar machinegeweer ook echt als een zwaar machinegeweer, een sniper heeft een ontzettend mooie knal en een RPG suist onzettend mooi door de lucht. Ook is de muziek subliem, goed gekozen, goed geplaatst en het zet de toon die het leven moet uitdragen. Ook zijn de voice-overs heel erg goed gedaan. Je hoort realistisch gepraat door de radio, met echte militaire termen. Er zit emotie in de stemmen en zelfs de tegenstander klinkt redelijk realistisch.

De algehele presentatie van MoH is met vlagen overtuigend, sneeuw ziet er echt uit als sneeuw, overal dwarrelt stof rond en je hebt echt het gevoel dat je in Afghanistan bent. De sfeer is prima. Ook zien de karakermodellen er overtuigend uit. Veel detail en veel verschillende vijanden. Op sommige momenten laat de engine alleen steken vallen, textures die, zomaar ineens, midden in het level moeten laden halen je toch uit de beleving. De lichtinval die totaal niet realistisch is, belachelijk slechte explosies. Op het ene moment is MoH een ontzettend sfeervolle game, die je je helemaal laat onderdompelen in het leven van een soldaat, op het andere moment is het op zijn best een middelmatige presentatie.

Conclusie

Medal of Honor is een degelijke shooter, het spel kent te veel dieptepunten en te weinig hoogtepunten om echt bij de top te horen. Een extreem korte campage van vijf uur, tegenstrijdige graphics en een redelijke gameplay voorkomen dat. Zo wordt MoH het jongetje van de klas dat overal aan meedoet, maar nergens echt in uitblinkt.