Gravity Crash
Ik vlieg rond op een twee dimensionaal-raster terwijl ik mij afvraag, hoe vrij ben ik in mijn doen en laten? Ik heb de vrijheid om in 360 verschillende richtingen te gaan, maar wat als ik in een derde dimensie wil bewegen? Ik vlieg langs vele stenen en navigeer mij door krappe grotten, maar zou het niet makkelijker zijn om gewoon ergens langs te vliegen? De derde dimensie heeft me verraden, bloedende achtergelaten in een ver kwadrant in de ruimte zonder enige hoop van redding.
Er worden me doelen gegeven. Ik moet zaken vernietigen, opblazen, tot stof knallen en neerschieten, maar wat voor nut heeft het allemaal? Wat bereik ik met dit zinloze geweld behalve een verdere verdieping van een bestaand conflict? Langzaam stuur ik bij terwijl mijn pookje in de richting wijst van een vliegende kwal. De kwal valt me niet aan, maar de kwal is daar gewoon. De kwal hoort er niet te zijn en ik help hem naar zijn laatste bestemming. Onrustig vraag ik mij af of ik hier het juiste heb gedaan. had de kwal een vrouw, of misschien een kind? Alles wat beweegt lijkt mij te bedreigen. Zijn de vliegende schotels die me volgen kwaadaardig? Één voor één knal ik ze uit de lucht. Wilden ze alleen maar knuffelen? Doe ik wel het juiste?
Nadat ik gedaan heb wat ik gedaan moet hebben van onduidelijke opdrachtgevers, ga ik weer naar het volgende gebied. Een volgende uitdaging, waar ik weer vele gebouwen zal moeten opblazen. Wat voor een samenleving vernietig ik nu weer? Zijn het basisscholen die ik opblies? Zijn het ziekenhuizen voor onderwatermensen? Mijn ruimteschip heeft geen probleem met onder water gaan, maar ik wel. Ik zak af in het diepe water terwijl alles vertraagt. Is dit adrenaline? Is dit mijn bewustzijn die langzaam vertraagt? Of is het gewoon het effect van water op mijn schip terwijl ik langzaam gek word van eenzaamheid?
Ik had ooit een vriend. Diep in de grotten van vijandelijk territorium kon ik hem oppikken met mijn ruimteschip. Maar in een verhit gevecht met een roze gebouw raakte ik hem met mijn versterkte laser. Ik wilde niet zijwaarts schieten, maar als ik een powerup oppak kan ik niet kiezen voor minder vernietiging. Vernietiging is de enige juiste manier. Er verscheen een graf. Was dit mijn beloning voor mijn werk? Of was dit mijn straf van God, de karmische retributie voor al mijn daden tegen een onbekende vijand?
Ik denk dat ik God ben. Het is de enige verklaring. Ik kan tijd en ruimte beinvloeden en daarmee mijn eigen ruimte creëren. Maar oppermachtig ben ik niet, want het lukt mij niet om een derde dimensie te maken. Eindeloos uitdijen lukt mij ook niet, ik ben een God gevangen in een zelfgecreëerde gevangenis. Ik probeer er een eind aan te maken. Met mijn linkerhand creëer ik lava over waar ik begin met bestaan, maar ik blijf terugkomen. Na duizend keer voel ik de pijn niet meer. Ik zet wormgaten neer, maar deze transporteren me nergens heen. Ik ben een God over de geometrie, maar controle over mijn eigen innerlijke rust heb ik niet.
Er zijn ook andere Goden. Soms hebben zij ook hun ruimte gecreëerd en mag ik die navigeren in mijn vliegende voertuig. Ik oordeel over hun creaties, maar laat ze verder in hun doen en laten. Dat is wat een goede God nou eenmaal doet. Soms zitten ze naast me. Dit brengt enige verlichting in mijn bestaan, wetend dat ik niet de enige ben. We lachen en we gieren, en ik zie dat het goed is.
Conclusie
In onze preview is alles eigenlijk al gezegd. Mix Lunar Lander met wat Geometry Wars en een vleugje LittleBigPlanet. Vermakelijk resultaat.
