Mirror's Edge

Enkele weken geleden startte ik mijn trouwe PlayStation 3 op om de demo van Mirror\'s Edge binnen te hengelen. Stijlvol sprong en rolde ik over alle daken en voordat ik het wist had ik de demo, die toch redelijk kort was, al een stuk of vijf keer uitgespeeld. De vraag was of de hele game ook zo lang zou blijven vermaken, en of ik nu niet meer \'s nachts de straat op hoef te gaan om van gebouw naar gebouw te springen.

In Mirror\'s Edge speel je als Faith in een toekomst die erg doet denken aan 1984. Allerlei vrijheden zijn ingeperkt en al het dataverkeer wordt in de gaten gehouden. Faith heeft het niet zo op de regering en is dan ook een runner: ze brengt pakketjes van A naar B, pakketjes waar de regering niet zo blij van zou worden. Dit gaat goed totdat op een dag de zus van Faith vals beschuldigd wordt van moord, en Faith komt dan ook in een race tegen de klok terecht om de waarheid te achterhalen. Het verhaal in de game is redelijk, maar echt meeleven met de personages doe je niet. Blijkbaar is het verhaal geschreven door een bekende schrijfster, maar er had meer ingezeten. Gelukkig is het belangrijkste in een game nog steeds de gameplay en die is dan ook dik in orde.

Mirror\'s Edge is een first person platformer, waarbij je de stad in Runners Vision ziet. Bepaalde sprongen die je kan maken staan aangegeven in het rood, zodat je weet dat dat de snelste route is. De makers wilden dus vooral dat je de flow van de stad ziet, en dat is goed gelukt. Sierlijk ren je vanuit first person over daken, spring je over hekken, glij je onder buizen en balanceer je over planken. Je rent dus over de daken terwijl je overal in felle kleuren je mogelijke routes ziet aangegeven, waar je zo mooi mogelijk probeert langs te komen. Er zijn sprongen van gebouw naar gebouw, springplanken om hoger op te komen, en dat leidt uiteindelijk tot lastige combinaties zoals een wallrun gevolgd door een sprong, gevolgd door een draai en dan een rol, terwijl je ook nog helikopters ontwijkt die op je schieten.

De game bestuurt heel simpel: door alleen de schouderkloppen te gebruiken kan je springen, bukken, draaien en vechten. Dit is context-gebonden: als je naast een muur loopt wordt een sprong een wallrun, als je tegen de muur aanstaat probeer je er op te klimmen. De combat is dan ook redelijk simpel: met de vechtknop kan je verschillende klappen en trappen uitdelen, en hoeveel momentum je hebt bepaalt de schade die je doet. Je kan je tegenstander ook ontwapenen met een verkapte quick-time event, waardoor je even een wapen in je hand krijgt. Je kan je tegenstanders dan gaan neerschieten, maar dat is de bedoeling van de game niet. De bedoeling is om zo licht mogelijk over de daken heen te \'zweven\'. Er is niet voor niks een achiev... eh, trophy voor het uitspelen van de game zonder een wapen af te vuren.

DICE noemde de game ooit een game waarin je compleet vrij was om de route van A naar B te bepalen. Een free running-simulator. In de praktijk zijn de routes compleet lineair en zijn er slechts twee of drie mogelijkheden naast elkaar om te nemen. Eigenlijk is dit niet zo\'n probleem, zolang je maar geen free-roam game verwacht. De game is gewoon een toffe action-adventure en door de variaties in de levels heeft het een net wat hogere replay-waarde. Er zijn wat punten in de game die een beetje frustrerend zijn omdat een bepaalde sprong maar niet wil lukken, maar over het algemeen zijn de puzzels en routes duidelijk in elkaar gezet.

Maar die replaywaarde is ook wel nodig want in een uur of zes, zeven ben je wel door de singleplayer heen. Veel mensen zullen alleen al hierdoor de game aan zich voorbij laten gaan, en dat is zonde. De game is innovatief (ik kan geen andere first-person free-running game noemen) en misschien wel de leukste action-adventure die je dit jaar zult spelen. Na de single-player zijn er nog de speedruns en de time-trials die je kan doen. Nou zijn niet alle gamers even geinteresseerd in dit soort toevoegingen, maar ik vond ze een goede extra. Er zijn global rankings waar je de ghostruns van anderen kan downloaden, dus het competitieve element is aanwezig, en ik zat aan het scherm gekleefd terwijl ik maar net niet die extra twee seconden kon vinden om een time-trial mee te halen. Een ander nadeel van de korte duur is dat het verhaal nooit echt tot zo\'n volle potentie uitgewerkt wordt. Het is duidelijk dat ze meteen al dachten aan de opvolger (de serie wordt een trilogie) maar wat meer tijd met bepaalde personages was wel aardig geweest.

Je rent natuurlijk niet alleen over de daken - de omgevingen zijn nog redelijk gevarieerd. Je komt door wat kantoorgebouwen, fabrieken, metrotunnels. Ondanks dat ze allemaal dezelfde glimmende look hebben weten de omgevingen toch gevarieerd aan te voelen. Het is soms nog een redelijke uitdaging hoe je nou precies ergens langs moet komen, maar mocht je echt vastzitten, kan je altijd nog aan de game vragen wat je uieindelijke doel is. Er is een goede afwisseling tussen de rustige momenten waar je ergens langs moet komen en de actievolle momenten waarbij je moet rennen voor je leven. Hierdoor (maar natuurlijk ook door de ietwat korte duur van de single-player) gaat de game geen moment vervelen en is het een achtbaanrit van begin tot eind.

Dan zijn er nog de graphics - ik had het al over Runners Vision, waarmee in mooie primaire kleuren aangegeven wordt wat de beste routes zijn. De rest van de stad is erg glimmend wit - het is een interessante simpele art-style, maar zeker als je op hard speelt (waar de gekleurde hints weggehaald zijn) oogt het af en toe wat kaal. De audio past ook goed bij de game - de voice-acting is geloofwaardig en de titlesong is memorabel. Mijn grootste probleem was dat de game last had van screen-tearing. Hierbij is de bovenkant van het scherm niet op dezelfde x-locatie als de onderkant van het scherm. Google leerde mij dat alleen sommige mensen op een SD-tv hier last van hadden, maar het kan de gameplay nogal storen. Je vraagt je af of men games tegenwoordig niet meer test op oude beeldbuizen.