CD: Deep Purple - BURN

Een simpel leuk gekleurd jaren ‘70 kartonnen hoesje ligt voor me met daarin het plastic cd doosje. Het feit dat er een hoesje omheen zit geeft al aan dat het een met zorg gemaakte cd is. Naast de cd zit er ook een boekje bij met een tiental pagina’s vol met uitgebreide informatie over de groep, nummers en anekdotes.

De cd bestaat uit acht album remastered tracks en vijf bonus tracks. Ik kende Deep Purple eigenlijk alleen van Smoke on the water, Woman From Tokyo en natuurlijk Child in Time”- maar geen van deze nummers staat op deze cd. De cd was opgenomen in november 1973 in Montreux (Zwitserland) en wereldwijd uitgebracht in 1974. Nu, dertig jaar later, zijn de tracks wat opgepoetst en zijn er vijf remixen aan toegevoegd.

De groep bestaat uit Ritchie Blackmore - Gitaar, David Coverdale - zang, Glenn Hughes - basgitaar en zang, Jon Lord – keyboards en Ian Paice op de drums. De 1973 versie van deze CD betekende het begin van de carrière van Glenn Hughes en David Coverdale bij Deep Purple. De nummers zijn allen gezongen door David Coverdale en Glenn Hughes, behalve Mistreated die is alleen door David gezongen.

Allereerst zijn de nummers zeer gevarieerd. Van de echte jaren ‘70 rock tot ballads en zelfs een prachtig blues nummer.

We beginnen met Burn, een track met een duidelijke rock bite. Daar hoef je niet al te veel woorden voor te gebruiken. Als tweede staat er Might just take your life op, een ballad die zeer veel weg heeft van Woman from Tokyo Het zou zowat het tweeling-nummer kunnen zijn. Deze eerste twee nummers zetten direct al een gevarieerde stijl neer, Deep Purple laat hiermee al horen dat ze geen standaard rockgroepje zijn die maar één of twee eendagshitjes hebben gescoord maar dat ze tijdloos zijn en goede muziek afleveren.

Van een totaal andere stijl is de track Lay down, stay down. Het lijkt gewoon op een nummer van Status Quo. Niet echt mijn stijl, maar wel typerend voor die tijd. Sail away is een song die totaal niet opvalt. Eigenlijk heb ik de cd een aantal keer expres achter elkaar geluisterd om te zien of het nummer op zou vallen. Maar het valt niet op. Het is niet saai, maar ook niet een nummer waarvan je zegt: wow die wil ik vaker horen. De songs You fool no one en Whats going on zijn lekker om naar te luisteren, vrij rustig niet opvallend maar goed als achtergrondmuziek.

Dan Mistreated - misschien wel mijn favoriet op deze CD. Met zeer veel gevoel en neerslachtigheid gebracht. Blues met korte stiltes afgewisseld met typische gitaarsolo’s. Het nummer duurt dan ook bijna zeven en een halve minuut en dat voor een origineel B-side nummer.

I’ve been mistreated, I’ve been abused.
I’ve been looking for a woman, yeh, I’ve been confused
’cause I know, yes, I know I’ve been mistreated, ooh o-o-oh.
Since my baby left me I’ve been losing, losing,
I’ve been losing my mind, baby baby babe.
Oh oh oh, oh woman, oh woman, oh woman.
I’ve been losing my mind.

En deze tekst geeft perfect de sfeer van het nummer weer. Het mooie is dan ook dat de CD zodanig is opgebouwd dat de mindere nummers niet opvallen als zijnde slecht tussen de andere nummers.
A 200 is een compleet ander nummer, psychedelische rock zonder enige gezongen tekst is de juiste omschrijving. De remix van Coronarias Redig is ook weer een ballad en heeft veel weg van een nummer van Santana. De typische gitaarsound die ook in nummers van Santana te horen is, hoor je ook in dit nummer. Daarnaast staan er nog vier remixen op van eerder beschreven nummers (Burn , Mistreated, You fool no one en Sail away.)
Remixen mag je het eigenlijk niet noemen. De nummers zijn gemaakt met het originele materiaal en er is niets verder gemixt aan. Ze klinken wel gewoon goed net zo als de originele remastered versies maar zijn niet zodanig veranderd dat er een aparte beschrijving voor nodig is.

Conclusie

Al met al een heerlijke CD met gevarieerde muziek om in je verzameling te hebben als je van de jaren zeventig muziek houdt. Op één of twee nummers na (die ik persoonlijk niet zo goed vond) is de CD gewoon lekker om naar te luisteren. Nummers met een verschillende stijl en tempo wisselen elkaar af en ook de remixes zijn niet in een modern jasje gestoken, maar lekker in de zeventiger jaren stijl gehouden doordat ze gemaakt zijn van het originele materiaal.

Wie een Deep Purple-liefhebber is heeft vast en zeker deze CD al in huis liggen maar voor wie alleen de bekendste nummers kent is deze CD met gevarieerde tracks zeker een aanrader.