CD: The Zutons - Who Killed The Zutons?
Op zich legde dat best veel druk op de band, die door de concurrentie met The Coral een beetje het onderspit moest delven. Om ervoor te zorgen dat ze een eigen sound zouden ontwikkelen besteedde de band de laatste helft van 2003 volledig aan het schrijven en opnemen van nieuw materiaal, met als resultaat de bescheiden hit 'Pressure Point' in januari en het eerste volledige album van dit kwintet.
De naam van de band doet al meteen vermoeden dat wij hier te maken hebben met de zoveelste sixties retroband, à la The White Stripes, The Strokes, The Hives, etc. Laat dat nou juist hetgeen zijn wat The Zutons niet willen zijn. Ondanks het feit dat de band zo veel mogelijk heeft geprobeerd om niet de stempel van retroband te krijgen is de sound van 'Who Killed The Zutons?' toch wel behoorlijk retro te noemen.
Het album staat barstensvol knipogen naar de psychedelische rock van de jaren '60. Dit alles opgeluisterd met het saxofoonspel van bandlid Abi Harding. De recensie van dit album in de Metro vorige week noemde deze band "The Coral met een saxofonist." Dat beschrijft wel het gevoel wat ik aan deze plaat overhoud, alhoewel ik dit dan absoluut prefereer boven The Coral.
The Zutons hebben ondanks de raakvlakken met hun labelgenoten wel een eigen geluid, een nummer als 'Dirty Dancehall' is bijvoorbeeld totaal iets anders dan wat The Coral ooit zou spelen. Je zou kunnen zeggen dat The Zutons meer swingen. De single die ik zojuist noemde, 'Pressure Point', is ook één van de meer swingende platen van dit album. Vooral het einde is redelijk heavy voor de band, maar over het algemeen maken The Zutons niet echt muziek waarvan je nou echt uit je plaat gaat.
'Who Killed The Zutons?' is dan ook gewoon een lekkere luisterplaat, vooral met het schitterende weer wat we op dit moment hebben. Nummers als 'You Will You Won't' hebben zo'n lekkere zomers gevoel, die moet je op hebben als je aan het cruisen bent in je cabrio naar de boulevard van een badplaats.
Ondanks die goede punten kan dit album mij toch niet helemaal overtuigen. De bovengenoemde nummers zijn lekker om naar te luisteren, en zo zijn er nog een paar, zoals 'Confusion', met zijn heerlijke baslijn, en 'Railroad', een heerlijke meezinger. Er staan ook echter een paar missers op; 'Nightmare Part II' is niet echt aangenaam om naar te luisteren en 'You Will You Won't' is zelfs irritant te noemen. Daardoor blijf je toch met een gemengd gevoel achter, vooral omdat de goede nummers je zo duidelijk maken dat deze band zo vol zit met potentie.
