CD Review: Jerry Cantrell - Degradation Trip 1 & 2
Eindelijk stop ik de 2e CD vanuit mijn speler weer terug in zijn mooie kartonnen hoesje, bekleed met een authentieke cover die me sterk doet denken aan de hoesjes van Alice In Chains. Mij restte de vraag: "Zal de muziek op dit dubbelalbum net zo'n grote indruk maken als die van Alice in Chains?". Want een CD die met zo'n hoge score doorging bij vorige recensenten, en door Amazon.com zelfs werd bekroond tot beste rockalbum van 2002, daar moest ik toch 't mijne van weten. Na een lange luistersessie ben ik tot een conclusie gekomen, dus lees vooral verder.Om maar meteen met het eerste nummer van CD1 te beginnen: 'Psychotic Break'. Met spookachtige samenzang, duivels gitaarwerk en de daarmee gecreëerde melancholie worden wij op dezelfde manier verwelkomd zoals we dat gewend waren van Alice in Chains. Erg meeslepend nummer, en achteraf gezien zeker een van de betere nummers op dit album. Ook in de hierop volgende nummers zit de duistere feeling er goed in.
Na drie nummers vol gierende gitaren komt precies op het juiste moment een licht in de donkere wolk. 'Angel Eyes' mag dan wel net zo zwaarmoedig klinken als de rest van de nummers, maar is duidelijk rustig , doch daardoor zeker niet minder!
De 11 extra nummers op dit album zijn niet zomaar een paar bonustracks zoals je die vaker tegenkomt. Nee, de nummers vullen elkaar daadwerkelijk aan en zijn stuk voor stuk prachtige vertalingen van de harde tijd die Jerry Cantrell de laatste tijd heeft moeten verwerken. Zo stierf in April vorig jaar zijn goede vriend, en medeoprichter van Alice in Chains, Layne Staley na een overdosis drugs. Cantrell's muziek is altijd al gebaseerd geweest op de onaangename verassingen die het leven voor hem in petto heeft.'Mother's Spinning In Her Grave' en 'Feel The Void' zijn hiervan goede voorbeelden. Vooral deze laatste is op meesterlijke wijze ten gehore gebracht. Een hoog depressiegehalte wemelt door 't nummer, en komt op 't hoogtepunt mijn boxen uitgeblazen.
Wat mij nog meer opvalt aan dit album is de kracht in de stem van Cantrell. Het brave stemmetje dat we horen op de cd's van Alice In Chains is omgeslagen in een zwaar, rauw en krachtig stemgeluid. Ook zijn uitstraling is duidelijk veranderd de afgelopen jaren, zo zie ik in de videoclip van 'Anger Rising' op de eerste CD, die je op je PC kunt afspelen.
De 2e CD begint, net zoals de eerste op z'n hoogtepunt. De eerste 3 nummers, 'Castaway', 'Chemical Tribe' en 'What It Takes' zijn ieder zeer sterke nummers waar bloed, zweet en tranen vanaf spetteren. Ze vullen elkaar erg goed aan, en hebben wel degelijk 'what it takes'.Het instrumentale 'Hurts Don't It?' doet mij veel denken aan het album 'SAP' van Alice in Chains. Schitterend hoe de emoties zijn verwerkt in gitaarwerk.
De eerste uitgebrachte single van dit album is een echte topper. 'Anger Rising' is een goede keus geweest. Ook de clip voegt zeker iets toe aan het geheel.
