De wedstrijddag van Silenus
 | FOK!sport riep een week geleden op om verhalen over voetbalwedstrijden in te sturen. Op deze manier kan een voetbalsupporter zijn beleving in het stadion beschrijven, wat veel media vaak vergeten. Silenus bijt in deze serie het spits af en was aanwezig bij het duel tussen Nederland en Australië. Lees hieronder zijn ervaringen in het Philips Stadion in Eindhoven. |
Vorige week werd ik door een vriend benaderd om de wedstrijd Nederland- Australië te bezoeken. Zijn vader had drie kaarten geregeld en wie was ik om nee te zeggen?
De laatste keer dat ik een interland van het Nederlands elftal had bezocht was immers alweer een tijdje geleden, 22 februari 1995 om precies te zijn. Nederland – Portugal, 0-1, ook in Eindhoven. Ook al kon ik als klein Ajaxmannetje geen Ajacieden zien wegens een boycot, toch genoot ik met volle teugen van een wedstrijd van het enige echte Nederlands Elftal! De toppers deden destijds niet mee, al heb ik toen wel Frank Verlaat, Edwin Vurens, Michel Kreek én Eric van der Luer zien debuteren. Een ervaring die ik nooit meer zal vergeten.
Maargoed, terug naar de actualiteit. Zaterdag 6 september, Nederland – Australië! Omstreeks 18.30u liepen we het centrum van Eindhoven in, om alvast even sfeer te proeven. Opblaasbare wortels, molenhoedjes en klompen uiteraard thuisgelaten, maar getooid in een oranje wedstrijdshirt op naar het Stratumseind. En daar troffen we de uitgelaten mensenmenigte al aan, en chansons als ‘Jalalalaa lalala lalalaaaa’ en ‘olé olé olé olééééé’ klonken vrolijk uit de cafeetjes. De herinneringen gingen meteen weer terug naar het weekendje Bern rond Nederland – Frankrijk, vooralsnog het mooiste weekend van 2008. Helaas was dit keer het publiek íets anders. Waar in Zwitserland nog veel vriendengroepen in de leeftijd van 20-28 rondliepen betrof het in Eindhoven toch vooral compleet laveloze veertigjarige provincialen die elkaar in de meest exotische dialecten vrouwonvriendelijke teksten toeschreeuwden.
Snel nog een paar biertjes, we moesten ons immers door een oefenwedstrijd van het Nederlands elftal heen slaan, en op naar het Philips stadion! Als Ajaxsupporter ken ik het stadion alleen vanuit het uitvak, waar je hoog in een hoekje zit weggepropt met een net voor je snufferd. Nu op vak TT, nog steeds hoog maar met een prima uitzicht. Vijf minuten voor tijd binnen, en nog genoeg plek. Blijkbaar was niet iedereen zo gek om 40 euro per stuk neer te tellen voor een dergelijke wedstrijd.
Voordat ik goed en wel om me heen had gekeken of er wel mooie vrouwen in ons vak zaten (mannen: ik bedoel natuurlijk lekkere wijven, maar ik typ mooie vrouwen omdat dit verhaal waarschijnlijk ook door vrouwen gelezen gaat worden) lag de eerste bal er al in! Babel gaf de bal voor van links en Huntelaar knalde ‘m knap tegen de touwen. De snelle 1-0 beloofde veel goeds, maar helaas zakte het spelpeil naar een bedenkelijk niveau. Voor mij altijd een mooi moment om eens de overige supporters in me op te nemen en het programmaboekje te lezen. Achter me zat een groep lieden die zo te horen uit een dubieus toendragebied uit Noord-Nederland kwam. Zij wisten me te vertellen dat die ‘verrekte kutzak van een van der Vaart maar snel gewisseld moest worden...’. Naast me zat een iets te dik snotjoch van een jaar of 12 constant met zijn piepstemmetje in zijn Heinekenhoed ‘Holland’ te schreeuwen, en voor me zaten twee vaders die vier kinderen mee hadden genomen. De kinderen hadden meer aandacht voor het vouwen van vliegtuigjes dan voor de wedstrijd, en de vaders werden naarmate de wedstrijd vorderde steeds chagrijniger.
De belabberde terugspeelbal van Heitinga op Stekelenburg had ik gemist omdat ik met mijn telefoon zat te spelen, maar bij de pingel voor Australië zat ik op het puntje van mijn stoel. Stekelenburg rood, en zijn vervanger mocht toch met recht de crème de la crème van het Nederlandse keeperkorps genoemd worden! Ik heb het natuurlijk over niemand minder dan Henk Timmer. Helaas kon hij de bal van één of andere Australische dude waarvan ik de naam alweer vergeten ben niet houden en zodoende konden we rusten met een 1-1 stand.
In de rust werd het beroemde latje-schieten weer van stal gehaald. Drie knakkers mochten vanaf 40 meter proberen op de lat te schieten. De eerste kandidaat was een niet al te charmant sujet uit het Brabantse achterland die de bal niet eens van de grond wist te krijgen. Armoe troef, niemand trof de lat en niemand won 50.000 euro. Een biertje halen zat er ook al niet in, er werd geen alcohol geschonken vandaag. Het is ook wat, al die bloeddorstige gezinnetjes en wortelhooligans op de tribune, en dan ook nog eens met die levensgevaarlijke Australiërs even verderop...Logisch, geen alcohol, dat zou me ook wat zijn.
De tweede helft brak aan, en daar kan ik me nu eigenlijk niet veel meer van herinneren dan dat Australië een kwartier voor tijd op 1-2 kwam. Enkele supporters die prima een wedstrijd kunnen aanvoelen reageerden direct door maar de wave in te zetten. Nederland drong op het eind nog wel aan, maar een terechte puntendeling (voor zover er punten gedeeld worden bij een oefeninterland) zat er niet meer in. De 400 meegereisde Australiërs bouwden een feestje, enerzijds omdat ze gewonnen hadden en anderzijds omdat ze gelukkig geen verplichte buscombi aan hun broek hadden gekregen en weer verder konden zuipen in het Australische café op het Stratumseind.
Teleurgesteld keerde ik samen met 25.000 andere gedesillusioneerde Oranje-supporters huiswaarts. Voor mij de komende tien jaar weer even geen Oranje-wedstrijd, maar ik hoop maar dat al die kleine kinderen net zo genoten hebben van hun sterren als ik deed op die koude zaterdagavond in februari 1995.
Wil jij je ervaringen in het stadion ook met ons delen? Stuur dan een mail naar sport@fok.nl o.v.v. Wedstrijddag van een user.
