Pas op: Dit gaat nergens over
Soms weet een schrijver ook niet waar hij het over moet hebben en vandaag is zo'n dag. Het valt ook niet mee, columnist zijn. Zo begin je met tenminste vijf ideeën en voor je het weet is het een halfjaar later en teer je elke week op oud en nieuws. Kun je nog zeker weten dat je de meest getalenteerde schrijver bent van toch wel heel de Nederlands sprekende wereld, zonder inspiratie ben je nergens. Wanneer weet je dat je goed kunt typen? Met een paar honderd aanslagen per minuut zit je in de goeie richting. Dat redt deze jongen bij lange na niet. Dat heeft waarschijnlijk te maken met mijn onkunde te tikken met andere vingers dan degene die naast mijn duimen zit.
Een groot filosoof, ik ben te lui om zijn naam op te zoeken maar laten we ervan uit gaan dat het een Griek was, zei ooit iets over dat eenieder die verliefd is, mooi kan schrijven. Maar ja, de liefde. Die is ook al even niet meer langs geweest. En hoewel mijn status als vrijgezel toch bekend moet zijn bij het grote publiek, ontving ik vorige week geen enkel kaartje. Ja, van de gemeente. Iets dat zij wel van mij hielden en of dat wederzijds was. Het was niet handgeschreven. Ik slenterde weer bij de brievenbus vandaan en nog diezelfde avond bezwoer ik dat Valentijnsdag stom was.
Ooit was ik verliefd. Heel erg. Verblindend, verzwelgend, vervullend. Ik schreef als een baas en besloot als gevolg van de niet aflatende drang om te schrijven dat ik wereldberoemd schrijver ging worden. Het lag toentertijd in mijn aard, wegens wereldreis, om afscheid te nemen. Dat deed ik dus ook van haar. Ik wist zeker, zeker, zéker dat ik haar weer zou zien, al was het alleen voor het geluk. Er waren andere vrouwen, er was afstand, motivatie werd gelatenheid en toen was er niets meer.
Drank, niet alleen een schitterend alternatief voor bovenstaand geneuzel, ook wil het wel eens een stukje inspiratie losmaken. Als brokken ijs van een smeltende gletsjer. Niet alleen staat een fles whiskey mooi op je bureau, hij staat er nu ook, bepaalde remmingen vervagen ongemerkt en eerlijkheid vindt zijn weg. Dat, of dom geouwehoer. Nu steek ik eerst een sigaret op. Want ook dat hoort in de queeste naar letters.
Verder is het nieuws ook niet echt om over naar huis te schrijven, laat staan een column aan te wijden. Paardenvlees, oud nieuws. Ik vind wel dat mensen die diepvrieslasagne eten het ook verdienen om belazerd te worden. Voelt u zich aangesproken, dan is dat terecht. U kijkt ook SBS6, neem ik aan. “Mensen die je ooit op teevee zag, doen een activiteit die je nooit een bal intereseerde”. Fijne vakantie geboekt ook, naar Alanya?
Nee, columnist zijn is geen eenvoudige taak. Het is een kunst. Aan de andere kant, ik heb al weer lang genoeg gezeverd over wat ik belangrijk acht en dat is toch waar het om draait: voldoende letters, voldoende woorden en maar hopen dat u er zich mee vermaakt. Deze column is geschreven op een zelfgemaakte maaltijd, vegetarisch en geënt op de Aziatische keuken, en een paar glazen Jameson. Dat spreek je uit als jemmeson, heb je hier toch nog wat aan gehad. Oh, en shake it, baby!
