Zorgverzekering Zakkenvullers

Driehonderdvijftig euro eigen risico zorgverzekering. Dan wachten we even met klachten te melden bij huisartsen. Alleen bij veertig-plus- koorts doen we onze winterjas in de zomer aan en bezoeken de huisarts. Ik vind wel dat de zorgverzekeraars persoonlijke naaisetjes voor wonden van minder dan vijf centimeter in het zorgpakket moeten doen. We moeten onszelf kunnen naaien voordat de verzekeraar dit doet, niet waar? Ook de chirurgische mesjes moeten gedekt zijn, kleine ingrepen kunnen we makkelijk zelf doen. Denk aan moedervlekken wegsnijden en daarna een paar steekjes hechten. Het moet echt kunnen, vind ik. Dan de medicijnen. Ik stel voor pillenmachines in ziekenhuizen en verzorgingstehuizen te zetten. We moeten in staat zijn onze eigen pillen te draaien nietwaar? Ik denk mee, echt.  

We helpen niet iedereen meer. We sluiten allochtonen zonder verblijfsvergunning, mensen die roken en te veel zuipen uit van zorg. Mensen met obesitas moeten het even zelf uitzoeken. Alle ziektes die gerelateerd zijn aan te dik zijn, worden thuis behandeld door vrijwilligers. Als die er niet zijn, wordt een uitkeringstrekker voor u aangewezen. We gaan het echt socialer maken! Kunstknieën en andere kunstgewrichten die eerder slijten omdat u te veel vreet, worden niet meer vergoed. Levers die niet meer werken door te veel gezuip sluiten u uit voor transplantatie. Mocht geconstateerd worden dat u ongeneselijk ziek bent - denk aan kanker - dan is dit echt een reden u uit de verzekering te zetten. Het risico dat uw behandeling niet aanslaat, is te groot. De dokter heeft immers gezegd: ongeneselijk. Ongeneselijk is ongeneselijk. Niet te genezen dus. U dient in alle rust te kunnen sterven, het liefst thuis bij familie en vrienden.

En toen was ik ook aan de beurt. Iedere dag kom ik met koppijn thuis. In de ochtend gaat het allemaal nog wel. Ik heb de hele dag het idee dat ik mijn ogen open moet houden. Wat vroeger gewoon leek, daar moet ik nu moeite voor doen: mijn ogen openhouden. “Dokter, ik krijg koppijn van mijn ogen openhouden.” Ze trok aan het vlees boven mijn ogen. 

“Te veel.”
“Te veel wat?”
“Nou, het zakt allemaal een beetje als u wat ouder wordt. Dat gaat rusten op uw oogleden.”
“Kunnen ze geen rots uitzoeken of zo?” denk ik. Ik wil niet te bijdehand doen, ik wil een goede verwijsbrief voor de specialist. De specialist onderzoekt mij grondig. Ze maakt mooie plaatjes van mijn ogen. “Meneer, dit is inderdaad nodig. U heeft echt een ooglift nodig. Ik zal een motivatie aan uw verzekering sturen. Vaak honoreren zij dit wel, dit is echt nodig. Twee weken later: afgewezen door de ONVZ. Is dat lekker dan? Het is een cosmetische ingreep. Flikker op, joh. Betaal dan de pijnstillers voor mijn hoofdpijn, stelletje amateurs! Helaas heb ik dit echt meegemaakt.

De premie. Menzis zegt alvast dat de zorgverzekering zes hele euro’s goedkoper wordt per jaar. De CEO meldt alvast dat dit toch een half brood per maand is. Is dat fijn? Jawel! Als je niet te vreten zou hebben wel. Voor de overige zestien miljoen Nederlanders is het een totaal onzinnige opmerking, meneer van Boxtel. “Maar dat scheelt u toch wel een paar tientjes per maand.” Ja en? Een paar tientjes per week, dat zet zoden aan de dijk. De rest doet er gewoon niet toe. Net zoals gas en elektra, tachtig hele euro’s per jaar korting. Who cares! De regering, die roomt gelijk af tot veertig en trekt een pruillip dat het niet meer zou kunnen zijn. Wat zeggen die kleine lullige bedragen mij nu eigenlijk? Helemaal niets!

Zorgverzekeringen hebben de diepgang van een stoeptegel en de drang naar winstgevendheid van Donald Trump. De kortzichtigheid van een mol twee meter onder de grond, druk bezig met het graven van zijn gangenstelsel. Ik veeg de vloer aan met hun achterlijke regel. Ik ga er wel voor sparen, voor mijn ooglidcorrectie. En ondertussen betaal ik straks bijna driehonderdvijftig euro voor ons drietjes per maand. Dat is tweeënveertighonderd euro per jaar. Ja echt, waar hebben we het eigenlijk over?