Ik ga scheiden (2)
Er ging een maand voorbij. Het is frappant te zien dat mijn man, een man, zo snel weer aan seks kan denken. Ik moest er in ieder geval niet aan denken. Iedere keer wanneer hij naar mij toe kwam, zag ik dat glas weer naar mijn voorhoofd gaan.
Gezinstherapie.
Zijn therapeute had hem gevraagd of ik een keer mee wilde komen. Niet gaan zou betekenen dat ik er onverschillig voor zou zijn en dat wilde ik absoluut niet zijn. En toch had ik er niet veel zin in. Ik wilde maar één gesprek en alleen met hem, het gesprek wat mij echt gerust zou stellen. Maar dat kwam er maar niet. Ik besloot dan toch maar te gaan.
"Dag Petra."
Ze leek mij wel een warme persoonlijkheid. Ik hoopte dat het gesprek geen dom begin zou krijgen, zo van: 'Je weet waarom we hier zijn?' Nee, dat gelukkig niet.
"Jan heeft aangegeven dat wij het eens moeten hebben over de huidige problemen in jullie huwelijk. Ik ben heel benieuwd wat jullie van elkaar verwachten in jullie relatie. Kun jij eens zeggen wat je van Jan verwacht Petra, met betrekking tot jullie relatie?"
"Jazeker, dat kan ik. Ik verwacht dat hij mij nooit meer slaat. Ik verwacht dat hij een vent is die er is voor zijn kinderen en mij. Ik weet het, het is niet veel, maar dat is wat ik van hem verwacht."
"Okay, Petra. Jan, wat verwacht jij van Petra met betrekking tot jullie relatie?" Jezus, gaat ze nu niet door? Waar is het antwoord? Ik kreeg mijn geest niet stil.
"Ik verwacht dat zij zich gedraagt als een liefdevolle vrouw. De vrouw waarmee ik getrouwd was. De vrouw die graag met mij naar bed ging." Ik besloot maar in te grijpen aangezien de therapeute dit niet deed.
"De vrouw waarmee jij toen getrouwd was, sloeg je niet."
"Petra, het is zaak elkaar te laten uitpraten."
De lul keek mij aan alsof hij zijn eerste punt had gescoord. Ik begon mij al aardig op te winden over dit hele toneelstuk.
"Ben je klaar, Jan?" De dommerd keek naar de therapeute en toen naar mij. Hij dacht hier overwinning na overwinning te behalen. Wat hij eigenlijk deed, is mij steeds verder van zich af drijven.
"Petra, hoe zou Jan aan jouw verwachtingen kunnen voldoen? Wat zou hij absoluut moeten laten?"
Ik had nu al een hekel aan de trut.
"Heeft u goed naar dat voldane gezicht van hem gekeken? Het is een wedstrijd hier voor hem. Hij wil zijn gelijk. Wat hij niet beseft, en eigenlijk nooit heeft beseft, is dat hij in het huwelijk met mij lang geleden al verloren heeft en dat hij hier zichzelf de genadeklap aan het uitdelen is. Wilt u hem dat uitleggen? Naar mij luistert hij al een tijdje niet meer."
We zaten naast elkaar op een klein bankje. Plotseling walgde ik van zijn heup tegen die van mij. Ik probeerde hem niet aan te raken maar dat bankje was voor kabouterparen.
"Petra, we proberen er hier achter te komen hoe jullie weer constructief met elkaar kunnen communiceren. Het is zaak dat je alle beschuldigingen voor je houdt en je alleen richt op herstel van jullie relatie. Als je dat wilt natuurlijk."
"Zou ik hier zitten als ik dit niet wilde? Eens was hij gewoon een goede vent. Maar ergens na ons tweede kind ging het mis. Hij was avonden weg met zijn voetbalmaatjes. Soms kwam hij om vijf uur in de ochtend thuis. Wanneer ik hem dan vroeg waar hij zo laat geweest was, kon ik een grote mond krijgen. Ik had na ons tweede kind last van postnatale depressies. Iets waar ik totaal alleen in stond. O nee, niet beschuldigen, sorry."
"Jan, herken je dit na de geboorte van je tweede kind?"
"Ik merkte dat ze anders was. Ze was gewoon mijn vrouw niet meer, maar een verschrikkelijk chagrijnig mens met nog verschrikkelijkere buien."
"Uhe, beschuldigingen?" zei ik op zijn beschaafdst.
"Nee, Jan beschrijft een situatie uit die tijd en je gaf net zelf al toe dat je een postnatale depressie had."
Ik had het helemaal gehad met deze trut!
"Jan, probeer er geen waardeoordeel aan te hangen. Je vrouw was in deze tijd emotioneel instabiel."
Ja, natuurlijk was ik dat, verschrikkelijke trut. Verdomme! Ik had zin om weg te lopen.
Jan knikte en keek naar buiten. Het was even stil, ze schreef. Ik greep mijn kans.
"Ik had graag..."
Ze onderbrak mij de trut.
"Ik ben even aan het schrijven, Petra. Even rust."
"Niks daarvan, je zegt het maar, ik praat nu of ik ga weg. Ik heb het helemaal gehad hier."
Aan haar gezicht en houding kon ik in ieder geval aflezen dat ze dit niet wilde.
"Okay, ik stop even met schrijven." Ik ging verder en wilde bloed zien.
"Postnatale depressie overkomt je, je vraagt er niet om. Het is niet iets wat je tegen kunt houden. Ik had toen meer dan ooit mijn maatje nodig. Ik miste heel veel in die tijd. Ik wil niet beschuldigen, maar dat maatje had ik niet. Er waren zo veel dagen dat ik niet wilde leven. Soms had ik maar één reden en dat waren mijn kinderen, voor hun ben ik doorgegaan." En toen moest ik huilen, verdomme! Ik had mij nog zo voorgenomen dat niet te doen. Ze gaf mij zakdoekjes, dat was dan wel weer aardig.
"Jan, hoe beleefde jij deze moeilijke tijd van je vrouw?" Jan keek naar buiten, hij zag een groepje vrouwen lopen die gek deden. "Jan?" Probeerde ze nog een keer. Hij schrok wakker uit zijn tijdelijk gecreëerde visioenen.
"O, ja uhe lastig."
"Jan als je liever buiten bent, dan moet je dat doen. We zijn hier bezig jullie tot elkaar te brengen dat is niet alleen een zaak van Petra." Zo de bitch haalde uit, eindelijk!
"Ik begreep niets van haar in die tijd."
"Heb je op het internet bijvoorbeeld opgezocht wat het inhield?" Ik vond haar op dreef komen. Ik keek en luisterde gebiologeerd naar het gesprek en naar de lichaamstaal van Jan. Hij zat in het nauw, en ik genoot er niet van. Ik had eerder medelijden en met dat ik dit voelde, begreep ik dat er niets meer te redden viel.
