Moord in Aerdenhout (3)
"Wij denken dat er een opdracht is gegeven, een zogezegd contract op het hoofd van Jenny. De zogenaamde mannen van Corp. Investments waren dat niet, het waren acteurs uit Amsterdam. We hebben ze al ondervraagd en hun doopceel gelicht. Het klopte allemaal Clark." Clark onderbrak Margreet.
"Acteurs? Te laf hun eigen gezicht te tonen?"
"Hadden jullie banden in de entertainerswereld?" Clarks hoofd flitste naar links, hij was Maddy vergeten. Margreet keek haar verwonderd aan. Ze zocht de serieusheid van Maddy's vraag. Clark besloot niet te wachten op de uitkomst van de logica van zijn moeder.
"Mam? Omdat het acteurs waren die bloemen brachten?”
“Zouden ze zich zo snel al bloot geven, mam? Ik denk het niet. Margreet?" zei Clark een beetje sarcastisch. Margreet voelde een spagaat zonder de beweging te maken. Ze wilde niet de emotionele scheidsrechter spelen in verhoudingen van Clark met zijn familie. Maar ze proefde de gecompliceerdheid.
"Ik houd mij bij de feiten en dat zijn de namen van twee onbenullige acteurs die er beiden tweehonderd euro mee verdiend hebben om hier bloemen af te geven en dat te zeggen wat ze moesten zeggen. Ze hebben de opdracht via e-mail gekregen en kregen betaald via een bankrekening van een zwerver die zijn steun er eens per maand op gestort krijgt. Ze weten waar ze mee bezig zijn, Clark." Maddy liet zich weer in haar stoel glijden. Tegen zo veel gecompliceerdheid kon ze niet op, ze wilde niet weer een uitbrander van Clark en een rare blik van Margreet krijgen. Toch kon ze het niet laten.
"Maar,” Clark hield haar scherp in de gaten, “mag ik die beelden zien van de twee acteurs?" Margreet zag geen probleem, ze wist absoluut niet waar Maddy naartoe wilde. Ze nam haar tabletcomputer uit haar tas en startte het filmpje voor Maddy.
"Die acteurs hebben echte Hugo Boss aan."
"Schoenen?" vroeg Margreet. Maddy keek nu Margreet aan alsof ze het kleinste meisje van de klas was.
"Het pak, Margreet, de schoenen zijn van Van Bommel, die kennen wij ook in de States. Geen arme acteurs, toch?"
"Tja, een beetje raar is het wel, Margreet." zei Clark. Margreet nam even een moment het filmpje nog een keer te bekijken. Ze vroeg zich terecht af of ze keihard in de zeik genomen was door de acteurs. Het zou kunnen, maar het bewees voorlopig maar één ding: het waren waarschijnlijk echte acteurs.
"Dan hebben ze iets meer gekregen dan dat ze ons gemeld hebben. Ik ga ervan uit dat ze toch betrokken waren en wellicht nog zijn. Ik ga weer, Clark, Maddy.” Margreet knikte vriendelijk naar Maddy. Ze besefte dat haar scherpe blik op heel veel andere momenten nog gewenst zou kunnen zijn.
“Het begint verdacht veel weg te hebben van een complot, Maddy”, mijmerde Clark.
“Maar wie, lieverd? Wie? En waarom Jenny?” Plotseling zwaaide de deur van Clarks kamer open. Clark kende deze entrees maar al te goed. Zijn vader.
“Jongen!”
“Ik had je nog niet verwacht, pa”, zei Clark koel en met een sarcastische ondertoon.
“Ik ga even wat te drinken halen. Iemand iets te drinken?”
“Nee Maddy, vlucht maar”, zei Clark. Maddy’s gezichtsuitdrukking verschrompelde snel van opgewektheid naar angst.
“Jongen luister, het was een miljoenendeal, ik moest daarbij zijn”, zei Mason Markson.
“Hoeveel ben ik waard? Hoeveel was Jenny waard? Wat is een mensenleven waard, Mason?” Clark had zijn vader vanaf de dag dat hij zijn twaalfde verjaardag vierde al geen pa meer genoemd. Hij noemde zijn vader vanaf die dag bij zijn voornaam. Mason was er niet, op de verjaardag van Clark toen hij twaalf werd en op alle volgende verjaardagen ook niet of zo laat dat iedereen al sliep. Het was pathetisch te zien hoe zijn vader binnenkwam met alle cadeaus om 00:30 uur. Alle gasten waren al vertrokken. Clarks woede was zijn drijfveer te wachten en zijn zoveelste excuus aan te horen. Hij hoopte zo erg dat het eens niets met geld te maken zou hebben, maar telkens weer eindigde het altijd vlammende betoog van Mason over ‘zijn zaken’. Niet één moment heeft hij het besef gehad dat hij de liefde die zijn zoon voor zijn vader had stukje bij beetje uit Clarks ziel gesneden werd. Het was weliswaar een fileermes en de liefde was om onbegrijpelijke redenen altijd voldoende geweest. Maar naarmate een gezond normbesef en intelligentie bij Clark toenam, fileerde zijn vader vaker en dieper. Het zou vanaf zijn twaalfde niet lang meer duren voordat het hebben van een vader niet meer dan een begrip zou zijn voor hem. Alles wat erbij hoorde was door hem alleen waargenomen bij vriendjes en films.
“Jongen, ik heb altijd van je gehouden, op mijn manier.”
“En juist dat laatste, Mason, is in onze relatie altijd overheersend geweest. Ik heb liever dat je gaat. Vertrek weer snel naar de States en blijf daar en laat mijn moeder hier. Dat mens blijft als een domme slaaf achter je aan lopen.” Mason keek vol ongeloof naar Clark.
“Heb ik je echt zo pijn gedaan, jongen? Je hebt toch altijd alles gehad wat je hart begeerde? Nooit ben je ook maar iets te kort gekomen. Kijk eens naar de arme gezinnen waar men moet ploeteren om hun kinderen naar de universiteit te laten gaan. En als ze al gaan, dan bouwen de kinderen een schuld op die bijna onrealistisch is.” En ondanks dat Clarks lichaam brandde van de pijn, zette hij zijn vuisten in het matras om wat rechtop te gaan zitten. Mason maakte aanstalten hem te helpen.
“Weg, Mason, weg! Luister en luister goed, ik zeg je dit maar een keer. En na deze woorden hoop ik dat ik je bewustzijn voorgoed vergiftigd heb.”
