Media-Mangel: Memories
Iedere zaterdagochtend bespreekt Luc van Lier een hoogte- of dieptepunt van het Nederlandse medialandschap. Vandaag aandacht voor het programma Memories van de KRO.
Eerlijk gezegd vind ik die Anita Witzier een tamelijk truttig type. Volgens mij kan ze zo in de Libelle, met haar truttige kapsel en haar garderode in de categorie klassiek-leuk-en-toch-tuttig. En ze heeft haar naam verbonden aan een buitengewoon dubieus televisieprogramma. Memories.
Hoe dat programma in elkaar zit? Een soort Opsporing Verzocht, maar dan niet voor brandkastkrakers maar voor hartenbrekers. Een beetje van dit soort verhalen:
Het meisje van de Huishoudschool gaat met vriendinnetjes op vakantie naar de Spaanse zonnekust. Valt daar als een blok voor de breedgeschouderde, bruinogige afwashulp in het gezellige bistrootje. Het wordt zoenen onder een palmboom. Smoorverliefd terug naar Holland met de in tranen gedrenkte belofte dat er heel veel brieven zullen worden geschreven en dat ze later beslist zullen trouwen. Meisje hoort nooit meer wat van haar strandprins. Dertig jaar later gaat iemand namens de KRO op onderzoek uit, en de toenmalige jonggeliefden worden weer herenigd. De echtgenote van de strand-adonis pikt dat niet, en maakt een einde aan het huwelijk.
Meisje uit havenstad raakt in de ban van stoere matroos van kolenboot. Kolenboot stoomt weer het wijde zeegat uit, met medeneming van liefdesmatroos. Kolenboot komt iedere drie weken weer terug. Met liefdesmatroos. Meisje smeekt of liefdesmatroos bij haar wil komen wonen. Liefdesmatroos moet nadenken. Kolenboot stoomt weer het wijde zeegat uit, met medeneming van liefdesmatroos. Kolenboot komt drie weken later weer terug. Zonder liefdesmatroos. Meisje hoort van kapitein dat liefdesmatroos hartstikke getrouwd is, en vader van drie bloedjes van kinderen in Genua. Meisjes meisjeshart is gebroken, maar ze zal altijd van hem blijven houden. Een kwart eeuw later zet KRO speurtocht op touw naar nautische schuinsmarcheerder, en regelt date met inmiddels gelukkig getrouwd meisje. De twee vallen elkaar snikkend in de armen. Romantische dag samen, matroos vertrekt weer. Meisje hangt haar huwelijk drie weken later in de wilgen.
Meisje raakt zwanger van vriendje van twee dorpen verderop. Ouders van meisje schoppen haar vriend van het boerenerf. Niet een keer, niet twee keer, maar tien keer. Meisje moet naar Zwitserland om door een beunhaas te worden geaborteerd. Heeft haar vriendje nooit meer gezien. Tot ze een paar decennia later de KRO een brief schrijft. Dus volgt een hereniging. Tot verdriet van de huidige partner van het meisje. Jeugdvriendje en meisje zien elkaar nog af en toe, en relatie meisje met haar huidige partner gaat kapot.
En dat zit mij dwars. Niet dat geneuzel van Anita Witzier met de meisjes over hun jeugdliefde in een grijs verleden. Niet die aanzwellende violen. Niet dat gezeik dat de tijd toch niet alles laat vergeten. Allemaal best. Maar Anita en haar Memories maken relaties stuk. Liefdes in puin voor opgehemelde herinneringen aan vlinders in de buik anno 1967. Je moet het verleden laten rusten, en je richten op het heden. Je moet dingen tussen mensen niet vernachelen. Een omroep moet zich niet laten misbruiken tot het opblazen van relaties tussen mensen, in ruil voor een mooie huilscène ergens in een arm Zuid-Europees land en een rondje prietpraat in de studio.
Anita Witzier, de gewetenloze relatiesloper. Nee, ik kijk niet meer. Dat soort hypocriet gerotzooi is aan mij niet besteed. Echt niet.
