Oma is vermoord

Hoe een oubollige theatersketch opeens realiteit kan worden…

Nee, ik ben geen groot fan van de theatershows van André van Duin. Te flauw. Te melig. Neem nou zo’n sketch waarin iemand naar een installateur opbelt met de mededeling dat de deurbel het niet doet. André gaat als monteur naar een bordkartonnen deur, drukt op de bel en blaast onverrichterzake de aftocht. “Ik had aangebeld, maar ze deden niet open.” Hahaha, leuk. Not.

We schakelen even over naar Haarlem. Een bejaarde vrouw, 81 en suikerpatiënt, slaat alarm. Ze is gevallen, bekneld geraakt onder een bank en niet in staat om op te staan. De thuishulp wordt naar mevrouw gestuurd, belt tevergeefs aan en vertrekt onverrichterzake. De wijkverpleegster gaat de volgende dag langs. Idem dito. Vier dagen later -ja, u leest het goed, vier dagen later- wordt eindelijk de politie gealarmeerd. Die breekt de voordeur open en vindt de bejaarde dame. Ze wordt naar het ziekenhuis overgebracht, waar ze korte tijd daarna overlijdt.

Ons kabinetsbeleid is er al jaren op gericht dat bejaarden langer thuis blijven wonen. Want dat is veel goedkoper dan het in stand houden van al die verzorgingstehuizen. Maar dat die bejaarden voor hun zorg blijkbaar zijn overgeleverd aan een horde idioten, met de dood tot gevolg…

Deze hele kwestie was zorgvuldig onder het vloerkleed geveegd. Niemand wist ervan, totdat de gebeurtenissen, nu twee jaar later, alsnog in de openbaarheid kwamen door een zaak bij het Medisch Tuchtcollege. Schande!

Alle betrokkenen bij dit voorval dienen zich niet alleen voor het tuchtcollege te verantwoorden, maar ook voor de strafrechter. Wegens dood door schuld. Want oma is gewoon door grove onachtzaamheid vermoord.