Zoenende mannen en troetelhomo's

Op werkdagen zitten mijn kinderen en ik met koffie, thee en koekjes braaf om acht uur voor de televisie. Om te kijken naar de belevenissen van Ludo Sanders en de zijnen. Ik ben er zelf ook niet trots op. Dat dat even duidelijk is. Maar soms ontstaan er binnen een gezin gezellige tradities, die na verloop van tijd nog maar moeilijk uit te roeien zijn. Trouwens, verder kijk ik nooit naar pulp op televisie. Heus niet. Nou vooruit, naar Boer Zoekt Vrouw kijk ik ook. Maar dat doet iedereen en de boeren zijn inmiddels onder de pannen, dus dat telt niet meer mee. Eigenlijk heb ik natuurlijk geen excuus nodig om naar GTST te kijken. We leven in een vrij land tenslotte. Een afkeer van dom en zinloos vermaak is mij echter met de paplepel ingegoten. Dat krijg je er nooit meer helemaal uit, vrees ik.

Maar goed, genoeg gekeuveld. Ik wil het vandaag over iets anders hebben. Neerlands langstlopende soap verraste mij de afgelopen tijd namelijk met openlijke herenliefde. Lucas en Edwin zijn verliefd. En wij mogen meegenieten. Gezellig hoor, zo’n prille liefde. Belachelijk eigenlijk dat het zo lang moest duren voor er een homopaar werd opgevoerd in Meerdijk. Het zou ook wel eens tijd worden, na twintig jaar waarin werkelijk elk zichzelf respecterend maatschappelijk verschijnsel  de revue is gepasseerd. Daar kijkt toch helemaal niemand meer van op, een homo meer of minder. Dacht ik. Maar dat viel tegen. Homofilie blijkt voor veel mensen nog een heus taboe. Dat Carlo er al jaren geen geheim van maakt dat hij op mannen valt, laten we oogluikend toe. Ach ja, die gekke Carlo. Gezellige troetelhomo. En überhomo’s Geer en Goor worden sowieso niet serieus genomen, of ze het nu met mannen of met vrouwen doen. Maar twee frisse jongens gekleed in een keurig onderbroekje zien zoenen? In bed of all places? Gadverdamme, dat komt wel heel dichtbij.

Deze week las ik als klap op de vuurpijl een artikeltje waarin een scholier beweerde dat er nog steeds leraren op school zijn, die homofilie een ‘psychische aandoening’ noemen. De scholier kwam uit Kampen. Dat dan weer wel. Desondanks geloof ik dat de homo-acceptatie in heel Nederland best beter kan. Veel mensen vinden het prima, zolang ze maar niet hoeven zien dat twee mannen elkaar kussen. Vooral mannen zelf hebben daar opvallend veel moeite mee. Alsof ze bang zijn om bij het zien van zoenende heren onverwacht overvallen te worden door latente homofilie. Damesliefde ligt een stuk minder gevoelig. Sterker nog, daar kijken mannen graag naar. Al wordt in dat geval regelmatig de vraag gesteld: ‘mag ik meedoen?’ Dus of het ook echt serieus wordt genomen? Een goede beurt zou wonderen doen. Dat idee een beetje.

Hoe het ook zij, wij hebben genoten van de coming-out van Edwin. Het inspireerde ons tot het keer op keer naspelen van de uit-de-kast-kom-scène. Maar dan net even anders.

Zoon: ‘Mama, ik moet je iets vertellen.’
Moeder: ‘Natuurlijk jongen, zeg het maar.’
Zoon: ‘Mam, ik ben verliefd.’
Moeder: ‘Ach, wat heerlijk lieverd! Ken ik haar?’
Zoon: ‘Het is geen haar mama. Het is een...het. Het is, het is...de koelkast!’
Moeder (in tranen): ‘Ik heb altijd geweten dat er iets was. Maar dit heb ik nooit kunnen vermoeden.’
Zoon: ‘Hoe zou dat ook kunnen mam. Ik wist het zelf niet eens.’
Moeder: ‘Ach jongen toch, als jij maar gelukkig bent.’

We krijgen er geen genoeg van om deze scène te spelen, met telkens weer een ander voorwerp. Zo verklaarde zoonlief achtereenvolgens de liefde aan mijn jurk, de televisie, een vliegtuig, de deurmat, het gras...Als we de scène met onze kat Sammie spelen, haken we allebei af. Seks met dieren gaat te ver. Daar moet je geen grappen over maken. Hoe goed en alleraardigst Sammie dan ook in zijn rol zat.

Ik weet opeens dat ik van nu af aan nooit meer een reden hoef te verzinnen om naar mijn favoriete soap te kijken. Het bestaansrecht van de serie is hierbij aangetoond. GTST draagt bij aan een fijn gezinsleven en zet aan tot creativiteit. Bijkomend voordeel: mocht mijn zoon ooit onverhoopt uit de kast moeten komen, dan hebben wij het gesprek al tot in den treure geoefend. En belangrijker nog: na de mogelijkheid van een schoonkoelkast of schoon-tv, kijk je nergens meer van op.