Nachtritten: sexy lading 14

Hier lees je deel 13
Alleen Vicky's lippen bewogen, er kwam geen geluid langs bij het volgende woord. ‘Sjaak?’
Verschillende soldaten liepen doelloos door het huis. De een met eten in zijn handen, de ander lezend terwijl hij liep. De man die voor Vicky stond keek haar alleen aan. Vicky’s ogen straalden, ze wist het zeker. Een ook al zou ze geluid kunnen maken, haar adem werd bijna afgesneden. Minutenlang keken ze elkaar alleen aan. Het bloed in hun harten kookte. Hij draaide zich om, zijn hand op zijn rug. Hij maakte een beweging die aangaf dat ze hem moest volgen. Plotseling duwde hij haar een kleine ruimte in die veel weg had van een ruime kast. Er stonden schoonmaakspullen in en er zaten geen ramen in de ruimte. Nog steeds had hij zich niet bekend gemaakt. Voorzichtig omsloot zijn rechterhand haar mond. Met zijn linkerhand maakte hij zijn stropdas los en de bovenste knoopjes van zijn overhemd. Hij haalde een verchroomd plaatje van zijn keel.
‘Vicky.’ Dit was Sjaak zijn stem.

‘Sjaak.’ Haar tranen rolden over zijn rechterhand terwijl hij haar iets ruimte gaf om te spreken. ‘Sjaak, Sjaak!Wat heb ik je gemist!’ Ze sloot haar handen op zijn rug. Met haar lippen tegen de zijne proefde zij het rubberachtige materiaal dat op zijn gezicht zat. De make-up ook. Even gleden hun tongen langs elkaar. Ze wist het weer, als ze nu haar laatste adem uit zou blazen, zou ze er vrede mee hebben. Ze voelden beiden hetzelfde.
‘Ik moet je hier weg krijgen, schat. Ik heb zoveel hulp van je klanten. Er zitten hele rare snuiters tussen. Dit gezicht heb ik van meneer Schering.’
Vicky kende Schering goed. Hij liet haar minstens één maal per maand komen. Dan liepen ze door het park of bos en hij wilde dan ‘voelen’ bij haar, stiekem. Onder haar rok, vanaf haar nek naar beneden over haar billen. Ze wist wat hij wilde maar ze wist niet wie of wat hij in het ‘echte leven’ was.
‘Als je mij nu meeneemt, nu Sjaak. Ik wil geen minuut langer hier zijn. Het is een hel op aarde. Hij verkracht mij, Sjaak.’
Hij pakte haar gezicht. De marmeren vloeren in het huis van Giovanni verraadde bezoek dat langs de kast liep. Sjaak zette zijn rechterhand op haar mond. Sjaak’s soldatennaam werd geroepen.

‘Ik kan je nu niet meenemen, dat zou voor ons beiden zelfmoord zijn, schat. Ik hou van je en zal alles aanwenden je hier weg te krijgen.’
Hij drukte zijn gezicht tegen dat van haar, ze huilde zacht. Hij proefde het zout van haar tranen, zoende haar natte lippen. Behendig opende hij de deur.
‘Kom een paar minuten later deze kast uit, oké. Heb er vertrouwen in dat alles goed komt. Dit is een klein moment in je leven. Het rotste moment, maar het is niet je hele leven.’ Vicky knikte huilend. De deur klikte zacht, ze hoorde hoe Sjaak wegliep van de kast. Ze liet zich met haar rug tegen de muur langzaam door haar knieën zakken. Zo had ze zich nog niet gevoeld. Intens gelukkig en toch zo droevig. Zo een verschrikkelijk leeg gevoel. Met haar hoofd naar beneden en op haar knieën vouwde ze haar handen en bad. ‘Heer haal me hier uit, als je bestaat, je bestaat. Je bestaat, dit is horror, horror die ik niet verdien. Haal mij hier uit en als u dat niet kunt,bescherm Sjaak, bescherm hem, hij is uitzonderlijk. Hij leeft in mij, wij leven in elkaar, door elkaar. Onze zielen zijn verweven vanaf het allereerste begin, dus laat ons samenzijn. Amen.’
Met de buitenkant van haar handen wreef ze tranen weg, haalde diep adem en fatsoeneerde zichzelf. Voorzichtig opende ze de kast, keek links en rechts. Ze zag niets, liep uit de kast om de deur ernaast, van het toilet te openen. Ze verdween er direct in. Ze draaide de deur zorgvuldig op slot. Tientallen minuten begroef ze haar klamme gezicht in haar handen. Er werd zacht op de deur geklopt, het haalde haar uit een dagdroom. Ze droomde dat ze haar werk weer deed in Amsterdam, dat Sjaak haar wegbracht naar haar klanten. Ze voelde voor het eerst dat juist dit beeld haar niet echt voldoening gaf. Ze wilde exclusief zijn, voor hem. Ze lachte, haalde diep adem.
‘Wat is er?’
‘Vicky, ik ben het.’ En ondanks het feit dat het Sjaaks stem niet was, maar de stem die ze ook herkende met de glimmende plakker op zijn keel, deed ze open.
‘Gelukkig ben je er weer.’

Ze greep wild zijn hoofd en zoende hem heftig. Hij snakte naar adem.
‘Voorzichtig, Vicky. De rest is weg, pizza’s halen. Ik ben de enige hier nu. Heb jij enig idee hoelang ze daarover doen?’ Hij hoopte meer dan twintig minuten, hij wilde haar proeven, strelen, zoenen, hij wilde alles en nog meer. De badkamer was groot genoeg. Ze keek hem op een voor hem bekende manier aan, zwoel. Hij kende deze blik, het maakte hem gek. Hij wist genoeg, ze zouden lang genoeg wegblijven, anders was Vicky er niet aan begonnen. Ze wreef stevig over zijn kruis, hij deed hetzelfde bij haar.
‘Ik wil je voelen Sjaak, alleen jou. Voor altijd, laten we een kind maken, hier en nu. Mijn leven is niks hier, geef mij wat, geef mij iets tastbaars van jou. Giovanni zal het nooit weten. Ik zal zeggen dat het van hem is. Ik zal onvoorzichtig zijn. Kom, neem mij lieve Sjaak, neem mij.’
Sjaaks ademhaling werd lang, diep en heftig. Na een paar seconden drong hij diep bij haar naar binnen. Niks voorspel, er was maar één spel, waar mannen en vrouwen het meest bij genieten van elkaar, door in elkaar te zijn. Ze voelde een onmenselijk geluk, een fel licht aan de binnenkant van haar toeknepen ogen. Ze kwam grommend klaar, net zoals Sjaak. Tegelijk smolt hun liefde samen en vloeide net zoals hun sappen. Sjaaks broek hing op zijn enkels. Langzaam klom hij overeind. Dan plotseling, als een meteorietinslag op de badkamerdeur. Het bonzen eindigde in hun harten  die verschillende malen oversloegen.
‘Vicky, waar ben je?’
‘Giovanni?’, stamelde Vicky.