Een prinsesje zijn
Alexandra is vier jaar. Terwijl haar grote neven haar zesjarige broertje bij de enkels grijpen en hem lachend door de kamer slingeren, kruipt zij bij haar papa op schoot. De vader ondersteunt haar rug, zodat ze niet valt, maar kijkt verder hulpeloos om zich heen. Wat moet een volwassen kerel ook met een schattig popje in een opgepofte roze prinsessenjurk op schoot? Haar prinsessenkroontje raspt langs zijn korte baardje en met haar toverstokje steekt ze bijna zijn oog uit. Hij zet haar in de kinderstoel. "Hier heb je je vorkje, ga maar lekker taart eten. Roze taart. Dat is lekker hè?" Vader gaat weer zitten en zucht. Dochters, wat moet je ermee?
Een vader zal altijd van zijn kind houden, maar stiekem is het zijn grootste nachtmerrie als er een dochter ter wereld komt. Dochters willen niet voetballen, maar handstand doen. Dochters willen niet met Lego bouwen, met auto's racen, vliegers knutselen en het verst spugen van allemaal als mama niet in de buurt is. Nee, dochters willen alleen maar meisjesdingen doen. Paardrijden, Barbiepoppen aankleden en eindeloos kwebbelen over dingen die totaal niet belangrijk zijn. Als ze later opgroeien, willen ze ook nog uitgebreid winkelen, om thuis te komen met dingen die voor vader allemaal hetzelfde zijn. En het ergste is dat dochters boos worden als de vader niet ziet dat er twee centimeter van hun haren is geknipt.
Eigenlijk is het allerergst voor vaders dat hun opgroeiende dochters steeds meer op hun moeder beginnen te lijken. Voor hij het weet, is Alexandra alweer veertien jaar en gaat ze hem corrigeren. "Doe je haar goed, je hebt daar een rare pluk zitten. Doe ook even een schone broek aan. Scheer je eens. Haha, je wenkbrauwen groeien door, die moet je echt eens plukken! Bah, scheten laten doe je maar op het toilet, dat is vies! Het is al vijf over half acht, moet je niet naar je werk?" Kijk, vaders kunnen dat nog net aan van hun vrouw, omdat zij tenminste het broodtrommeltje klaarzet, naar hem luistert als hij uit zijn werk komt en hem met rust laat als hij daarom vraagt. Maar dochters niet. Die gaan maar door.
De grote ellende moet dan nog beginnen. Het eerste vriendje dat ze meeneemt naar huis blijkt een sullige kneus met een rond brilletje. Hij hinnikt als een paard met griep. Als hij te breed lacht, knappen de puisten in de breuklijn van zijn gezicht. Die jongen weet niets van voetbal, denkt bij het werkwoord boeren alleen aan arbeiders op het platteland en wil sterrenkunde studeren. Ja, bruine sterrenkunde, als je het vader vraagt, maar daar komt hij nog wel achter. Vader verstopt zich achter zijn krant, maar had daar het liefst twee kijkgaten ingebrand om die twee continu in de gaten te houden. Als ze naar boven gaan, houdt hij dan ook ieder geluidje in de gaten. Als het bed maar iets te veel kraakt, gooit hij die jongen met bed en al het huis uit.
Een paar vriendjes later heeft zijn dochter eindelijk een leuke gozer te pakken. Deze is al een beetje opgedroogd en laat zijn dochter gerust mokkend op de bank zitten als er een goede voetbalwedstrijd op televisie is. Kijk, een echte man, daar kan je mee praten over overtredingen en valse scheidsrechters, maar ook gewoon twee uur mee stilzitten om van een goede wedstrijd te genieten. Hij zou dit vriendje bijna mogen, ware het niet dat hij wel kraakgeluiden maakt als hij met zijn dochter mee naar boven gaat. Vaders hebben het niet gemakkelijk.
Ook dit vriendje werd weer gedumpt door dochterlief. Vader snapt het niet meer. "Wat moet je toch met al die gozers?" Alexandra, achttien jaar, kijkt hem kwaad aan. "Dat bepaal ik toch zelf. Je kan me heus niet uithuwelijken of zo. Bovendien ben ik een geëmancipeerde vrouw. Ik kan iedere vent krijgen die ik wil, dus ik wil gewoon de beste. Kan jij me straks nog even met de auto naar de stad brengen?" Vader pakt de afstandsbediening en zapt om even na te denken. Hij probeert te luisteren, maar er is net een razend interessant programma op tv met bijna-dodelijke ongelukken. "Jongen... mij leuk vinden... uitgaan... bewonderen... deur open... paard... samenwonen... bruidsjurk shoppen... PA, JE ZIT OOK HELEMAAL NIET OP TE LETTEN! Laat maar!"
Als het programma is afgelopen, is zijn dochter allang weg. Ze zal wel op haar kamer zitten, of jurken en enkelbrekende hakken kopen of zo. Het maakt hem niet uit, als ze maar op tijd terug is voor het eten. Hij moest haar straks nog wegbrengen, madam heeft weer zo nodig een privéchauffeur nodig naar de stad. Luie donder, en dan moet hij nog voorrijden ook als het regent. Humor heeft ze net zo min als haar moeder en ook zij kwebbelt maar door over zinloze ditjes en datjes. Vader heeft het opgegeven om nog iets te begrijpen van zijn dochter. Met een zucht gaat hij alvast op zoek naar zijn autosleutels, want één ding snapt hij maar al te goed: zijn dochter wil nog steeds het aanbeden prinsesje zijn, dat in een koets wordt rondgereden door haar vader.
