Eurodisney Songfestival

Terwijl mijn halve vriendenkring het ene na het andere kind eruit poept, of als juf dertig kinderen tegelijk vaker ziet dan hun eigen ouders, zit ik in het weekend met mijn komkommer naar Disneyfilms te kijken. Zoals met alles loop ik een beetje achter: ik was de laatste met een Smartphone, ik schrijf met een vulpen en ik had dan wel een schattig moeder-dochter duet in een auto gezien met het nummer Love is an open door, maar Frozen ontbrak nog. Tot afgelopen weekend.

Na het aanvankelijke drama met Do you want to build a snowman en de gebruikelijke dode ouders van de Disneyfilm, was ik al wee en gedwee en had ik als ware emo-eter al een hele komkommer achter de kiezen. Gooi er daarna het goddelijke paradijsje van Love is an open door overheen en ik zit te janken als een ongestelde vrouw die drie aanzoekvideo’s achter elkaar heeft gezien.

Wat is dat toch met Disneyfilms dat je eigenlijk al weet hoe het verhaal zich zal ontwikkelen, maar dat vrouwen het toch vrijwillig af willen kijken? Ik word door het kijken zelfs een complete softie en daar heb ik niet eens chocola, ongesteldheid, adoptiepuppies en tamponreclames voor nodig. Disney voert me nog altijd terug naar de onschuld, goed en kwaad, de naïviteit van kinderen die leren door de deksel op hun neus te krijgen waarna ze de held worden en met de liedjes vanhet Eurovisie Songfestival.

Let er maar op: iedere ballad van het Eurovisie Songfestival klinkt als een nagesynchroniseerd Disneynummer met rust, drama, een naar verhaal met een diep dal naar een gelukkig of weerbarstige climax dat uit volle borst wordt gezongen, geschreeuwd, met opwaartse armen. Het is net of je naar een Disneyfilm kijkt, maar dan zonder de dramatische opbouw en karakterontwikkeling, maar met heerlijke liedjes als Do you want to build a snowman, Love is is an open doohoohooor. Van Little Town naar Tales as old as time. Van Hakuna Matata naar The circle of life. En ik wil een prinsesje zijn en iedereen moet naar me zingen op straat. Wacht! Dat kan beter.

Ik!
(Zachte meisjeszang): ik wil soms gewoon weer een meisje zijn. Een prinsesje! Zoals op teevee…
(Glimlacht met meer kracht): ik wil genieten, dansen en zingen op straaaaat!
(Dramatisch zuchtje): Maar een Disneyfilm… Ben ik niet te oud?
(Sluit ogen, draait rond): Maar ik moet blijven dromen. O, blijven dromen, want…
(Spreidt armen): Ik houd van dat alles en wil
(Dramatische inademing): dat al-le-maaaaaaaaaaaaaaal!

Maar als ik die maandagochtend weer naar de bushalte fiets, zijn de liedjes alleen nog in mijn hoofd. Met een glimlach kan ik weer de hele wereld aan, tot ik het volgende weekend weer met een komkommer een traantje wegpink van het volgende weeskinddrama. En soms, heel soms, ontsnapt de film even uit mijn hoofd en ben ik een prinsesje. In het voorbijgang vangt iemand stiekem een hoog geneurie van een Disneylied op.