Atlas Fallen

Na Lords of the Fallen en de The Surge-serie leek ontwikkelaar Deck13 Interactive wel de smaak te pakken te hebben binnen het Soulslike-genre. De nieuwe game Atlas Fallen gooit het echter over een hele andere boeg. De actie-RPG invloeden zijn er zeker, maar de game past beter in het straatje van Darksiders en de oude God of War-games. Heeft Deck13 wederom een wat trage start binnen een nieuw genre, of is het met Atlas Fallen deze keer in één keer raak?

In Atlas Fallen speel je als een Unnamed, in feite niets anders dan een slaaf waarvan zelfs de naam is afgenomen. De tiranen in Atlas Fallen zijn volgers van hun god Thelos. Een kamp van volgelingen van Thelos komt in een zandstorm terecht waarna jij, de speler, een vrijwel zekere dood de zandstorm wordt ingestuurd. Je vindt een mythische handschoen die je enorme krachten geeft, maar je ook informatie geeft over de wereld waarin je je bevindt. Gedurende het verhaal kom je steeds meer te weten over de historie van zowel de wereld, de relate met Thelos en deze specifieke handschoen. Ondanks dat deze introductie nu niet van bijster veel originaliteit getuigd, heeft Deck13 wel degelijk geprobeerd om een lore-rijk universum neer te zetten. Dat is vooral te merken aan verschillende collectibles (kleine voorwerpen en dagboeken) die de speler kan verzamelen en side quests die de wereld rijker maken. Er is zeker een poging gedaan, maar net zoals de introductie voelt het allemaal wat oppervlakkig en simpel aan. De gevonden voorwerpen herhalen zichzelf snel en de dagboeken zijn meestal slechts enkele zinnen en vaak totaal niet interessant. Het is daardoor moeilijk om je echt mee te laten slepen in de wereld van Atlas Fallen. Dat hoeft geen probleem te zijn, als de rest van de game maar blijft interesseren.

Het belangrijkste daarbij is de gameplay, en gelukkig is dat het aspect waarin Atlas Fallen het meest uitblinkt. In het centrum van de gameplay staan twee termen, 'Essence Stones' en 'Momentum'. Essence Stones zijn steentjes die in je handschoen passen (klinkt bekend?) en je specifieke krachten geven. Momentum is in principe een omgekeerde stamina-balk. Hoe meer damage je doet, hoe hoger je Momentum wordt. Als je enkele seconden geen damage doet, loopt je balkje weer leeg. Momentum is opgedeeld in drie levels, zodra je het volgende level bereikt krijg je toegang tot krachtigere Essence Stones, worden je wapens geüpgraded en krijgen ze ook meer reikwijdte. Er is echter een keerzijde, bij een hoog Momentum is de speler ook meer vatbaar voor damage. Voor de speler is het dus altijd een afweging om vol op de aanval te gaan, omdat het ook tot een snelle dood kan leiden. Om je te helpen je Momentum te managen is er nog de Shatter-aanval, een verwoestende aanval die je al je Momentum kost.

De hele gameplayloop van Atlas Fallen staat daarmee als een huis. Er zijn meer dan 150 Essence Stones te verzamelen die je speelstijl compleet om kunnen gooien. Je ontgrendelt vroeg in het verhaal ook loadouts, waardoor je met één knopcombinatie je Essence Stones kan vervangen. Je zou zeggen dat dat ervoor zorgt dat de combat fris blijft en niet snel zal vervelen, maar niets is minder waar. De controls voelen vaak traag en niet erg responsief en vooral het targeten van vijanden gaf mij veel problemen. Het systeem is exact hetzelfde als in onder andere Dark Souls, met het klikken van de rechterstick selecteer je een vijand, en met bewegen van diezelfde stick kan je wisselen tussen vijanden. Heel makkelijk, zou je zeggen, maar bij Atlas Fallen is het veel de bron van frustratie geweest. Ten eerste is een lock-on verre van een garantie dat je personage de beoogde vijand raakt. Niet omdat de vijand te ver weg is, maar omdat je personage soms besluit een compleet andere kant zijn of haar zwaard te zwaaien. Ten tweede verloopt het wisselen tussen vijanden soms niet goed. Naarmate de game vordert, begint het steeds meer normaal te worden om vier of meer vijanden tegelijk te moeten verslaan. Atlas Fallen is niet een zeer moeilijke game, maar enkele keren was mijn dood te wijten aan het feit dat ik niet in staat was de juiste vijand te selecteren.

En helaas is dat slechts een mild probleem in Atlas Fallen. Zoals eerder genoemd is het verhaal en de overkoepelende wereld niet om over naar huis te schrijven, maar dat is geen reden voor de compleet missende audio bij enkele conversaties. Aan de andere kant, soms zou het beter zijn geweest als conversaties geen audio hadden, de voice-acting gaat zo nu en dan dwars door de ondergrens.

En dan zijn er verder nog andere problemen of vreemde designkeuzes. Zoals eerder genoemd doet de game zijn best de open wereld interessant te houden. Verkennen wordt beloond met collectibles en nieuwe Essence Stones, maar het lijkt er bijna op dat deze items pas laat in het ontwikkelproces zijn toegevoegd. De wereld die Deck13 heeft gemaakt leent zich soms totaal niet voor het platformen dat benodigd is om collectibles te pakken. Soms krijg je te maken met onlogische onzichtbare muren en een enkele keer dacht ik op een creatieve manier een pad naar een item te hebben gevonden, voordat mijn scherm zwart werd en de game mij weer terugzette.

Andere problemen relateren weer aan de combat. Vijanden komen soms vast te zitten in de omgeving, en als je ze dan verslaat ben je soms ook niet in staat de loot op te pakken. Mijn grootste probleem met Atlas Fallen is echter dat sommige unieke subbazen de neiging hebben zichzelf te despawnen om daarna met volledige health terug te komen, waarna je dus opnieuw kan beginnen. Mijn vermoeden is dat ze buiten hun eigen arena terecht zijn gekomen, maar dat is niet iets waar de speler altijd controle over heeft. Gevechten kunnen soms enkele minuten duren, dus de frustratie bouwt zich snel op wanneer je telkens weer opnieuw kan beginnen.

Afsluitend zijn er dan nog de graphics. De Xbox Series X en PlayStation 5-versies hebben een performance en quality-mode, maar de quality-mode heeft een dusdanig lage framerate dat voor een actiegame eigenlijk onacceptabel is. Op performance-mode is over de framerate niets te klagen, maar de pop-in is in die mode helaas wel uiterst merkbaar.

Ondanks enkele problemen schuilt er een redelijke game in Atlas Fallen. Met het combatsysteem zit het bij de kern van Atlas Fallen wel snor, maar de rest van de game wankelt. Soms is het makkelijk om de game voor zijn tekortkomingen te vergeven, maar helaas duurt het vaak niet lang voordat een nieuwe speelsessie uiteindelijk uitmondt in frustratie.

Gespeeld op Xbox Series X. Ook verkrijgbaar voor PlayStation 5 en pc.