In Ms. Marvel laat Marvel zien wat het is om een Marvelfan te zijn

Het is nog niet zo heel lang geleden dat Marvel Studios, toen een nieuwe tak binnen de bekende stripuitgeverij, bekend maakte zelf films te gaan maken. En ook echt zelf, in plaats van samen met de grote filmstudio's zoals Sony of Fox. Hun debuutfilm in 2008, Iron Man, werd door henzelf, enigszins voor de grap, een indiefilm met een budget van miljoenen dollars genoemd. Marvel was toen nog geen eigendom van Disney, maar ze hadden wel al grootse plannen; het introduceren van een groep personages in losse films en ze vervolgens laten samenkomen in een groepsfilm, als eerste fase in het bouwen van een gedeelde continuïteit zoals ze die ook al hanteerden in hun comics.

Inmiddels is het Marvel Cinematic Universe een gegeven en zijn de films zo succesvol dat ze het filmlandschap, of in ieder geval het deel dat zich bezig houdt met vermaak voor een groot publiek, mede hebben bepaald. Niet alleen doordat andere studio's ook een eigen filmuniversum wilden bouwen, maar ook doordat ze zelf meerdere films achter elkaar uitbrengen en dus heel vaak de aandacht van de kijker opeisen. Het enthousiasme bij de Marvelfans over hoe veel van deze films ze jaarlijks op het grote scherm mogen gaan zien staat in contrast met een Marvel-moeheid bij wie het zo langzamerhand wel gezien heeft met al die superhelden. Wie zo af en toe een filmtijdschrift of een interview op een filmwebsite leest weet: er is een aanzienlijke groep filmmakers, filmliefhebbers en critici die een beetje moe wordt van de alomtegenwoordigheid van de voormalig kleine indiefilmmaker.

Ms. Marvel: Iman Vellani

Maar Marvel zelf stoomt onverminderd door. En in hun televisietak, sinds vorig jaar van start op Disney+, bouwen ze dat universum nóg verder uit. Het is daar waar alle kritiek op 'te veel Marvel' doodleuk wordt genegeerd in Ms. Marvel, een serie die niet alleen de naam van de studio draagt, maar vertelt over hun eigen doelgroep: de echte Marvelfan, die maar geen genoeg kan krijgen van superhelden. Alleen gaat het hier niet, zoals bij ons, over fictieve helden.

In Ms. Marvel staat Kamala Khan (Iman Vellani, zelf net zo'n geek als het personage dat ze speelt) centraal. Ze is zestien jaar jong, moslim en groot fan van Marvel. Om precies te zijn: van Captain Marvel, want in het Marvel Cinematic Universe bestaat de filmstudio zelf natuurlijk niet. Dat weerhoudt fans er echter niet van om een fanconventie over de Avengers bij te wonen en te cosplayen als hun favoriete superhelden. Ze is ook een enthousiast gamer, tekent graag en schrijft fanfictie. Eigenlijk is ze van alle markten thuis, als het op fandom aankomt. En wanneer ze blijkt over bepaalde superkrachten te kunnen beschikken kan ze nog zelf een superheld zijn ook; het is voor Kamala een droom die uitkomt. Bovendien brengt deze super-gebeurtenis haar dichterbij de geschiedenis van haar familie, waar meer mysterie te vinden is dan je in eerste instantie zou vermoeden.

Ms. Marvel doet qua toonzetting een beetje denken aan de drie Spider-Man-films met Tom Holland. Die films onderscheidden zich van de voorgaande films doordat Peter Parker nu eens écht een jonge scholier was en het tiener-enthousiasme sprong dan ook van het scherm. Bij Kamala Khan is dat eigenlijk hetzelfde: Ms. Marvel is voor een deel gewoon een tienerserie over een meisje dat we volgen op school, in haar thuissituatie en met vrienden. Maar deze tiener, zoals bijna nooit in films en series, is zelf een grote fan van superhelden. Ook is ze, zoals net zo weinig in dit soort series, opgegroeid in een Islamitisch gezin van Pakistaanse komaf. Die combinatie is vooralsnog uniek en waar de cynische kijker al snel de anti-woke-riedeltjes zal willen afdraaien kan de echte Marvelfan zichzelf net zo goed in Kamala herkennen als, zo moet deze witte Hollander maar even aannemen, meisjes van een vergelijkbare achtergrond of leeftijd dat kunnen.

Ms. Marvel: Iman Vellani

De diversiteit zit 'm natuurlijk niet alleen in Kamala's achtergrond en de wijze waarop dat kijkers een kijkje geeft in een andere cultuur dan Marvel tot nu toe getoond heeft. De comics, waarop de serie grotendeels is gebaseerd, kenmerken zich door kleurrijke panels en fantasierijke gebeurtenissen. Dat wordt fijn vertaald naar het scherm door onder andere de Belgisch-Marokkaanse regisseurs Adil en Bilall, bekend van Bad Boys For Life, die regelmatig de achtergrond van een scène inkleuren met bewegende illustraties of een straat zo kleurrijk in beeld brengen dat er geen illustraties nodig zijn. Deze serie is een kleurexplosie op een manier die niet afleidt van het verhaal, maar ondersteunt hoe de personages zich gedragen en voelen.

Hoe het Kamala en haar carrière als superheld vergaat moet nog blijken (deze recensie baseert zich op slechts twee afleveringen), maar als vrolijke tienerserie-annex-oorsprongsverhaal tegen een (voor Marvel) nieuwe achtergrond lijkt Ms. Marvel wel een succes. Dit is geen dertien-in-een-dozijn tienerserie over tienerproblemen, waarin vele denkbeeldige donkere wolken boven de hoofden van de tieners hangen. Het is een opgewekt verhaal over je dromen waarmaken en plezier hebben in je dagelijkse leven. En het vult die fantasie in die Marvelfans van alle leeftijden op een zeker moment wel eens hebben gehad: wat als ik zelf nu eens iets bijzonders kon; wat voor held zou er dan in mij schuilen?