Doctor Strange: genoeg multiverse, maar te weinig madness

Lang geleden, toen nog niemand het een eng idee vond om 6500 mensen bij elkaar te stoppen in een grote hal en een megapresentatie te geven over een meerjarenplan aan films, kondigde Marvel-baas Kevin Feige op Comic-Con International aan dat Doctor Strange in the Multiverse of Madness de eerste echte Marvel-horrorfilm zou worden.

Nu heb je natuurlijk horror, en je hebt horror. Je kunt het zo eng maken als je zelf wilt maar wie een beetje realistisch is, weet dat een grote Hollywoodblockbuster over nota bene superhelden zich heus niet op een té volwassen publiek gaat richten. En dus, ook al heeft regisseur en horroricoon Sam Raimi duidelijk zijn stempel op deze tweede Doctor Strange-solofilm (hoewel, solo…) gedrukt, valt het uiteindelijk wel mee met hoe eng het is om door het multiversum te reizen, andere versies van jezelf tegen te komen en achterna gezeten te worden door monsters en andere mystieke krachten.

Doctor Strange in the Multiverse of Madness: Benedict Cumberbatch

Het is misschien wel goed om die verwachting alvast een beetje vorm te geven. Er is immers genoeg om nieuwsgierig naar te zijn, omdat deze film niet alleen het langverwachte vervolg op Doctor Strange uit 2016 is, maar ook de terugkeer van Raimi naar Marvel (hij regisseerde in de jaren nul drie Spider-Man-films), de samenkomst van magische personages Stephen Strange en Wanda Maximoff en het volgende hoofdstuk in het vorig jaar (in Loki) begonnen overkoepelende verhaal over het Marvel-multiversum. 

In die eindeloze verzameling van universa wordt in steeds meer Marvel-films en -series een stukje van het grotere verhaal verteld; naar verluidt wordt de Big Bad, feitelijk de opvolger van Thanos als het gaat om dreiging, van de komende jaren op die manier langzaam geïntroduceerd. En Stephen Strange hield zich in de vorige film (Spider-Man: No Way Home) ook al bezig met het multiversum. Dus deze film is duidelijk een vervolg op het één en een inleiding op het volgende, toch? Nee, helemaal niet zelfs. (Al kunnen we weinig zeggen over wat hierna komt.)

Het multiversele aspect van deze film, en de drijvende kracht achter de plot, is het feit dat een hiervoor nog onbekend personage, America Chavez (gespeeld door Xochitl Gomez), in diverse universa achterna wordt gezeten door een mystieke, duistere kracht. Waarom is zij een doelwit? Zij kan van universum naar universum springen en die kracht is nogal begeerlijk. Ze zoekt de hulp van Stephen Strange en zo raakt hij betrokken bij een plot dat hem op verschillende plaatsen, in verschillende universa, brengt en waarin hij leert dat andere versies van hemzelf niet altijd dezelfde keuzes hebben gemaakt wanneer ze moesten beslissen over leven, dood, macht en kracht.

Doctor Strange in the Multiverse of Madness: Xochitl Gomez, Benedict Wong en Benedict Cumberbatch

Nu luidt de titel …in the Multiverse of Madness en hoe je die woorden uiteindelijk ook uitlegt, met een aankondiging zoals Feige die drie jaar geleden deed en een titel zoals deze, wordt de verwachting geschept dat de fans die vonden dat Doctor Strange zes jaar geleden niet ver genoeg ging in de magische freakiness hier genoegdoening zouden krijgen. En het zou nog échte horror worden ook. En ach, dat wordt ook wel deels waargemaakt. Er zijn monsters, duistere verschijningen, er zijn horror tropes, er is op momenten lekker gekke magie en visueel spektakel. Best aardig wat madness dus. Maar ook hier hadden Feige, Raimi et al. toch best nog wat verder mogen gaan. DSITMOM, zoals niemand het noemt, blijft eigenlijk gewoon nog wat braaf en qua verhaallijn voelt het allemaal wat veilig aan. Hoe groot de monsters ook of hoe gek de gebeurtenissen, er ontstaat nergens het gevoel dat je bang bent voor de uitkomst.

Daar komt bovenop dat wat er uiteindelijk achter de verhaallijn zit weliswaar een diep persoonlijk verhaal is dat wordt onderbouwd door wat Marvel heeft laten zien in eerdere titels, maar dat op zichzelf maar nauwelijks voldoende is om het verhaal staande te houden. Er spelen onrealistische motieven een rol en de wijze waarop deze worden opgelost is dramatisch niet het sterkste wat de filmstudio recentelijk heeft laten zien. Er valt een argument te maken dat de madness uit de titel voor een groot deel verwijst naar dit aspect van het verhaal en als dat bewust is, dan is dat leuk gevonden, maar het geheel is uiteindelijk een dunne bodem voor een verhaal dat weinig meer is dan comfortabel kijkvoer met een aantal leuke uitschieters.

Doctor Strange in the Multiverse of Madness: Benedict Cumberbatch

Dit is niet het laatste deel in de Doctor Strange-serie en dat betekent dat er nog een herkansing is, voor zowel de filmserie als, hopelijk, voor Sam Raimi, die heus nog wel wat meer des Raimi's tekeer had mogen gaan en misschien juist de ontbrekende, grensverleggende aspecten van het verhaal wat meer kan benadrukken. De volgende keer willen we graag een Doctor Strange: Drag Me To the Hell Dimension.Daarmee kan Marvel het echt goed maken.