Birds of Prey (and the Fantabulous Emancipation of One Harley Quinn)
De achtste film in het DC Extended Universe laat zien dat er nog voldoende te beleven valt aan de niet-Marvelkant van het superheldenspectrum, in een kleurrijke, knotsgekke actiekomedie rondom Harley Quinn.
In 2016 introduceerde DC Films een reeks minder bekende figuren uit hun comics-universum in Suicide Squad: een paar schurken en antihelden die het samen tegen een gevaar moesten opnemen onder het Task Force X-programma. Onderdeel van het team was Harleen Quinzel, oftewel Harley Quinn, gespeeld door Margot Robbie, maar hoewel zij een fanfavoriet personage was kreeg Robbie niet goed de ruimte om het publiek te laten zien wie Harley is en wat zij in die rol neer kan zetten.
Dat wordt gelukkig meer dan volledig goed gemaakt in Birds of Prey (and the Fantabulous Emancipation of One Harley Quinn), het vervolg op Suicide Squad, of een spin-off ervan, of hoe je het ook wil noemen. In tegenstelling tot Joker vorig jaar valt deze film weer binnen de continuïteit van het DC Extended Universe (wat nog steeds geen officiële naam is, maar het is de enige die we hebben) en dus volgt deze film op de avonturen van Batman en zijn vriendjes en Harley met haar teamleden. Maar het mooie is dat je dat allemaal niet gezien hoeft te hebben om dit verhaal te volgen; deze film staat redelijk op zichzelf en wat er nodig is aan voorgeschiedenis wordt (door Harley zelf, die ook dient als verteller van het verhaal) kort uitgelegd.
Birds of Prey (and the Fantabulous Emancipation of One Harley Quinn) is het verhaal van hoe Harley Quinn, nadat haar relatie met Joker ten einde is gekomen, haar wereld navigeert en nieuwe vrienden maakt. Dat laatste gaat wat moeizaam, want Harley is niet de meest eenvoudige persoon om mee om te gaan. En ze is ook niet echt op zoek naar vrienden; als recent-gedumpte wil ze zich eigenlijk gewoon onderdompelen in feesten, depressie-eten en kleine geweldplegingen. Dit brengt haar in contact met een handvol andere figuren, die daarmee geleidelijk hun plaats in het verhaal innemen: Roman Sionis (Ewan McGregor), een clubeigenaar en topschurk, Dinah Lance (Jurnee Smollett-Bell), een zangeres in Romans club, Renee Montoya (Rosie Perez), een politierechercheur en Helena Bertinelli (Mary Elizabeth Winstead), de enige overgebleven en daardoor wraakzuchtige dochter van een misdaadfamilie die, Romanoff-stijl, is uitgemoord.
Als er een centraal verhaal is in Birds of Prey, dan is het wel dat Roman iets wil van de twaalfjarige zakkenroller Cassandra Cain (Ella Jay Basco), en dat de anderen haar willen beschermen. En voor een film die dankzij Harleys karakter (en het feit dat zij de verteller is) bewust chaotisch is, blijft dat centrale verhaal opmerkelijk goed overeind, terwijl intussen Margot Robbie, die zelf de film produceerde, de kans krijgt om te laten zien dat zij, in 2016, veel meer had kunnen doen als Harley in Suicide Squad. Robbies karakterisering van Harley, geholpen door een sterk scenario van Bumblebee-schrijver Christina Hodson, is luchtig, diep, grappig en, vooral, trouw aan wie zij in de comics is. En dus is er ruimte voor verwijzingen naar recente Harley-comics, zoals haar (niet) pratende opgezette bever, liefde voor gewelddadige rollerderby of het feit dat ze hyena's als huisdier wel een goed idee vindt.
Hodson geeft de andere drie dames vervolgens voldoende achtergrond en aandacht om een goed beeld te vormen van wie zij zijn en waarom ze in theorie een leuk (superhelden)team kunnen vormen, en weet daarmee dus een goede introductie van het Birds of Prey-team te verweven in Harleys verhaal. Haar keuze voor Cassandra Cain is echter wat twijfelachtig, althans wanneer de context van de comics in acht wordt genomen; Cain is daar een voormalig Batgirl en in het algemeen uiterst kundig vechtkunstbeoefenaar tegen wie zelfs Batman het moeilijk heeft, maar daarvan is in Birds of Prey geen spoor te vinden. Dat stoort wellicht echter alleen de fans die hoopten op een glimp van 'Orphan', zoals ze in de comics heet.
Birds of Prey (and the Fantabulous Emancipation of One Harley Quinn) is eigenlijk een actiekomedie, die door het taalgebruik en een aantal grafische (en komische) geweldplegingen een 16-jaar-beoordeling krijgt in de Kijkwijzer. Dat maakt het een beetje de DC-tegenhanger van Deadpool, maar dan met minder gelul tegen de camera en een stuk kleurrijker en vrolijker. De actie is ruim aanwezig en de vele halfacrobatische vechtpartijen waar Harley in verwikkeld raakt zijn door regisseur Cathy Yan bijzonder prettig in beeld gebracht; er is ruimte voor humor, karaktermomenten en gewoon lekker vechten, en dat is een uiterst geslaagde combinatie. Yan is visueel sterk in humor en actie en draagt met haar stijl bij aan het kleurrijke karakter van de film.
DC heeft nog grootse plannen voor Harley Quinn; volgend jaar is ze te zien in James Gunns The Suicide Squad, maar Robbie is ook bezig aanvullende Harley-films te ontwikkelen, zoals Gotham City Sirens (met mogelijk Poison Ivy en Catwoman) en een mogelijke combinatiefilm tussen Sirens en Birds of Prey. Wat het ook wordt: met deze film zet het team Robbie/Hodson/Yan de toon en de hoop is dat die een positieve invloed hebben op de toekomst.
