Danny reviewt: Dark - seizoen 1
Dark werd door velen weggezet als een kloon van Stranger Things. Die klassificering is onterecht, want naast een overeenkomst in tijdsperiode - Dark speelt zich deels af in 1986, deels in 1953 en deels in de nabije toekomst van 2019 - kent de serie geen duidelijke overeenkomsten of overlappingen. Van Demogorgon-achtige monsters is bijvoorbeeld geen sprake en de enige andere overeenkomst is de plotselinge verdwijning van een kind; Mikkel Nielsen.
Die verdwijning heeft zowel sociale als emotionele gevolgen voor niet alleen de ouders, maar uiteindelijk het hele (fictieve) Duitse stadje Winden. Waar is Mikkel gebleven? Wie zit er achter de verdwijning en waarom? Wat heeft de kerncentrale ermee te maken? En wat is dat toch met die creepy grot in het bos?
Politieinspecteur Ulrich Nielsen (Oliver Masucci) is de vader van de verdwenen Mikkel en hij zet alles op alles om zijn zoon terug te krijgen. Al speurend blijkt er echter al snel meer aan de hand te zijn. Zo lijkt er een verband te zijn tussen de verdwijning van Mikkel en die van zijn broer Mads 33 jaar eerder. De vraag lijkt dan ook niet zozeer te zijn wáár Mikkel is, maar vooral wannéér Mikkel is.
In Dark lopen verleden, heden en toekomst door elkaar heen, en de gebeurtenissen in Winden raken de inwoners over meerdere generaties in diverse decennia. The Doctor zou het wibbly wobbly, timey wimey stuff noemen, maar in Dark is de aanpak wat serieuzer en duisterder. Het verleden beïnvloedt niet alleen de toekomst, maar de toekomst ook het verleden, en dat zorgt voor diverse paradoxen die zich niet zomaar laten uitleggen. Daar moet je wel even je hersens voor aan het werk zetten als kijker.
Dark is in essentie een science-fictionthriller met een donkere, grimmige sfeer en een intrigerende verhaallijn die langzaam op gang komt, maar van begin tot eind boeit. De visuele uitstraling van de serie is uitstekend, het acteerwerk bijzonder sterk en de indringende, beklemmende muziek smijt je als kijker regelmatig naar het puntje van je stoel. Iets dat naarmate de serie haar climax nadert overigens ook steeds vaker gebeurt terwijl je uit probeert te vogelen wie wie is, was en zal worden, en waarom.
Van begin tot eind wordt de kijker van de ene vage gebeurtenis naar de andere geleid, en maar zo nu en dan worden de vele raadselen waar je je hoofd over breekt beloond met een 'oh, zó zit dat' gevoel, tot het hele verhaal aan het eind volledig duidelijk is en je baalt dat je je binge-avontuur tot seizoen twee zult moeten uitstellen. Want dat er een seizoen twee komt lijkt welhaast zeker, en de opzet daartoe is meteen weer een nieuwe intrige.
Als je van spanning houdt en je handen niet omdraait voor wat ingewikkelder plots is Dark absoluut een aanrader, en in veel opzichten misschien wel beter dan het alom geprezen Stranger Things, hoewel daarmee toch weer een onredelijke vergelijking wordt getrokken tussen de twee. Daarnaast is Dark Duitstalig, wat voor een aantal mensen als no-go zal worden gezien. Toch zou je jezelf absoluut te kort doen als je deze alleen om die reden over zou slaan. Belangrijker is dat je houdt van series met wat meer diepgang en opbouw en die niet schuwt van de geijkte paden af te wijken.
Dark is geen serie vol snelle dialogen, hippe edits en over the top special-effects. Maar als je een kleine tien uur te besteden hebt om je in een bijzonder boeiend verhaal te storten is Dark een absolute aanrader.
Dark heeft een kijkwijzerleeftijd van 12 jaar meegekregen, maar kinderen van die leeftijd zullen mogelijk sneller geneigd zijn de serie als 'saai' te bestempelen. Als je de serie nog niet had bekeken - hij is alweer sinds 1 december te zien - kun je de tien afleveringen (elk ongeveer 55 minuten) van Dark nu kijken op Netflix.
