Grandma Lo-Fi
Sigríður Níelsdóttir was een bijzondere vrouw. De exentrieke IJslandse was al in de herfst van haar leven toen ze in 2001 op haar 70e besloot om een muzikale loopbaan te beginnen met behulp van haar Casio-keyboardje en een cassettedeck. De jonge filmmakers en muzikanten Orri Jónsson, Kristín Björk Kristjánsdóttir en Ingibjörg Birgisdóttir volgden Níelsdóttir zo'n acht jaar en maakten daar de prachtige documentaire Grandma Lo-Fi: The Basement Tapes of Sigrídur Níelsdóttir over.
Als er één ding zeker is, dan is het wel dat Níelsdóttir niet tot de nachtegalen van IJsland behoorde. Muzikaal valt ze in een hokje te plaatsen ergens tussen Mrs. Miller, Yoko Ono en Zanger Rinus. Wat wel meteen opvalt aan Níelsdóttir is dat ze, net als de eerdergenoemde artiesten, met veel plezier haar muziek maakt, waarbij ze gebruikmaakt van de meest vreemde gebruiksvoorwerpen. Zo laat ze een ouderwetse slagroomklopper klinken als een helikopter, gebruikt ze een flesje met knopen als percussie-instrument, laat ze aluminiumfolie klinken als een knisperend kampvuur en zelfs de huisdieren van Níelsdóttir ontkomen niet aan de knusse opnames in de keukenstudio.
Sigríður Níelsdóttir wordt in 1930 geboren als de dochter van een Deense vader en een Duitse moeder. Het waren crisistijden en elke cent moest drie keer omgedraaid worden voordat ze hem konden uitgeven. Toen Sigríður negentien jaar oud was werd ze verliefd op een IJslandse zeeman. Toen haar ouders van haar romance vernamen kreeg ze te horen dat ze de jonge man niet meer mocht ontmoeten. Uiteraard trok de rebelse tiener zich daar weinig van aan maar het lot besliste anders. Op zekere avond voer het schip uit en verging met man en muis in de donkere diepte. Nadat vader liet weten "Alles waar je geen afstand van kan nemen, neemt God van je af" en dat dit vast de straf van God was geweest, was Sigríður er helemaal klaar mee en vertrok naar IJsland. Sigríður trouwde met een IJslandse zeeman en had een gezin met vier dochters.
Sigríður had de meest maffe baantjes die je maar voor kunt stellen, voordat ze aan haar muzikale loopbaan begon. Zo was ze hondenuitlater, babysitter en verdiende ze zelfs geld met het verkopen van handgemaakte onderzetters in de straten van São Paulo in Brazilië. Toch werd ze pas echt beroemd toen ze aan haar muzikale carrière begon en uiteindelijk een cultheld werd in IJsland. Maar net zoals dat haar carrière opeens was begonnen, hielden de muzikale uitspattingen zeven jaar, 59 albums en 687 liedjes later even abrupt weer op. Níelsdóttir zat echter nog vol creatieve energie en uitte die door het maken van avantgardistische collages. Bij haar eerste expositie was het werk van Níelsdóttir in zeven minuten totaal uitverkocht!
Grandma Lo-Fi: The Basement Tapes of Sigrídur Níelsdóttir is een indrukwekkend portret geworden van een eigenzinnige IJslandse vrouw die heerlijk haar eigen gang ging en veel plezier had in haar leven. De documentaire zit vol met prachtige animaties gemaakt van het collagewerk van de muzikale grootmoeder en is geschoten met zowel een 8mm- als een 16mm-camera waardoor de film een erg authentieke sfeer oproept. Natuurlijk horen we ook veel van haar curieuse liedjes voorbijkomen. Níelsdóttir was zich niet echt bewust van haar status. Ze leefde een sober leven, keek geen televisie en las ook geen kranten. Wel kon ze genieten van de aandacht die ze na haar bekendwording kreeg.
Grandma Lo-Fi: The Basement Tapes of Sigrídur Níelsdóttir is een film die zeker in je collectie past als je een mooie experimentele, en muzikale documentaire wel kunt waarderen.
