CD: Dylan LeBlanc - Paupers Field

Droeve klanken drijven je huiskamer binnen als je Paupers Field opzet, een melancholisch gitaardeuntje en slepende pedal steel sleuren je mee de herfst in en de mistroostige vocalen van Dylan LeBlanc laten de regen uit de hemel vallen, al vraagt hij nog wel even of je je wel goed voelt in 'Low'. 'If Time Was For Wasting' klinkt al niet veel frivoler, maar laat door de banjo, piano en de nodige county/americana klanken nog een hoopvol toontje weerklinken. In 'If The Creek Don't Rise' wordt de muziek van zijn excessen gestript en wordt een een bijna blanco canvas gepresenteerd. Serene en droeve klanken dragen het nummer, niet alleen van LeBlanc zelf, maar ook door de gastvocalen van niemand minder dan Emmylou Harris.

Het is duidelijk merkbaar dat LeBlanc goed heeft geluisterd naar onder andere Townes van Zandt en Neil Young. In combinatie met het feit dat hij al op zevenjarige leeftijd met een gitaar op zijn schoot zat en tijdens zijn elfde levensjaar al liedjes componeerde, is dit geen slecht begin. Zijn vader was een sessiemuzikant dus ook de studio was voor hem bekend. Geen wonder dat iemand als Spooner Oldham een groot voorbeeld voor hem was en hij de plaat zelf geproduceerd heeft.

Muziek werd een manier voor hem om zijn gevoelens en gedachten om te zetten in klanken. "I wrote music because it made me feel better. I used to get these feelings that would come over me so strong; I felt I was sinking into darkness, like staring out of a large hole in the ground. It scared me and I struggled daily trying to be content in life. In a lot of ways I still do" aldus LeBlanc.

Het is dan ook niet verwonderlijk dat het overgrote deel van zijn debuutplaat niet erg vrolijk klinkt, maar de duisternis opzoekt. Pijn en emoties worden niet gemeden, maar schoonheid ook niet gelukkig. Paupers Field is een erg fijne americana/folk-plaat die de naderende herfstdagen nog een hoop bijval kan geven. Heerlijk voor de donkere dagen!