Hellboy: The Science of Evil
Naast het vele vechten bevat de game ook wat platform elementen en puzzels die je moet oplossen. Vooral de puzzels kunnen frustrerend zijn omdat niet altijd duidelijk is wat je precies moet doen. En hoewel de levels behoorlijk lineair zijn, kan je soms goed vast komen te zitten zonder een idee te hebben van wat je moet doen. Soms moet je bijvoorbeeld iets kapot maken voor je verder kunt; alleen is het niet altijd duidelijk wat het is of waar het zich bevindt. Of er loopt nog een verdwaalde vijand rond die eerst dood moet voor je verder kunt. Dat soort kleine dingen kunnen heel vervelend zijn en halen de snelheid uit de game. Irritant, vooral omdat de game op zich vrij eenvoudig is en je er eigenlijk zo doorheen zou moeten kunnen lopen.
Een ander punt van kritiek is de camera die niet lekker meewerkt. Je blikveld is in third person en daarbij is het toch wel belangrijk dat je camera lekker meedraait. Helaas loop je bij deze game soms van de camera weg zonder dat deze met je mee gaat. Hierdoor zie je dan weer niet goed waar je loopt of wat er om je heen gebeurt. Plotseling schiet de camera dan naar een andere hoek en ben je je oriëntatie even kwijt.
Visuals
Ook grafisch gezien schiet het spel wat tekort. Het ziet er allemaal wat gedateerd uit en het gebrek aan afwerking en detail doen zelfs een beetje Playstation 2 aan. Zo komt Hellboy zelf regelmatig close in beeld waarbij de matige textures en slechte afwerking goed opvallen. Hetzelfde geldt voor de vijanden. Hoewel die an sich wel leuk bedacht zijn, is de afwerking weer matig en zien de meeste er toch wat karig uit. Soms zie je niet eens wat de monsters precies voor moeten stellen. Het enige wat nog redelijk tot zijn recht komt zijn de levels. Hoewel ook deze er wat bejaard en statisch uit zien, wekken ze wel een lekker sfeertje op. Wel jammer dat ze vrij lineair zijn opgebouwd en je te weinig bewegingsvrijheid hebt.
Geluid
Het auditieve gedeelte van het spel is zowat het enige waar niet veel op aan te merken valt. De game wordt prima ondersteund door sfeervolle, donkere en opzwepende muziek. Goede muziek komt de sfeer alleen maar ten goede en wat dat betreft valt er niets te klagen. Het Hellboy-sfeertje is zeker wel aanwezig in deze game en dat is een zeker een pluim waard. Ook de geluidseffecten zijn prima verzorgd en dragen bij aan de sfeer van het spel. Een ander pluspunt is dat de originele acteurs hun stem hebben geleend aan de game. Selma Blair als Liz Sherman, Doug Jones als Abe Sapien en Ron Perlman als Hellboy. Vooral Perlman komt goed uit de verf in de dialogen. Zijn stemt leent zich prima voor het nukkige karakter van Hellboy en Perlmans bijdrage zorgt voor een herkenbare en goede invulling van de hoofdrol. De dialogen zijn vrij sterk en meestal vermakelijk, hoewel het inhoudelijk totaal niet boeiend is. Het enige nadeel, maar dat is mijn persoonlijke mening, is de ‘humor’ in de dialogen. Net als in de films heeft Hellboy de drang om grappig te willen zijn met one-liners en ontzettend voorspelbare grapjes. Ik vind dat superhelden en humor niet goed samen gaan en Hellboy onderstreept dit met een hele dikke stift. Hij heeft de humor van een kist prei.
