Evenement: Lowlands 2006 met foto's!
Variatie is een woord dat de veertiende Lowlands kan omschrijven. De muziek, het eten, de mensen en niet te vergeten het weer. Dat laatste vulde de krantenkoppen op maandag: Lowlands weggespoeld, blank gelopen, nat geregend, modder en poncho's waren woorden die elke krant nuttigde. De laatste dag leek inderdaad verdomd veel op 2002, waarin het modderglijden tot kunst werd verheven na aanhoudende stortbuien. Deze jaargang was het gelukkig alleen de laatste dag echt nat. Het regende zo hard dat volgens de aankondig-Hagenees in de India 'Piet Paulusma eraan dood was gegaan'. Maar heel erg voor het publiek zelf was het niet. Regen verbroedert en op zo'n laatste dag ben je toch al smerig tot op het bot.
Gevarieerd was ook scherpe programmering van dit jaar. Terug naar de oude leest: minder bekende bandjes die op het punt van doorbreken staan, afgewisseld met enkele gevestigde namen. Mensen die zeuren dat het programma minder was dit jaar moeten zich meer verdiepen in muziek want er stonden me toch een partij goede bands op de podia! Lowlands staat al jaren bekend om de innovatieve programmering, en zo moet het blijven. Voor ieder wat wils, sfeervol, afwisselend en vernieuwend. Muziek wordt aangevuld met kunst, theater en films. Een perfecte mix die blijkbaar loont, want het festival was met 55.000 toeschouwers volledig uitverkocht.
Vrijdag 18 augustus
Een festival openen is lastig. Het publiek is nog niet in trance en staat vaak afwachtend en sceptisch tegenover de eerste band op het podium. Wolfmother trok zich hier echter niks van aan, en creëerde met hun set meteen één van de hoogtepunten van de eerste LL'06 dag. Strakke retrorock die Led Zeppelin, Black Sabbath en een mespuntje The Doors samensmelt. De stem van krullenbol Andrew Stockdale scheert over de mensenmassa, en het publiek ging meteen los op beesten van nummers als 'White Unicorn', 'Mind's Eye' en 'Dimension'.
Matisyahu zette op dat moment een iets relaxtere sfeer neer in de Grolsch met zijn reggae-dub, maar komt niet echt los. Een vogelverschrikker met de bewegingsradius tijdens een flinke windvlaag noteerde The Daily Paradise Lowlandskrant. De opvolgers van de New Yorker kwamen wel los. Razorlight is de naam en entertainment is het devies. Johnny Borrell lijkt de jonge, ingetogen versie van Iggy Pop. Een frontman die, ook enkel gehuld in een strakke broek, alle aandacht opeist tijdens een optreden en het publiek geeft waarvoor ze gekomen zijn, een daverend optreden. Van hetzelfde kaliber was Bloc Party, die met hun dansbare show de Grolsch ook in beweging zette. Twee bands die hetzelfde bereikten met hun muziek waren de funky Fun Lovin'Criminals en ska-rockers The Dead 60's. De laatste zette de India volledig op zijn kop met 'Riot on the Radio'. Winnaars van het grootste feestje in een kleine tent waren de Blue Grass Boogiemen uit Utrecht. Bluegrass country met een twist.
Chill-sessies konden op vrijdag onder andere gevonden worden bij Zero 7 en Xavier Rudd. De vrijdag leende zich er nog voor om genietend van de zon naar een trippy Zero 7 te luisteren. Multi-muzikant Xavier Rudd bediende het publiek van vrolijke surfmuziek. Zittend achter een merkwaardige constructie van onder andere drie didgeridoos, drumset, mond-harmonica en een steel-gitaar in één, bracht hij zijn muziek ten gehore aan een gewillig Lima-publiek. Ook The Veils zorgden voor een rustige set, ofschoon het hier ging om in melancholie gedoopte nummers van de nieuw bezette band. Nux Vomica materiaal gemixt met de beste nummers van het vorige album werden perfect afgeleverd door Finn Andrews en de zijnen.
'Never mind the British' was niet alleen de naam van de nachtelijke uren in de India, maar het dekt ook de lading van de hoogtepunten van de vrijdagavond. Snow Patrol, Placebo en Hard-fi streden om podiumplekken en de eerste kwam als winnaar uit de bus. Een goed opgebouwde show met dito sfeer en heerlijke nummers. Te soft voor sommigen, maar de band schept wel eenheid en sfeer in de afgeladen volle Grolsch. Tijdens het nummer 'Run' verlichten duizenden enthousiaste mensen met de uitgedeelde Snow Patrol aanstekers de tent als de woorden 'Light up, light up' uit de mond van Gary Light (hoe toepasselijk) body vloeien.
Zaterdag 19 augustus
Tai-Chi-rekkers en -strekkers konden de vroege uurtjes de ledematen eens goed losmaken om vervolgens in dezelfde tent de hersenen op te laden met een Coolpolitics-discussie of een lezing van de Lowlands University. Femke Halsema en Geert Wilders vlogen elkaar verbaal in de haren, maar gespreksleider Jan Jaap van der Wal kwam luchtig tussen beiden wanneer nodig.
Voor de muziekliefhebbers begon het ook redelijk vroeg. Het was Essent-winnaar dag in de India. Charlie Dée kwam, zag en overwon. Een prachtig optreden met mooie singersongwriter liedjes die doen denken aan Joni Mitchell en Suzanne Vega.
Bands die er een feest van bouwden waren Scissor Sisters, Gogol Bordello en Infadels. Laatstgenoemde kregen elke paar schoenen, slippers, kistjes of regenlaarzen van de vloer met hun uptempo dansnummers. Vanaf de opener 'Love like semtex' tot aan de cover 'Steady as she goes'. 'Can't get enough' was het meest toepasselijke nummer voor deze geweldige live-show.
Het jonge Be your own PET zorgde voor etenstijd voor een lekkere bak herrie. Na de overheerlijke falafel, pizza, thaise curry, pannenkoeken, broodjes met geitenkaas en honing, wok-gerechten of loempia's nam het nieuwe project van Jack White, The Raconteurs, plaats op het Grolsch-podium. Hoogtepunt was niet Brendan Benson met het aanstekelijke 'Steady as she goes', maar Nancy Sinatra's 'Bang Bang' waar een in trance verkerende White alles uit de kast haalde.
Zaterdag was tevens de dag van de comeback. Eerste band die weer even samen kwam was Neerlands trots in de jaren negentig, Urban Dance Squad. De Alpha was gevuld met twintigers en dertigers die Rude Boy nog een keer wouden zien freaken op het podium. Ook zonder de aanwezigheid van DJ DNA lukte dit grotendeels. Knallers als 'Demagogue' en 'Fast Lane' vonden herkenning, maar het overige materiaal kon de hoge verwachtingen niet helemaal waarmaken.
Een man die dit wel kon was Iggy Pop en hoewel hij het publiek informeerde met "We are Stooges" draait het toch wel degelijk om de godfather van de minimalistische, rauwe punkrock zelf. Met zijn 59 jaren hijst hij zich nog steeds in de meeste strakke spijkerbroeken om vervolgens met kenmerkend ontbloot bovenlijf als een beest te keer te gaan op het podium. Alles mag; dansende mensen uit het publiek, wild en orgasmisch schuddend op wat speakers rijden en tweemaal 'I wanna be a dog' ten gehore brengen. Niemand vond het erg, Iggy was de baas en de rest luistert gewillig.
De laatste reünie was die van het bekende triphop-ensemble uit Bristol, Massive Attack. Een show waarbij niet te ontkomen was aan rillingen en kippenvel. Bijgestaan door een hypnotiserende lichtshow en engelenzang van Elizabeth Frazer en Horace Andy stelden de heren hun beste nummers tentoon en sluiten de zaterdagavond op een indrukwekkende manier af.
Zondag 20 augustus
Een olijk ogend Nizlopi mocht de regendans van de laatste dag Lowlands aftrappen. Het duo is vooral bekend van hun 'JCB song'. Contrabas, human beatbox, een akoestische gitaar en een geleende MC uit het publiek gaven een amusante show weg, terwijl de eerste stortbui naar beneden suisde. Het terrein was in no-time omgetoverd tot grootste modderpoel van Nederland en poncho's, overbezette koffiestandjes en volgestroomde tenten vormden het beeld voor de rest van de dag.
Tegen de tijd dat de meeste mensen het festivalterrein weer hadden terug gevonden, speelde een opmerkelijk gezelschap in de Grolsch-tent, het Duitse Corvus Corax. Een podium gevuld met een koor gehuld in witte pijen, een orkest, vier lieftallige jonkvrouwen, een aantrekkelijke deerne in corsetjurk en vier verwilderde alternatieve mannen voorzien van een scala aan Middeleeuwse instrumenten zoals doedelzakken, draailier en percussie. Zij presenteerden hier hun laatste studio-album 'Cantus Buranus'. Klassieke muziek verweven met opera, Middeleeuwse troebadoergeluiden en koorgezang. Een nieuwe Carmina Burana is geboren. Een lust voor de ogen en de oren.
De prog-metal van het Zweedse Opeth mocht deze pracht opvolgen en ze waren zeer waarschijnlijk het hoogtepunt van metalminnend Lowlands met hun hoogwaardig geluid. Tevens hoogwaardige muziek ontstaat wanneer men Greg Dulli en Mark Lanegan samen op een podium zet. Met Dulli's nieuwe band The Twilight Singers zet hij een mooie in rook gehulde rockshow neer. En wanneer Lanegan dan ook nog met geraspte whisky-stem 'Where did you sleep last night' zingt is het feest compleet.
Terwijl de hemelpoorten nog steeds wagenwijd open staan speelden de jongelingen van Panic at the Disco hun poppy songs aangevuld met covers van Radiohead en Smashing Pumpkins. Een ander catchy bandje was The Kooks, degelijke songs vonden hun weg naar de fans van de band, maar zullen niet veel mensen betoverd achter gelaten hebben. Het optreden miste helaas de X-factor om het voor iedereen een feest te maken. Zonde, want de band is zeker zo goed als hun 'rivalen' de Arctic Monkeys. Deze jonge heren overtuigden wel degelijk, de Alpha stond als haringen in een ton samengepakt om een glimp van de band op te vangen. De gecreëerde hype van 2006 hebben hun sporen verdiend hier op Lowlands. De show kende vele hoogtepunten die luidkeels meegebruld werden. Een gespannen, stampend en klappend publiek dat wachtte op het inzetten van Alex Turner tijdens 'When the sun goes down' sprak boekdelen; Arctic Monkeys heeft ook Nederland veroverd.
Om na deze show van de liefelijke liedjes van Belle and Sebastian te gaan genieten moest er eerst een modderstormbaan worden afgelegd. Sommigen waren iets enthousiaster dan de gemiddelde bezoeker en gleden naar hartelust over de modderbaan langs de Alpha. Het publiek dat nog compacter opeen gedrukt stond dan bij de Arctic Monkeys konden van de modderglijders genieten op de grote schermen aan weerszijden van het podium.
De headliner van LL'06 luisterde naar de naam Muse. Een band die gelijk staat aan bombast en pathos, samengesteld uit rauwe gitaren, synth-muren en de loepzuiver zang van Matthew Bellamy. Zoals Iggy de Stooges draagt, zo draagt Bellamy Muse. De man is een alleskunner op gitaar en met toetsen. Ook ditmaal trok hij zijn trukendoos helemaal open. Voorzien van customized Manson gitaren met digitale snufjes dendert elke noot met versterking uit zijn instrument. De snoeiharde maar immer melodieuze composities zijn een genot voor de dampende mensenmassa. Een overweldigende toegift is de beloning van Muse aan de mensen die met pijnlijke voeten, lamme kuiten, modderkleren, katerkoppen nog steeds staan de springen en dansen. Het zorgt voor een intens einde van Lowlands 2006.
Foto-reportage op pagina 2
