DVD: het minst erge van 'Niet Schieten!'
'Niet Schieten' bestaat uit een drietal heren, Arend Edel, Maarten Hennis en Erik Jobben, die in 1994 hun eerste stappen in de theaterwereld zetten toen zij de tweede prijs wonnen bij het Amsterdams Kleinkunst Festival. In datzelfde jaar waren zij ook de winnaars van het Cammarettenfestival. Sindsdien hebben zij met zeven verschillende programma's door het land getoerd, waarbij ze volgens eigen zeggen regelmatig volle zalen trekken. 'Niet Schieten!' is niet echt vernieuwend, shockerend of actueel te noemen. Hun programma's bestaan voornamelijk uit korte sketches die met zwakke bruggetjes aan elkaar worden gepraat, waarbij de heren regelmatig meer lol lijken te hebben dan de zaal. De shows van 'Niet Schieten' lijken qua opbouw het meest op die van Herman Finkers, al blijven ze helaas op het gebied van grappigheid ver achterliggen bij onze held uit Almelo. Scènes waarbij twee van de drie heren samen op één gitaar spelen of een waarzegster die alleen maar 'WAAR' zegt, geven al aan wat je precies kunt verwachten. Plat vermaak dat een enkele keer ruimte biedt aan een glimlach.
Toch is er blijkbaar wel iets dat 'Niet Schieten!' goed doet, want als je af mag gaan op de reactie van het publiek zou je zeggen dat veel mensen goed gelachen hebben. Nu heb ik wel de indruk dat publiek in een theater al snel aan het lachen te brengen is: één van de eerste liedjes van het programma bevat louter woorden als beffen, neuken, pijpen, likken en daardoor ligt de halve zaal plat. Bij cabaret is het natuurlijk altijd moeilijk te zeggen of iets 'leuk' is, maar gezien het feit dat 'Niet Schieten!' al tien jaar op het podium staat en dat er maar weinig Nederlanders zijn die er ooit van gehoord hebben, zou je kunnen stellen dat ze blijkbaar een selecte groep fans hebben. En daar kan ik me alles bij voorstellen, want ik weet nu precies weer waarom ik een paar jaar geleden halverwege de show de kroeg in ben gedoken.
Niet Schieten - 10
