Wat ik niet wist is dat hij zich ook met zeer boeiende onderwerpen bezighoudt. Zo zag ik pasgeleden op televisie deel één van een tweeluik over “De Broncode”. Een boeiend verhaal over een doodeenvoudig mannetje uit Nieuwegein dat een superuitvinding heeft gedaan, en deze krampachtig geheim probeert te houden maar er ook wel heel graag veel geld mee wil verdienen. En op het moment dat dat laatste staat te gebeuren overlijdt hij, en neemt het geheim van zijn uitvinding mee in zijn graf. Iedereen, waaronder een paar grote bazen uit de top van het bedrijfsleven, blijft met lege handen achter. Dit ruikt naar een samenzweringstheorie. Een spannend beerputverhaal dat tot op de bodem uitgezocht moet worden. Bij het zien van de uitzending wordt me duidelijk dat deze op televisie komt vanwege het verschijnen van een boek. Er is een held op onderzoek uitgegaan, en heeft zijn bevindingen in boekvorm op de markt gebracht. De volgende dag sta ik bij de boekhandel en tot mijn grote verbazing zie ik op de achterkant een foto van de ‘op één na hoogste bal van Quote’. Wat! Hij? Op een paar uurtjes nachtrust na heb ik zijn boek in één keer uitgelezen. Ik moet mijn vooroordelen die ik over hem had, terwijl ik eigenlijk niet eens wist dat ik ze had, grondig bijstellen. Hij heeft een meesterwerk afgeleverd.
In 328 pagina's zet Eric Smit uiteen wat er is gebeurd met Jan Sloot en diens geesteskindje; Sloot Digital Coding System. Dit is een zogenaamde superuitvinding, een coderingswijze waarbij minstens zestien films op de 64 KB chip van een creditcard zouden passen. Voor de minder technische lezers; je zou dit kunnen vergelijken met een brandstofloze motor. Een mega uitvinding dus, de uitvinding van de eeuw. Deze uitvinding zou de hele wereld op zijn kop gaan zetten. Films, muziek en alle andere gegevens zouden nog maar een fractie nodig hebben van de ruimte en systeembronnen die ze nu in beslag nemen. Met het grootste gemak zou je tientallen films en cd’s kunnen downloaden en bekijken op bijvoorbeeld je mobiele telefoon.