CD Review: Ryan Adams - Demolition
1. Nuclear
2. Hallelujah
3. You Will Always Be The Same
4. Desire
5. Cry On Demand
6. Starting To Hurt
7. She Wants To Play Hearts
8. Tennessee Sucks
9. Dear Chicago
10. Gimmie A Sign
11. Tomorrow
12. Chin Up, Cheer Up
13. Jesus (Don't Touch My Baby)
Terwijl de officiële opvolger van Gold, het internationaal gelauwerde tweede solo-album van ex-Whiskeytown frontman Ryan Adams alweer geschreven en opgenomen is (en waarschijnlijk dit voorjaar uitkomt), ligt vanaf vandaag Demolition in de schappen. Dit is een album met een verhaal. De ontembare Adams heeft sinds zijn solo-debuut Heartbreaker (2000) zo'n zes albums bij elkaar geschreven, en hoewel platenmaatschappij Lost Highway deze zomer nog aankondigde vier van die albums in hun geheel te zullen uitbrengen, is dit plan teruggetrokken en wordt ons hier een best-of van deze albums gepresenteerd. Hoewel, best-of? Adams heeft de laatste weken in meerdere interviews verklaard dat deze liedjes de favorieten waren van zijn vorig jaar overleden vriendin Carrie Hamilton.
De oudste tracks van deze collectie zijn opgenomen in december 2000, met Adams' tour-band The Pinkhearts. Starting To Hurt en Gimme A Sign zijn stevige rockers, die herinneringen aan Nirvana oproepen. Toch zijn dit zeker niet de beste keuzes van dit eerste Pinkhearts-album (wat onder bootleggers verhandeld wordt), en behoren ze tot de minste van deze collectie. Candy Doll, veel gespeeld tijdens de afgelopen tour, of Mega Superior Gold waren betere keuzes geweest.
In januari 2001 ging Adams met ex-Dylan gitarist Bucky Baxter de studio in om de opvolger van Heartbreaker op te nemen. 22 tracks omvatte The Suicide Handbook, maar Adams besloot deze nummers te laten voor wat ze waren en nam vervolgens Gold op. Hier zijn drie songs van die sessie te vinden; Cry On Demand, She Wants To Play Hearts en Dear Chicago. Drie prachtige akoestische nummers, in de trant van Heartbreaker, en zeker de laatste twee behoren tot het beste wat Adams geschreven heeft.
Dear Chicago, you'll never guess, You know the girl you said I'd meet someday, Well I've got something to confess. She picked me up on Friday, asked if she reminded me of you. I just laughed and lit a cigarette, said "that's impossible to do"
Toen Gold in de zomer van 2001 opgenomen was, bezocht Adams een concert van Alanis Morissette. Geïnspireerd door haar verschijning schreef hij in twee dagen een album, 48 Hours. Ook hiervan zijn drie tracks geselecteerd, en ze lijken zo van Gold af te komen. Hallelujah, met die bekende Firecracker-harmonica, Desire, een schitterend, sober nummer, en Chin Up Cheer Up, een vrolijke country-rocker.
In deze periode kwam Adams ook weer met zijn Pinkhearts-band bijeen, wat resulteerde in nog een album. Nulcear, de eerste single, doet denken aan U2, terwijl Tenessee Sucks een grappige jazz-improvisatie is, "about days in-between gigs". Toch is er hier ook serieuzer werk. Tomorrow, geschreven met Carrie Hamilton is een zwaarmoedige akoestische track, en Jesus (Don't Touch My Baby), een door Radiohead geïnspireerd experimenteel nummer, legt de vinger op de gevoelige plek:
You're in my arms, and I kiss your heart. Jesus, don't touch my baby, she's all that I got
Blijft over You Will Always Be The Same, een nummer van het album The Swedish Sessions, geschreven oktober 2001. Adams met de acoustische gitaar en een cello is alweer een hoogtepuntje. Al met al is de collectie zeker niet het beste van de ongeveer honderd (!) nummers die Ryan Adams nog op de plank heeft liggen, maar het is wel een heerlijk zoethoudertje tot de officiële opvolger van Gold verschijnt. Of zouden de geruchten, dat de box-set alsnog met kerstmis wordt uitgegeven, toch waar zijn?
Adams tourt deze winter solo door Europa en doet op 1, 4 en 5 december Nederland aan.
www.ryan-adams.com
