Lowlands 2009
100 jaar werd ze afgelopen juni, Truus Osinga: inwoonster van Biddinghuizen. In een interview gaf ze aan dat ze wel eens naar Lowlands wilde. Dat heeft ze geweten. Zaterdagmiddag werd ze (keurig voorzien van backstage travelpass) in een golfkarretje over het hele terrein geëscorteerd, na een hele tocht arriveerde ze uiteindelijk bij de perstent. Breeduit lachend reed ze voorbij en zorgde voor heel wat bekijks. "Fantastisch" zei ze en zoveel "nette en vriendelijke lui". Waar Snoop Dogg zondag even de godfather van Lowlands was, was mevrouw Osinga de godmother van het jaarlijkse festival, dat ook ditmaal weer dubbel en dwars uitverkocht was.
Het zonnetje moet hard geschenen hebben toen de vrolijke godmother haar speurtocht over Lowlands begon, die scheen namelijk het hele weekend zo hard als hij kon. Relaxte gras- of heuvelhangers, door de Emergency Refreshment dames natgespoten publiek, schaduwzoekers bij verschillende standjes en tentjes, of juist doldwaze actieve lui kwam ze tegen. Gulzig etende en drinkende cultuurliefhebbers van allerlei pluimage trokken aan haar voorbij. Hun handen vol met bier (dit jaar ook grote bekers), mojitos, baco's, taco's, een Aziatische of een Hollandse hap. Volgens een kort catering-factsheetje in de Daily Paradise gingen er maar liefst 10 emmers sambal per uur doorheen op vrijdag. Het was zoals altijd op Lowlands: een diverse maar saamhorige bijeenkomst van meer dan 55.000 mensen, die drie dagen naar hartenlust op zoek konden naar muziek, theater, kunst, comedy en film.
De wielen van het golfkarretje schuren over de droge grond bij de hoofdingang en rechts van hen straalt de felgekleurde (en grotere) X-Ray hen tegemoet, geflankeerd door de Beugelbar inclusief hangbalustrades. De oranje loods gaf dit jaar ruimte aan onder meer de raps van Amanda Blank, de avant-garde mengelmoes van Gang Gang Dance, de dance-moves van Tommy Sparks, de spelcomputer-electro van Huoratron en als je een echte die-hard was en nog niet in staat van ontbinding verkeerde zondagnacht kon je zelfs nog de beukende gabber van The Darkraver meepikken. En een beugeltje nuttigen in de daarnaast gelegen bar uiteraard.
Beukwerk is toch ook wel een beetje een synoniem van de Bravo. Overdag trachtten de beukbeats van Promo met hulp van vele TopNotch gasten, The Subs en Vitalic de handen in de lucht te krijgen en dat lukte verdomd goed ondanks de temperatuur, het heldere licht en de technische opstartproblemen bij de laatste act en inspiratieloze aftrap. De aankondiging "live" sloeg bij Vitalic als een lul op een drumstel. O.k., hij was lijfelijk aanwezig maar een paar schuifjes en knopjes live opendraaien mag die additionele titel niet dragen. Maar goed, als 'La Rock' eenmaal uit de speakers dreunt maakt het ook allemaal niks meer uit. In de avonduren ging het publiek "Bonkers" op Dizzee Rascal, om later raad-je-plaatje te doen bij 2 Many DJ's die met behulp van de visuals hun interessante en complexere, maar prima dansbare mixen ondersteunden. Met iets minder beats kon je daarnaast nog genieten van Paul Kalkbrenner en een beetje misplaatst midden op de vrijdagmiddag van Moderat. Die laatste hoort toch in het donker zou je zeggen! Maar deze Bravo-klanken waren misschien nog wel te doen voor mevrouw Osinga, die rond die tijd over het terrein heen reed. De Magneetbar bleek een mooie plek om even een glaasje te doen, te luisteren naar een Ja Maar-workshop en literaire hersenspinsels. Of jezelf voor lul zetten in de avonduren natuurlijk.
De volgende tent die voor haar opdoemde was de India, maar eerst even een momentje verwonderd staan kijken naar de lange rij voor het oplaadstation en nog casual een blik werpen bij de dansers in de Groove Tube. De India-ontmaagding was dit jaar weggelegd voor onze eigen Roosbeef en werd vervolgens bezet door een andere roodharige met kuif waar je u tegen zegt. La Roux is de naam en Lowlands had de eer om haar voor het eerst in Nederland te begroeten. Ze bracht een amusante set ten gehore, maar ze kon het publiek niet helemaal mee krijgen. Lag dat aan het tijdstip of aan haar nog redelijk onbekende muziek? Waarschijnlijk een combinatie van beide. 'Bulletproof' werd voor haar verrassend genoeg luidkeels meegebruld door de volgestroomde tent en 'In For The Kill' kreeg ook enige bijval, maar toch miste het sfeer en spanning. Kuifje ging er vandoor met een voldoende. Voor het redelijk onbekende The Airborne Toxic Event werd het een ruime voldoende. Hun melancholie in pure onversneden rock 'n roll klonk overtuigend, maar miste her en der nog scherpe randjes en overredingskracht. De A+ of gradatie uitmuntend was voor Drive Like Maria in de India. Godskolere, wat kan het Nederlandse/Belgische trio toch een partij heerlijke, rauwe stonerrock neerzetten. En een vrouw die met een gitaar op volume tien fantastische licks, snerende riffs en freaksolo's uit het instrument perst blijft toch appetijtelijk om te aanschouwen. Mevrouw Osinga kon rockend de Hemelpoort door (die van het Lowlands-terrein wel te verstaan), op naar de volgende tenten.
De Juliet was er traditioneel weer voor comedy-, dans- en theaterkunst. Onder andere Dolf Jansen en het Scapino Ballet waren weer van de partij. De Echo was de plek om een filmpje mee te pikken of om eens goed te luisteren naar wat bijvoorbeeld Frits Bolkestein te zeggen had over de Europese Unie en Bert Meijer over het ontstaan van het leven, oersoepje hier, macromolecuultje daar. Iets waar de gristenpromotie-tent op camping 3 het vast niet mee eens was. Hier tegenover stond ditmaal de Lima verscholen, waarvan alles en nog wat de revue passeerde. De intieme geluiden van Selah Sue bijvoorbeeld, back to the 50's met de kinders van Kitty, Daisy & Lewis of de deinende Balkan-klanken van Devotchka. Nog verder verscholen in tussen de bosjes lag de nieuwe Mike aan de waterkant van Lake Lowlands. Comedy en workshops was hier het devies.
Of dat de oudste Lowlandsbezoekster ooit ook de oversteek naar het relax- en saunagedeelte heeft genomen weet ik niet. Ze zal haar ogen misschien uitgekeken hebben bij de bezoekers die met een bootje het Lowlandsmeertje overstaken om vervolgens met een klein groepje aldaar uit de kleren te gaan en te gaan zweten in een tent. Nee, geen orgie, maar een echte sauna. Gevolgd door een flinke plens ijskoud water en chillen op de ligbedden. Lowlanders waren daar nog nooit zo schoon en ontspannen.
Aan de overkant zie je de Charlie al staan en wat zijn we blij dat die er sinds vorig jaar weer is. Nieuwe aanwas uit de muziekwereld mag hier hun gaven tonen. Teveel leuke bandjes om op te noemen gaven acte de présence: wat te denken van The Temper Trap uit Australië die met een dijk van een indie-album op de proppen kwamen zetten. Dezelfde dag kwam mevrouw Josh Homme aka Spinnerette ook nog even proberen de boel op stelten te zetten, maar slaagde hier helaas niet in. Ze heeft een potentieel puike en rockende plaat uitgegeven onlangs, maar live maakte Brody Dalle en haar band er een rommeltje van. Alberta Cross kon op de zaterdagmiddag aan de bak en liet de bluesrock over het veld en meertje schallen. Klonk goed, zeker liggend op je rug met de zon in je gezicht en een koud biertje naast je.
Meer actie was er die avond bij stuiterbal Jack Peñate. Een wat rustig publiek werd al snel meegeslingerd in zijn enthousiasme en opbeurende poptracks. Stil staan op 'Be The One' kon echt niet meer. Zondag, nog zo'n topdag voor de Charlie, glamrock-zuiderburen A Brand, Rolo Tomassi en een nieuwe hype uit de UK, The Maccabees, kwamen langs. De laatste vormden een prima voorprogramma voor de headliner van het festival dit jaar. Energieke, catchy britpoprock met een intrigerende nasleep. En blij dat ze waren nu Engeland de cricket-battle 'The Ashes' had gewonnen. Nog een imposante nieuwkomer was Florence + The Machine en het is nog steeds een domper dat ze in lijn stond geprogrammeerd met Calexico. Wie haar Kate Bush/Björk/Thea Gilmore-mix heeft moeten missen (zoals ondergetekende) kon nog wel even een krabbel halen bij de signeersessie en op de foto met Florence, dan dat maar en in oktober naar de Melkweg.
Omdat de Alpha nu eenmaal een kort eind "golfkarren" is vanaf de Charlie nam de golfkar-karavaan die eerst nog even mee. Dat het snel kan gaan op Lowlands lieten The White Lies zien, vorig jaar op de kleine Charlie en nu 100 meter verderop in de grootste tent als opener. Als je van White Lies dit jaar ook geen nummer gehoord hebt, leef je waarschijnlijk onder een steen. Ze zorgden er in elk geval voor dat er een lange wachtrij ontstond voor de ingang waardoor duizenden bezoekers pas een uur later het terrein op konden. Lily Allen had het ook weer naar haar zin, geen huilbui ditmaal, maar wel een boel peuken en niet te vergeten de "fuck you's". Qua marketing had ze het slim aangepakt door zelfs Fuck You condooms uit te laten delen.
De vrijdagavond werd geclaimd door de Alpha. Eerst de oude rockers van Faith No More die de klappen uitdeelden. Letterlijk ook, want als je een microfoon voor je neus kreeg van zanger Mike Patton en je zong niet snel genoeg de juiste woorden mee dan kreeg je een klap voor je harses. Had je maar opgevoed moeten worden! Wat was het lekker om die oude rockanthems weer eens live te horen. De intro 'Reunited' klonk wat misplaatst maar was leuk bedoeld. Daarna stapelde de vertrouwde hits zich hoog op en mogen we spreken van een zeer geslaagde reünie. Er is echter altijd een baas boven baas, want The Prodigy was de winnaar van de dag, misschien wel van het hele weekend. Een uit zijn voegen gebarsten Alpha ging totaal los op de pompende, beukende, duwende, springende en tollende beats, bassen en schreeuwsessies van de band. Muziek hoeft niet lastig te zijn, maar wel doeltreffend. The Prodigy schoot met scherp en met grof geschut. Mortiergranaat 'Breathe' als opener en vervolgens werd de luchtaanval ingezet met een arsenaal aan greatest hits en beuktracks van het laatste album. Glorieuze overwinning voor generaal Liam en kolonel Maxim.
De Alpha-zaterdag gaf ruimte aan Lowlanders zelf om eens uit volle borst mee te blèren zonder dat er een band over je heenschalde bij Lowlands Zingt!. Van rock tot het levenslied, alles werd in een bijna volle tent luidkeels meegebruld door de aanwezigen, inclusief polonaise! Nog zo'n feest was het bij Kyteman en zijn nu nog grotere ensemble. Naast de groep rappers en blazers werd er nog eens een heel koor aangeplant. Kyteman gaat eind dit jaar stoppen met dit hiphop project, maar met het koor is er misschien wel een nieuw project geboren. Geslaagd was het en 'Sorry' zorgde voor een kippenvel-hoogtepunt. De jongens van de Kaiser Chiefs mochten blij zijn met zo'n opwarmer. De band uit Leeds deed plichtsgetrouw waarvoor het op festivals komt. Feestjes bouwen, mensen het zuur in hun kuiten laten springen en mee schreeuwen tot je je stem kwijt bent. Verrassend is het al jaren niet meer, maar leuk wel.
Zondag stonden er nog enkele interessante verschijningen te wachten. De lange doggfather himself Snoop Dogg kwam met zijn gevolg even langs voor wat wiet en een optredentje. Niet voor Lowlands? Toch wel, want de tent was bommetje vol en backstage was het een compleet gekkenhuis. Net als N*E*R*D vorig jaar het festivalpubliek verraste, deed Snoop dat dit jaar nog eens dunnetjes over. Jesse Hughes van de Eagles of Death Metal gaf Snoop dan ook de schuld van zijn eigen stonede verschijning. Maar goed, even je snor recht leggen en shaken met je dick en dan komt alles wel weer op zijn pootjes terecht. Groepjes in het publiek hebben voor de gelegenheid een dikke jaren zeventig plaksnor op gedaan en als EODM gaat rocken dan rockt eenieder vrolijk mee. Bloc Party was next en verving de snor en charme van Hughes door electronica, indierock, Britpop, punkfunk of een mengeling daarvan... hoe je het ook noemen wilt, het was lekker. Het contact met het publiek was super en afgaande op het voetengeroffel en applaus bij het einde was de liefde wederzijds.
Floorfillers zoals bij Bloc Party werden ook door velen verwacht bij de Arctic Monkeys. Danspasjes, springen en swingen op de catchy nummers van de headliner. Maar Alex Turner en co hadden een ander plan. Een plan dat subliem werd uitgevoerd maar niet voor iedereen was. Dat was de headliner sowieso al niet, maar de Monkeys verraste ditmaal door veel nieuw materiaal van Humbug te spelen en een logge, zware en sobere set te spelen. De springmomenten waren op één hand te tellen, maar de duistere en stemmige invloeden niet. Een gedurfde en erg interessante keuze. De invloed van Josh Homme op de productie van het nieuwe album was overduidelijk te horen. 'Crying Lightning' klonk overweldigend live, evenals 'My Propeller'. Turner hield zich nog steeds zo afwezig mogelijk, maar is qua zang en timing vooruit gegaan. 'Fluorescent Adolescent' werd omgetoverd naar de sfeer die Turner wou hebben op zijn podium, alles een tandje terug. En dan afsluiten met '505', een briljant nummer, maar vast niet de afsluiting waar het merendeel van Lowlands op hoopte.
Dan blijft er nog één tent over waar mevrouw Osinga langs ging, de Grolsch. Hier stonden ook een boel interessante namen. Bon Iver bijvoorbeeld, en dat op een zomers dagje. De setting was dan ook niet optimaal voor de muziek, maar wat klonken 'Skinny Love' en 'Blood Bank' toch zielsnijdend mooi. Ook Beirut is zo'n band die het best gedijt in een donkere ruimte, maar deed het op dit podium uitstekend met 'Nantes' als hoogtepunt. Calexico past ook in dit rijtje thuis alhoewel de swingende mariachi en de gevoelige Americana wel wat zon kunnen gebruiken. Het zevental slaagde erin om toch een intiem optreden te geven. Tegenstrijdiger met de hiervoor genoemde bands kon Opeth niet zijn, maar dat is het mooie van een festival. Technisch tonen de mannen subliem vakmanschap. Waarom makkelijk spelen als het moeilijk kan? Wellicht iets uit hun element qua publiek, zoals ze zelf tijdens het optreden ook al lieten doorschemeren, maar toch lieten ze een machtige indruk achter. De Staat deed dit ook, de jonge honden rockten er op los en zitten duidelijk in een stijgende lijn. Steeds meer zelfvertrouwen en energie, petje af. Naar energie hoefde Basement Jaxx niet te zoeken, maar naar topografische kennis of een GPS-je misschien nog wel (ze dachten herhaaldelijk in Amsterdam te zijn). Het blijft een maffe bende, maar een feestje bouwen kunnen ze wel degelijk. 'Sex On Fire', 'Romeo' en 'Where's Your Head At' komen langs, inclusief verkleedpartijen (al blijkt Grace Jones het nog beter te kunnen), opgeilerij en opzwepende indoctrinatie; stilstaan is geen optie, dansen jij!
Het was allemaal een verrassing voor Truus Osinga, die rondleiding over het terrein. Wat een indrukken, mensen en aankleding. Zaterdag even voor vijven kwam ze uiteindelijk aan bij de perstent. Langzaam manoeuvrerend door het toegestroomde publiek, want nauwelijks een vierkante meter buiten de tent was onbezet en waarvoor wist niemand nog zeker. Ja, de geruchten waar erg sterk, zo sterk dat het haast niet anders kon. En tien minuten nadat het golfkarretje de backstage naast de Grolsch inreed zag de toegestroomde massa de lange zwarte haardos van Dave Grohl heen en weer wiegen achter zijn drumkit, de rode stekels van Josh Homme boven een microfoon uitsteken en de brede grimas van John Paul Jones (Led Zeppelin). Them Crooked Vultures was daadwerkelijk de "Mystery Band" waarvoor blind 50.000 dollar was betaald en als je van een potje stevige stonerrock houdt zat je ineens op rozen. "Takkeherrie" riepen sommige mensen die snel de tent uit probeerden te vluchten. Voor sommigen misschien, voor anderen puur genot en legendarisch. Woestijnrock waar QOTSA groot mee is geworden klinkt door in de eerste onbekende nummers (alles is angstvallig geheim gehouden en we moesten het tot dusver doen met een youtube-snippet van een halve minuut). Grohl deelt treffende mokerslagen uit en voorziet het geheel van extra bite. Jones kijkt de eerste helft uitermate geconcentreerd en moet zijn best doen om de anderen bij te houden. Enkele Led Zep-invloeden waren er wel te vinden in 'Daffodil'. Hij is ook met de tijd meegegaan zo blijkt als hij zijn supersonische slide-basgitaar met Kaosspad vastpakt. Met 'Caligula' wordt even gas terug genomen, maar buiten dat was het een overdonderende en overtuigende bak stonerrock dat de klok sloeg. Grote klasse en toch wel één van de hoogtepunten van Lowlands 2009, dat wederom een uitstekende jaargang kende. Goed programma, goed weer en weinig problemen qua criminaliteit en overlast. De politie sprak zelfs van "de goede sfeer en hoge tolerantie onder de bezoekers". Voor volgend jaar kun je de data 20, 21 en 22 augustus vast reserveren voor de 18e editie van Lowlands!
Foto's en tekst door Joost Melis
Naar de Fotoreportage
