Dodelijke date 11

Ik genoot van hem en deze vakantie. Ik was met hem en dat was voor nu voldoende. Ik wilde niets anders geloven dan dat hij van mij hield en ik van hem. En dat zijn zaken hem overal bezighielden, ook hier in Turkije, nam ik voor lief. Mijn vriendinnen bleven mij onophoudelijk sms’en en mailen, zag ik wanneer ik ’s avonds even mijn gsm aandeed. Lappen tekst vaak, ik had geen zin alles direct te lezen. Korte berichtjes wel. Maar die vroegen alleen hoe het met mij ging en waarom ik zo snel was weggegaan zonder ze te informeren. En juist op dat moment, zo aan de rand van het zwembad, vroeg ik mij af welk nut al die vriendinnen hadden. En toch hadden zij ook lief en leed met mij gedeeld al die jaren. Ik voelde mij schuldig, maar belde niet een van hen, maar mijn dochter Cinthia. Het gevoel van schuld naar mijn kinderen was er plotseling, alsof ik wakker schrok. Ik wilde ook weten hoe het met Ralf, mijn zoon was. Waar was ik in godsnaam mee bezig! Ik deed mijn gsm aan, had hem al dagen uitstaan. De sms’en en mails vlogen mij om de oren. Totaal onverantwoordelijk. Ik belde Cinthia, ze nam direct op.

‘Mam? Waar ben je? Wat ben je in hemelsnaam aan het doen? Je vriendinnen kunnen je niet bereiken. Je hebt totaal niet gevraagd naar Ralf. Dit is voor het eerst sinds zijn bestaan dat je zo doet. Wat is er aan de hand? Ik snap het echt niet dat je mij niet op de hoogte houdt.’ Ik hoorde de boosheid en een lichte paniek in haar stem.
‘Ik ben met vakantie met mijn nieuwe vriend Mohamed Halabi.’
‘Ja, zoiets had ik al van Carla gehoord, niet van jou. Zijn wij je kinderen niet meer?’ 
Nu voelde ik mijn eigen boosheid opkomen.
‘Jullie zullen altijd mijn kinderen blijven. Ik heb jullie alleen opgevoed. Ik ben er iedere dag en iedere minuut geweest voor Ralf. Ik heb mijzelf al die jaren weggecijferd. Zou je alsjeblieft een toontje lager willen zingen!’ 
Het was een paar seconden stil, die stilte vond ik goed. Bezinning.
‘Dat begrijp ik mam, maar zeg dan op zijn minst dat je gaat, waar je bent en met wie. Dat is toch niet te veel gevraagd?’ 
Haar stem was rustiger.
‘Nee lieverd, daar heb je helemaal gelijk in. Hoe gaat het daar?’ 
Het was weer even stil, nu wat langer dan een paar seconden.
‘Mam, laat me maar even. Ik heb mij echt ongerust gemaakt. Ik bel je zo even terug.’ 
Ze hing op.
‘En waarom mag ik mijn eigen leven niet leven? Waarom moet ik verdomme overal verantwoording voor afleggen en tegenover iedereen? Ze zijn verdomme volwassen. Ik heb mijn hele leven in dienst gesteld van hun opvoeding. En nu ik…..’ 
Mijn gedachten vlogen door mijn brein. Ik kreeg het koud en warm tegelijk. 
‘Ik had moeten zeggen waar ik was, ze heeft gewoon gelijk.’ 
Deze gedachte maakte dat ik mij schuldig voelde maar ook dat ik besefte dat ik recht had op mijn eigen geluk. Mijn telefoon ging over en ik begon direct te praten.

‘Lieverd, je hebt gelijk. Ik had je moeten vertellen waar ik was en met wie. Ik heb Ralf ook te kort gedaan. Het spijt mij echt. Maar Mo en ik houden van elkaar. Voor het eerst in mijn leven ben ik verliefd. Geniet ik van seks, mijn god wat geniet ik van de seks met hem. Ik weet dat je daar als dochter niet op dit soort informatie zit te wachten. Maar ik ben zo gelukkig.’
‘Dat vind ik hartstikke fijn, lieverd’, hoorde ik Mo zeggen. Op dat moment hoorde ik een gesprek achter het gesprek dat ik nu voerde.
‘Mo? Jezus, ik dacht dat ik het tegen mijn dochter had. Wacht even er is nog een gesprek.’
‘Cinthia?’
‘Ja mam, het is goed. Je moet ook genieten van je eigen leven en liefdes. Sorry. Het gaat alweer. Wanneer kom je weer naar Nederland?’ 
Ik zei haar wanneer ik weer in Nederland zou zijn en dat ik haar en Ralf direct zou opzoeken. Mo en ik hadden deze ochtend afscheid genomen. Hij zou deze voorlaatste dag nog een kledingmarkt willen bezoeken in de buurt. Ik besloot bij het zwembad weg te gaan om mij even om te kleden en even naar de stad te gaan. Ik wilde iets drinken, een krant lezen ergens. Het waren heerlijke uren zo alleen met mijn eigen gedachtes. Ik moest betalen voor een koffie en een whisky en merkte dat mijn portemonnee niet in mijn tas zat. Ik zocht wild in de grote slappe tas, haalde ieder item eruit terwijl de ober stond te wachten. Een golf van angst joeg door mijn aderen. Ik keek de ober aan en legde mijn horloge op tafel en zei hem in het Engels dat ik mijn geld ging halen en dan mijn horloge zou komen ophalen. Hij vond het best, ook al omdat hij waarschijnlijk kon zien dat het om een echte Omega ging. Ik snelde naar ons hotel.

Nadat ik onze kamer helemaal doorzocht had en niets had gevonden, belde ik Mo op. Ik had werkelijk overal gezocht, ook onder de bedden. Ook hij kon niets bedenken waar mijn beurs zou liggen. Al mijn pasjes zaten erin, dus ook mijn creditcards. Ik begon het behoorlijk benauwd te krijgen en had al visioenen over toestanden in het Turkse politiebureau en het bellen naar de verschillende banken ook om alle pasjes te laten blokkeren. Ze joegen mij de stuipen op het lijf, mijn gedachten.
Mo kwam geschrokken binnen. We begonnen met zijn tweeën te zoeken. Ik kamde de badkamer nog een keer uit, Mo de kamer waar onze bedden stonden.
‘Hebbes!’ riep Mo. Ik voelde een golf van opluchting door mijn lijf schieten.
‘Waar!’ vroeg ik bijna schreeuwend.
‘Onder het bed’, zei hij opgelucht. 
‘Onder het bed?’ dacht ik. Daar heb ik gezocht.
‘Jezus onder het bed, Mo? Daar heb ik gezocht, echt. Er klopt iets niet.’
‘Wat zou er dan niet kloppen, Martha?’ Hij werd boos en ik begreep niet waarom.
‘Omdat ik daar goed gekeken heb, Mo?’ stelde ik sarcastisch vragend vast. Ik zag dat dit hem nog nerveuzer maakte.
‘Dan heb je niet goed gekeken!’ Ik merkte dat we gewoon ruzie zaten te maken, maar waarom? Ik had mijn beurs weer en na een korte check in mijn beurs zag ik dat alles erin zat.
‘Echt Mo, ik heb heel goed gekeken ik snap er niets van. Laat mij eens zien waar hij precies lag.’ Ik wilde vaststellen of er geen plinten waren of andere obstakels waar mijn beurs achter gelegen zou kunnen hebben. Maar alles was schoon onder het bed. Ik begreep het gewoon niet.
‘Nu moet je echt ophouden Martha, ik heb je nu gewaarschuwd.’ 
Ik vond zijn stem veranderen. Veel dominanter en koeler ook.
‘En anders Mo?’ Ik stond op na onder het bed te hebben gekeken terwijl hij al stond, achter mij. Ik stond op en zag zijn gezicht, voelde een scherpe pijn in mijn gezicht en het werd zwart.