Het Zondagse Orakel - Psychologisch gezeur

Sarah Morton – Calimero syndroom
Laat me voorop stellen dat ik fan ben van Sarah. Ook deze keer is de column geweldig geschreven en kan ik volledig meevoelen en meeleven met haar ervaringen. Toch wil ik deze keer niet helemaal meegaan met haar gedachtegang. Vooral omdat ik altijd een stuk voorzichtiger ben met het plakken van “syndromen” op alles waar je last van kunt hebben.

Sommige mensen lijken inderdaad slachtoffer te zijn van de rest van de wereld. Als je hen hoort vertellen, begrijp je niet dat één persoon zoveel pech kan hebben. Alsof niemand hen ooit een stukje geluk of voorspoed wenst. Iedere ambtenaar en iedere hulpverlener in hun omgeving lijkt het levensdoel te hebben aangenomen om juist die ene persoon te allen tijden dwars te blijven zitten.

Totdat je een beetje door gaat vragen.

In de praktijk blijkt nogal eens dat deze lui er in de eerste plaats  zelf een zooitje van hebben gemaakt en vervolgens nog steeds geen verantwoordelijkheid voor hun daden wensen te dragen. Iedereen moet dan maar voor hen in de bres springen en de zooi voor hen oplossen. Maar omdat geen enkele hulpverlener even alles voor je op kan lossen, komt al snel het verwijt dat ze niet hard genoeg werken. En als die helper maar genoeg verwijten naar zijn of haar kop geslingerd krijgt, komt er ook een punt dat die hulpverlener denkt: “Barst maar en zak maar in de stront!”

Als ze dan maar genoeg mensen tegen zich in het harnas hebben gejaagd, komt vanzelf het moment dat ze iedereen de schuld denken te mogen geven. Zonder dat ze iemand de kans hebben gegeven hen daadwerkelijk te helpen. In hun lulverhalen laten ze vervolgens hun eigen gezeik en gezeur weg en lijkt het inderdaad alsof een heel leger aan hulpverleners hen in de steek heeft gelaten.

Ik ben daar altijd tamelijk helder in: ”Stop met zeiken en ga je eigen shit oplossen.”

Het is niet altijd een syndroom. Soms is het luiheid.

Peets – Jongens zijn gedoemd tot ADHD
Petra is geen dame waar je even tegenin gaat. Ik zal het dus voorzichtig aanpakken. Ik ben het deze keer namelijk niet geheel met haar eens. Dat wil zeggen: ik ben het niet met de gehele column eens. Maar ik lees tussen de regels natuurlijk ook wel het stukje cynisme en satire.

Ik heb niet meer het gevoel dat ADHD en andere “moderne” aandoeningen op dit moment nog net zo snel worden gediagnosticeerd als een paar jaar terug. Ik kan me voorstellen dat men in het onderwijs nog wel een verkeerd beoordeelde generatie nep ADHD'ers rond heeft lopen, maar mijn ervaring is dat dit tegenwoordig gelukkig een stuk serieuzer wordt aangepakt. Ik denk – en ik hoop – dat met name de ouders op dat vlak wat korter worden gehouden.

Ik denk namelijk dat ouders vaker de oorzaak zijn van dit soort gekloot, dan dat onderwijzeressen hier een rol in spelen. Het zijn namelijk de ouders die met hun niet zo volmaakte kinderen naar de huisarts stappen, om met pilletjes een perfect kind te creëren. En als de huisarts daar niet in mee wil gaan, stappen ze rustig naar alle overige instanties waar wél een receptje Ritalin kan worden bemachtigd.

Een lerares kan er weinig aan veranderen dat ze nu eenmaal als meisje is geboren. Ouders kunnen wel kiezen om hun kinderen met alle voor- en nadelen te accepteren.

Dan blijft wel de vraag of je werkelijke probleemgevallen nu te allen tijden wel of juist niet moet behandelen. Dat hangt er vanaf.

De eerste vraag is, of er echt een probleem is. Een kind dat wat te druk of juist wat te teruggetrokken is, hoeft niet meteen een probleem te hebben of een probleem te zijn. Een ADHD'er met de ambitie stratenmaker te worden, heeft een briljante carrière in het vooruitzicht. Het overschot aan energie kan zelfs een prima manager maken. Iemand die zeventig uur per week zijn stinkende best voor zijn personeel doet.
Dat beetje ellende in de kindertijd is het dan allemaal best wel waard.

Natuurlijk blijven we altijd een beetje bang voor de ontspoorde voorbeelden met ADHD, die later dik in de shit komen. De verslavingsgevoeligheid die bij sommige psychosomatische aandoeningen horen. Zeker als het over je eigen kinderen gaat.
Maar dan kom ik toch weer terug bij diezelfde ouders, die graag enkel volmaakte kinderen willen hebben:

“Als je er altijd voor je kind bent, komen ze niet zo snel in de problemen. Pas als je je kind niet meer met alle minder perfecte eigenschappen accepteert gaat het de mist in.”