Moord in Aerdenhout (6)

“Het Amstel InterContinental alstublieft. Clark? Je blijft toch bij mij?” zei Maddy. Hij knikte bevestigend. Hij begreep dat hij haar nu niet alleen moest laten in een vreemd land en met het gemis van Mason. Er zat niet veel liefde meer in hun verhouding, maar scheiden was uitgesloten volgens Mason. Dat kon in zijn gemaakte wereld echt niet.

Jenny werd begraven. Er werd de familie afgeraden haar nog een keer te zien. Het grondige onderzoek op het lijk was afgerond. Clark had uren naar de kist gekeken en gehoopt dat deze plotseling open zou gaan en dat Jenny zou roepen:”Het is een droom schat!” Ze werd om elf uur in de ochtend gecremeerd en om vier uur in de middag had Clark een afspraak op het politiebureau om het autopsierapport te bespreken. Clark had er bij de politie op gestaan dat Margreet het vaste communicatiekanaal moest zijn voor de familie. Clark en Margreet begroetten elkaar hartelijk. Margreet bekeek Leonie met meer dan gewone aandacht. Alsof ze haar kende, maar ze kon geen verband leggen.

“Clark, Jenny is gedood door vuur. Ook vonden we twee kogels in haar hoofd en twee in haar hart.”
“Wat!” schreeuwde Clark.
“Rustig Clark, ze heeft er niets van gevoeld, er is op haar geschoten toen ze al dood was. Wij denken in de plaats waar de lijken bewaard worden. Nog voor de patholoog-anatoom haar onderzocht had. Wij hebben dit nog nooit meegemaakt. Daarom gaan we er vanuit dat er iets of iemand is die jullie familie alle pijn van de wereld wil laten voelen. Vier kogels in een lijk schieten is een ongekende haat. Mason ontvoerd, het zal niet om geld gaan, denk ik. Hij zal heel lang weg zijn. Bereiden jullie je daar maar op voor. Dat jullie niet weten waar of onder welke condities hij wordt vastgehouden is voor zijn ontvoerders of ontvoerder belangrijker dan geld. Wij gaan er echt vanuit dat de ontvoering en de moord met elkaar verband houden. Ik stel voor dat jullie vierentwintig uur per dag beveiliging krijgen. En deze mannen en vrouwen zullen door ons persoonlijk gescreend worden. Het kan namelijk zomaar zijn dat de ontvoerders dicht bij jullie in de buurt zijn zonder dan je er erg in hebt.”

De kap die Mason over zijn hoofd had werd abrupt afgedaan. Een voor hem onbekende sloot zijn handen over die van Mason. Toen de persoon zijn handen weghaalde, zag Mason een vrouwenlichaam. Zij bleek de kap nu te dragen die Mason eerder over zijn hoofd had. Hij zag een goed gevormd jong lichaam voor zich. Uit haar halfopen blouse priemde twee volle borsten die geen bustehouder nodig leken te hebben. Haar tepels staken door de dunne stof. Onder haar korte rok staken twee lange, slanke, gebruinde benen. Ze ging langzaam op haar knieën voor hem zitten.

Ze zat te frunniken aan zijn broekriem. Zijn vaste bewaker tilde hem ruw onder de oksels omhoog. De onbekende vrouw trok in één ruk zijn broek en shorts naar beneden.
“Waar zijn jullie in godsnaam mee bezig? Een oude man verkrachten?”
“Gewoon ondergaan, Mason, gewoon ondergaan. Jij hebt hier geen controle meer, je geld betekent hier ook helemaal niets. Alles wat er met je gaat gebeuren, en met jouw familie ligt in mijn handen, in onze handen. Ja, Mason, meerdere mensen.” Dezelfde vrouwenstem, dacht Mason. Zijn bewaker duwde hem weer op zijn stoel, de vrouw ging direct wijdbeens op hem zitten.
“O, denk je nu werkelijk dat ik dit kan? Dat ik dit ga doen? Zijn jullie krankzinnig!” schreeuwde Mason woedend.
“Jij hebt niets te willen.” Masons handen waren geboeid aan een riem hoog om zijn middel, het had hem al verschillende malen kramp opgeleverd. Ze bewoog heel langzaam over zijn blote lid. Ook zij had niets onder haar korte rok aan. Na een minuut begon Mason haar vocht aan zijn lid te voelen. Hij deed verschrikkelijk zijn best zijn woede en frustratie vast te houden. Maar het lukte hem niet. Ze bewoog ritmisch en beheerst. Hij kon de stijfheid van zijn lid niet meer tegenhouden, maar wilde zijn woede ook niet loslaten. Het voor hem onmogelijke werd toch mogelijk. Hij voelde hoe zij met haar hand zijn lid stuurde en voor hij er erg in had, zat hij diep in haar. Het enige dat hij kon denken was zijn woede vasthouden en nare zaken denken. Maar ze was perfect in wat ze deed. Het ging minuten lang door. En ondanks al zijn woede en zijn inmiddels bebloede polsen van het willen loswrikken, lukte het hem niet een anticlimax in zichzelf te bewerkstelligen. Zijn lid werd stijver en stijver, hij hoorde haar lachen, ze genoot er intens van. Ze sloeg haar hoofd soms wild naar achteren en liet daarbij haar onderlichaam helemaal over zijn lid zakken. Ze begon wild heen en weer te bewegen op zijn kruis. Mason liet het los, hij liet zijn zaad los. Nu lachte ze hard. Ze bleef een paar minuten bewegingloos op hem zitten met haar handen rustend op zijn schouders alsof ze wilde dat zijn zaad zo lang als mogelijk was in haar bleef zitten.
“Wat wil je verdomme? Een kind van mij? Hoe bizar.”
“Nogal, hè?” zei ze koel. Ze stond op en liep direct de kamer uit.
“Ga maar staan, Mason, dan maak ik je weer toonbaar”, zei zijn vaste bewaker.
“Bemerk ik hier iemand met een hart?” Zijn bewaker zei niets. Hij deed Masons shorts en broek weer omhoog, gespte zijn riem en sloot zijn gulp.

Margreet keek bezorgd naar Clark en Maddy toen ze weer binnenkwam na een toiletbezoek. Ondertussen had ze gevraagd een korte en snelle screening te doen van Leonie van Garderen. Een van haar medewerkers kwam na een paar minuten de kamer binnen met een A4 in zijn handen die hij snel aan Margreet gaf. Margreet had tijdens het lezen van het A4-tje in haar ooghoeken gezien dat Leonie langzaam naar de deur was bewogen met haar rechterhand nu in haar handtas.
“Leonie van Garderen, je staat onder arrest!” schreeuwde Margreet, op dat moment klonk er een schot.

Hier lees je Deel 5